اندر احوال توسعه پايدارآبزیان
امید اسماعیلی-در نمای کلی توسعه پايدارآبزیان بدان معناست كه ميزان برداشت آبزيان از دريا با ميزان پرورش هم‌خواني داشته باشد. زماني كه ميزان صيد از ميزان پرورش فزوني بگيرد، به معناي نابودي آبزيان و به هم خوردن سازوكار زاد و ولد دريايي است؛ از اين رو، فعاليت برداشت از دريا بايد به نحوي باشد كه ثبات و پايداري منابع تامين شود. در كشور ما وضعيت چگونه است؟ آيا صيد و برداشت آبزيان بي‌رويه و بي‌قاعده است يا بر اساس اصول و قواره مشخص انجام مي‌شود؟
با نگاهي به وضعيت صيد بي‌مجوز و انبوه صيادان غيرمجاز كه طبق آمارهاي دولتي حداقل دو برابر صيادان مجاز هستند، به نظر نمي‌رسد «پايداري در منابع آبزيان» وجود داشته باشد. در اين باره جالب است بدانيم كه طبق آمارهاي منتشره، در جنوب كشور، ۱۱۰۰۰ كشتي مجاز صيادي وجود دارد و ۲۲۰۰۰ كشتي غيرمجاز! همين نكته مي‌تواند به خوبي نشان دهد كه «توسعه پايدار» وجود ندارد.
به طور كلي در فضاي دريايي كشور، خلاء توليد انديشه محسوس است، کمبود توليد دانش در این حوزه در کشورمان مشهود است و از اين رو مي‌توان اميد داشت كه اتاق های فكری برای این مهم تشکیل شوند و این خلا را پر کنند.
با نگاهی به برگزاری نمايشگاه اخیر كتاب و بررسي عناوين كتاب‌هايي كه در چارچوب دريا و اقتصاد درياپايه منتشر شده است، می توان دریافت كه در حوزه توليدانديشه در مجموعه دريا، دچار نقصان شديد هستيم. هم كتاب‌ها اندك هستند و هم مخاطبان گرايش قوي به منابع دريايي ندارند. البته اين ادعا قابل بررسي است و ما اميدواريم در نشست‌هاي تخصصي اين نكات را با كارشناسان به سخن بنشينيم. برآورد ما از توليد انديشه در ميان انجمن‌ها و فعالان دريايي، آمار قابل قبولي نشان نمي‌دهد.
«اتاق‌هاي فكر» زيادي لازم است تا ضمن جبران عقب‌ماندگي‌هاي گذشته، آينده صنايع دريايي- از جمله شيلات- را تامين و تضمين كنند.