با توجه به تحرکات اخیر روسیه برای عقد توافقنامه های جدید با سوریه و تقویت پایگاه های خود در این کشور، ضروری است که مقامات دیپلماتیک و نیز سایر نیروهای اثرگذار در صحنه سیاسی سوریه مراقب به حاشیه رفتن احتمالی نقش و بازیگری کشورمان در سوریه باشند و به گونه ای رایزنی و برنامه ریزی کنند که سال ها همکاری، مشاوره و هزینه دادن کشورمان در دوران اوج جنگ و بی ثباتی در سوریه، به دستاوردهای ملموس و منافع پایدار در زمان پیروزی دولت این کشور ختم شود. در شرایطی که جهان در تب و التهاب ناشی از بحران کرونا می سوزد و کشورهای مختلف هر یک به نسبتی با این ویروس عالمگیر دست و پنجه نرم می کنند، جهان سیاست و اغراض و نیات ژئوپلیتیک همچنان متوقف نشده و سران برخی کشورها با سرعت هر چه تمام تر به سوی کسب جایگاه بهتر درعرصه رقابت های استراتژیک می تازند. در این راستا هر چند روسیه پس از آمریکا و برزیل، از نظر شمار افراد مبتلا به کرونا سومین جایگاه را در میان کشورهای جهان به خود اختصاص داده، اما حتی این وضعیت هم سبب بی تفاوتی این کشور نسبت به بحران سوریه و تغییر تمرکز و اولویت های ولادیمیر پوتین به سمت مشکلات داخلی نشده است.  رئیس جمهوری روسیه در روزهای اخیر به دو وزارتخانه دفاع و امور خارجه خود دستور داده با سوریه بر سر انتقال زمین‌های بیشتر و مناطق دریایی به ارتش روسیه وارد مذاکره شوند. این در حالی است که در سال ۲۰۱۷ نیز روسیه و سوریه توافقنامه‌ دیگری به مدت ۴۹ سال امضا کردند که براساس آن، پایگاه طرطوس، به مقر استقرار ۱۱ فروند کشتی روسیه اختصاص یافت؛ این پایگاه همچنین مجهز به ایستگاه‌های سوخت هسته‌ای است و برای توسعه توانمندی‌های تعمیر کشتی‌های پایگاه برنامه‌ریزی شده است؛ در ضمن این توافقنامه به طور خود به خود به مدت ۲۵ سال دیگر نیز قابل تمدید است. بنابراین در مجموع، روسیه دو تاسیسات نظامی دائمی در سوریه دارد؛ یکی پایگاه هوایی در استان لاذقیه که برای حملات هوایی به تروریست‌ها استفاده می‌شود و دیگری پایگاه دریایی در طرطوس در سواحل دریای مدیترانه.روسیه دلایل و منافع بسیاری برای حضور بلند مدت در سوریه دارد؛ این کشور مخالف نظام تک قطبی و بازگشت آمریکا به دوران اوج قدرت و نفوذ خویش است؛ بنابراین تلاش می کند چندجانبه گرایی را در ادبیات روابط بین الملل تقویت و فرصتهای بیشتری برای نقش آفرینی خود فراهم کند.مسأله دیگر به تلاش روسیه برای بازگشت به جایگاه یک ابرقدرت در نظام بین الملل بازمی گردد؛ در قالب این راهبرد، روسیه می کوشد حوزه نفوذ و تأثیر خود در غرب آسیا را گسترش دهد و این تأثیرگذاری در سال های اخیر در صحنه سوریه و البته با کمک  ایران امکان بروز و ظهور یافته و از دست دادن این موقعیت می تواند به معنای حذف جایگاه روسیه از این منطقه ژئوپلتیک باشد.