لزوم سرمایه گذاری، سرمایه گذاری و باز هم سرمایه گذاری

آترین اسکندری-  اخیرا وزیر محترم نفت، آقای جواد اوجی در همایش مدیران ارشد صنعت نفت اظهار داشته اند که «جواد اوجی» تصریح کرد: با توجه به بررسی‌ها طی هشت سال آینده در چهار شرکت اصلی برای تکمیل پروژه‌ها به ۲۴۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نیاز است این نخستین بار نیست که از سمت وزیر نفت و برخی مقامات دولت سیزدهم ، لزوم سرمایه گذاری را می شنویم. ناگفته پیداست که این مقدار سرمایه گذاری آن هم فقط در صنعت نفت، اگر تنها متکی به سرمایه داخلی(با عنایت به تحریم های فعلی ) باشد ، امری است محال.بر فرض اگر این میزان سرمایه از داخل نیز تامین شد ، بحث نیازهای تکنولوژیکی و فناوری مان یقینا نیاز به مشارکت های بین المللی دارد . در باقی ساحات نیز همین ترتیب برقرار است .باید از خود بپرسیم، برنامه دولت فعلی برای برای جذب سرمایه گذار چیست ؟ آیا اصولا برنامه ای وجود دارد؟ در شرایطی که بیش از بیست ماه از امضای توافقنامه 25 ساله ایران و چین می گذرد، وضغیت فعلی این پرونده کجاست؟ پس از استعفای آقای دکترلاریجانی، چه شخص یا نهادی مسئول این پرونده ی مهم است؟ به هر حال روشن است چین منتظر ما نمی ماند و قطار پرسرعت رشد را معطل رفع تحریم های ایران و رفع ثقل نظام بوروکراتیک کشورمان نمی کند. چین در چارچوب راه ابریشم و یا یک کمربند و جاده، هزاران میلیارد دلار درجای جای دنیا سرمایه گذاری کرده است. سهم کشورمان چه میزان است ؟ اگر روایت سپردن پرونده ی توافق 25 ساله ایران و چین به مخبر صحیح باشد، آیا ایشان با مشغله های متعددی که دارند می توانند این امر مهم را راهبری نمایند؟. اما آیا ما هم می توانیم از ظرفیت های که در طول پس از پیروزی انقلاب اسلامی به دست آورده ایم (برقرار کردن امنیت در داخل مرزها و گروه های مقاومت در سرتاسر منطقه) استفاده کنیم و اصلی ترین شریک چین در منطقه غرب آسیا شویم؟ روند حاضردر رویه های جاری دولت، علی رغم تمایل باطنی مقامات، چنین چیزی را نشان نمی دهد .