راه نجات!
ایرج گلشنی
زمانی که قرارداد 25 ساله با چین امضاء شد، یک عده خاص بر دایره و نقاره زدند که دولت خیانت کرده است و ایران را به چین فروخته است. حجم بزرگی از تبلیغات منفی، افکار عمومی را درنوردید و به چین بهانه داد که طبق قانون نپ، یک قدم به عقب و دو قدم به جلو بردارد. از یک سو به سمت رقیب دیرینه ایران رفت و آن ها را شکار کرد و عربستان را هدف قرار داد و قرارداد بلندمدت خود را با آن ها بست، و از طرف دیگر، دولت سیزدهم به دست و پا افتاد که برود چین و کارها را راست و ریست کند!
به طور طبیعی، چین از این آب گل آلود، ماهی خواهد گرفت. ماهی های چاق و چله. زیرا چین به اخلاق و تعارف پایبند نیست که محض رضای خدا موش بگیرد. او تاوان تعلل ایران را خواهد خواست و دولت سیزدهم باید اشانتیون جدیدی بدهد که چینی ها را مجاب کند برای بازگشت به قرارداد 25 ساله.
و این پایان کار نخواهد بود. چین به بازی های خود طبق سنت دیرینه اش ادامه خواهد داد. نفت می خرد و پول را بلوکه می کند و زمانی که ما مجبور شویم از چین خرید کنیم، کمی سرکیسه بانک خودش را که پُر است از دلارهای بلوکه شده ما، شل می کند و منت هم می گذارد.
این ها نتیجه وابستگی است. وابستگی آشکار و پنهان با هم فرقی ندارند؛ زیرا وابستگی، وابستگی است و زمانی که ماهمه تخم مرغ هایمان را در سبد چین گذاشتیم، باید منتظر این وقایع هم باشیم. چین نسبت به قرارداد 25 ساله بی محلی می کند و ما باید منتش را بکشیم. یک روز فحش می دادیم و امروز باید التماس کنیم.
شکستن این دور باطل، جز با خودباوری و تکیه به داشته های خود امکان پذیر نیست. راه نجات ما، نه چین است نه روسیه، بلکه آغوش گرم علم، فن و حرفه فرزندان غیرت مند این آب و خاک است. تعداد متخصصان داخلی بی شمارند، اما میزان توجه به آن ها اندک. و این است پاشنه آشیل ما.
عضو انجمن مهندسی دریایی ایران به ما گفت که چگونه با کمترین هزینه ممکن و به همت مرد برازنده ای به نام حاج کربلایی، موفق به شکستن تابوها شده و کشتی سازی در ایران را شروع کرده اند. همین فرمان را اگر بگیریم و برویم، به ما ثابت می شود که توان های بی شمار در داخل کشور داریم و کافی است برای استفاده از توان علمی و همت کاری آن ها برنامه و عمل داشته باشیم.
راه نجات ما از مسیر خود ما می گذرد و دیگر راه ها، خطرناک و پر از گردنه بگیر است. چگونه می توان گفت و چگونه باید گفت که امثال انجمن مهندسی دریایی ایران را باید مورد توجه جدی قرار داد؟ انجمن های علمی و حرفه ای که می توانند هم ایده پرداز باشند، هم طراح و برنامه ریز و هم سازنده. رهبر معظم انقلاب اسلامی با طرح شعار «دانش بنیان» همه نگاه را متوجه اهمیت تشکلات علمی و حرفه ای کردند، اما انگار دولتی ها که بودجه را قبضه کرده اند، نگاه شترگونه دارند و خاور دور را می بینند؛ اما همین نزدیکی ها و خودی ها را نه.
لازم است در تشخیص راه نجات، دقت بیشتری کرد. هم دریا راه نجات ماست به عنوان یک کشور دریایی، و هم متخصصان داخلی در انجمن ها و تشکلات علمی و حرفه ای و صنفی. از طریق انجمن ها و متخصصان حرفه ای باید به سمت دریا برویم و با استفاده از سیاست های برنامه هفتم، بر بندهای 9 و 10 تاکید کنیم و پیش برویم. باور کنیم که نیازی به رفتن به چین و ماچین نیست و قبول کنیم که توانمندی خود ما کافی است و بپذیریم که نقص ها در درون خود ماست و اگر نقص های خودی را رفع کنیم، فرصت های دیگران برای ما اهمیتی نخواهد داشت و اگر هم اهمیت داشته باشد، به صورتی از آن استفاده می کنیم که از ما سوء استفاده نکنند.
زمانی که قرارداد 25 ساله با چین امضاء شد، یک عده خاص بر دایره و نقاره زدند که دولت خیانت کرده است و ایران را به چین فروخته است. حجم بزرگی از تبلیغات منفی، افکار عمومی را درنوردید و به چین بهانه داد که طبق قانون نپ، یک قدم به عقب و دو قدم به جلو بردارد. از یک سو به سمت رقیب دیرینه ایران رفت و آن ها را شکار کرد و عربستان را هدف قرار داد و قرارداد بلندمدت خود را با آن ها بست، و از طرف دیگر، دولت سیزدهم به دست و پا افتاد که برود چین و کارها را راست و ریست کند!
به طور طبیعی، چین از این آب گل آلود، ماهی خواهد گرفت. ماهی های چاق و چله. زیرا چین به اخلاق و تعارف پایبند نیست که محض رضای خدا موش بگیرد. او تاوان تعلل ایران را خواهد خواست و دولت سیزدهم باید اشانتیون جدیدی بدهد که چینی ها را مجاب کند برای بازگشت به قرارداد 25 ساله.
و این پایان کار نخواهد بود. چین به بازی های خود طبق سنت دیرینه اش ادامه خواهد داد. نفت می خرد و پول را بلوکه می کند و زمانی که ما مجبور شویم از چین خرید کنیم، کمی سرکیسه بانک خودش را که پُر است از دلارهای بلوکه شده ما، شل می کند و منت هم می گذارد.
این ها نتیجه وابستگی است. وابستگی آشکار و پنهان با هم فرقی ندارند؛ زیرا وابستگی، وابستگی است و زمانی که ماهمه تخم مرغ هایمان را در سبد چین گذاشتیم، باید منتظر این وقایع هم باشیم. چین نسبت به قرارداد 25 ساله بی محلی می کند و ما باید منتش را بکشیم. یک روز فحش می دادیم و امروز باید التماس کنیم.
شکستن این دور باطل، جز با خودباوری و تکیه به داشته های خود امکان پذیر نیست. راه نجات ما، نه چین است نه روسیه، بلکه آغوش گرم علم، فن و حرفه فرزندان غیرت مند این آب و خاک است. تعداد متخصصان داخلی بی شمارند، اما میزان توجه به آن ها اندک. و این است پاشنه آشیل ما.
عضو انجمن مهندسی دریایی ایران به ما گفت که چگونه با کمترین هزینه ممکن و به همت مرد برازنده ای به نام حاج کربلایی، موفق به شکستن تابوها شده و کشتی سازی در ایران را شروع کرده اند. همین فرمان را اگر بگیریم و برویم، به ما ثابت می شود که توان های بی شمار در داخل کشور داریم و کافی است برای استفاده از توان علمی و همت کاری آن ها برنامه و عمل داشته باشیم.
راه نجات ما از مسیر خود ما می گذرد و دیگر راه ها، خطرناک و پر از گردنه بگیر است. چگونه می توان گفت و چگونه باید گفت که امثال انجمن مهندسی دریایی ایران را باید مورد توجه جدی قرار داد؟ انجمن های علمی و حرفه ای که می توانند هم ایده پرداز باشند، هم طراح و برنامه ریز و هم سازنده. رهبر معظم انقلاب اسلامی با طرح شعار «دانش بنیان» همه نگاه را متوجه اهمیت تشکلات علمی و حرفه ای کردند، اما انگار دولتی ها که بودجه را قبضه کرده اند، نگاه شترگونه دارند و خاور دور را می بینند؛ اما همین نزدیکی ها و خودی ها را نه.
لازم است در تشخیص راه نجات، دقت بیشتری کرد. هم دریا راه نجات ماست به عنوان یک کشور دریایی، و هم متخصصان داخلی در انجمن ها و تشکلات علمی و حرفه ای و صنفی. از طریق انجمن ها و متخصصان حرفه ای باید به سمت دریا برویم و با استفاده از سیاست های برنامه هفتم، بر بندهای 9 و 10 تاکید کنیم و پیش برویم. باور کنیم که نیازی به رفتن به چین و ماچین نیست و قبول کنیم که توانمندی خود ما کافی است و بپذیریم که نقص ها در درون خود ماست و اگر نقص های خودی را رفع کنیم، فرصت های دیگران برای ما اهمیتی نخواهد داشت و اگر هم اهمیت داشته باشد، به صورتی از آن استفاده می کنیم که از ما سوء استفاده نکنند.