تغییر، اولین و شاخص ترین خصیصه محیط بین المللی قلمداد می شود که سیاست خارجی در آن هدایت می شود. یک دیپلماسی موفق ناگزیر به درک شرایط و نیازهای متغیر محیط بین المللی، همراه با امکانات داخلی و محدودیت های بیرونی است. جابه جایی در ساختار داخلی قدرت و نظام جهانی، وقوع جنگ های بزرگ و احساس نیاز داخلی از جمله مواردی هستند که می توانند شرایط جدید را به دولت ها تحمیل کنند یا حتی با تغییر استراتژی های از پیش تعیین شده آنها، در سیاست ها و اهداف دراز مدت آن دولت ها چرخش ایجاد کنند.ایالت متحده آمریکا پس از جنگ سرد، خود را در قامت یک قدرت فائقه تصور می کند. آنها به حسب متغیرهای بین المللی، راهبرد خود را تعریف می کنند. آمریکا در جدیدترین راهبرد خود فعالیت هایش را در قالب همکاری های چندجانبه اما با واقعیتی یکجانبه و مداخله جویانه طراحی می کند. این راهبرد ایالات متحده ادامه داشته و بر دامنه آن نیز افزوده شده است. تحولات و تغییراتی که سیاست خارجی آمریکا را به روند یکجانبه گرایی رسانده، قابل تحلیل و ارزیابی است؛ اما به نظر می رسد عمده ترین مسئله، کوتاه آمدن جامعه ی جهانی و خصوصا دنباله روی اتحادیه اروپا از سیاست های تک روانه آمریکاست.  جوزپ بورل، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در بخشی از صحبت‌هایش...