ضرورت احساس مسئوليت در اعضای انجمن مهندسی دریایی اقتصاد سرآمد تحلیل می کند
«كنارگود نشسته‌ها» در صنعت دریایی
گروه صنایع دریایی – امید اسماعیلی - اين چه ضرب‌المثل زيبا و معناداري است كه مي‌گويد: كنار گود نشسته و مي‌گويد لنگش كن! اين مثل وصف‌الحال اين روزهاي جمعي از اعضاي ارشد انجمن مهندسي دریایی ايران است؛ زماني كه با جمعي از آن‌ها تماس گرفتيم و در باره نامه‌هاي اخير انجمن به سران قوا سوال كرديم كه نظرشان در باره اين نامه‌ها چيست و اين نامه‌ها چقدر مي‌توانند موثر باشند، يك پاسخ عجيب شنيديم: از اين نامه‌ها خبر ندارم!
در ذهن ما يك سوال بزرگ نقش بست. چطور ممكن است كه اين افراد كه لقب «عضو ارشد انجمن مهندسي دریایی ايران» را يدك مي‌كشند، از فعاليت‌هاي انجمن بي‌خبرند؛ به خصوص از نامه‌هايي كه رسانه‌اي شده و حداقل پايگاه خبري انجمن كه ارگان رسمي انجمن مهندسی دریایی ایران است آن‌ها را منتشر كرده است.
با خود مي گوييم: اگر اين اعضا، آدم‌هايي به اصطلاح بي‌سواد يا كم سوادي هستند و حداقل سواد مجازي يا امكانات مجازي مانند يك گوشي هوشمند نداشته باشند، بي خبري‌شان قابل تعجب و نقد نيست؛ اما واقعيت اين است كه همه اعضاي ارشد انجمن مهندسي ايران، بدون استثنا نه تنها با سواد هستند؛ بلكه از متخصصان و حتا از مفاخر فني-مهندسي كشور ما هستند؛ پس چرا از اين نامه‌ها به عنوان يك فعاليت بيروني و عمومي انجمن خودشان بي‌خبرند؟ ايا بي‌خبري هنر است يا كسب اطلاع از انجمن شان سخت؟
ظاهرا، مارين نيوز ارگان رسمي انجمن است و همواره خبرهاي انجمن را به سرعت بارگزاري ومنتشر مي‌كند. از ديگر سو، بازكردن يك پايگاه خبري از طريق گوشي همراه، امروزه امري عادي و معمول است؛ پس سخت نيست كه يك عضو انجمن- هر انجمني كه باشد- در 24 ساعت، چند دقيقه صرف رصد انجمن خود و بازديد از سايت رسمي آن كند. مساله از كجا آب مي خورد؟
به نظر ما در روزنامه دریایی اقتصادسرآمد، همه چيز از احساس مسئوليت بر مي‌آيد.خود مسئوليت مهم نيست؛ بلكه احساس مسئوليت است كه مهم است. به بيان بهتر، احساس مسئوليت عنصري است بسيار بالاتر از خود مسئوليت؛ زيرا احساس مسئوليت از شخصيت فرهيخته اجتماعي يك فرد سرچشمه مي‌گيرد و مسئوليت منشاء در موارد ديگري دارد. اگر كسي نسبت به موضوعي احساس مسئوليت كند، بدون شك آن را رصد و حتا در انجام آن مورد مشاركت مي‌كند. اما اگر احساس مسئوليت نباشد، حركتي هم نخواهد بود؛ كما اين كه هستند كساني كه مسئوليت دارند، اما احساس مسئوليت ندارند.
آيا برخي اعضاي ارشد انجمن مهندسي ايران، بي‌توجهي به انجمن مهندسی دریایی خودشان را بر مبناي عدم احساس مسئوليت گذاشته‌اند؟ اگر چنين باشد- كه بعيد است چنين باشد- چرا عضو هستند؟ عضوي كه وجود حاضر غايب هم نيست، به چه كار مي‌آيد؟
گذشته گرايي
شايد دليل گذشته گرايي و تصور غيرفعال بودن انجمن مهندسي دریایی ايران همچنان در ذهن اين اعضا باشد. شايد همچنان تصور مي‌كنند كه فعاليتي نيست و چيزي براي رصدكردن وجود ندارد. در اين صورت، بايد روابط عمومي انجمن مهندسي دریایی ايران را مورد نقد و بررسي قرار داد. ما از درون انجمن خبر نداريم و از فعاليت‌هاي دروني ان اطلاع مستقيمي نداريم. شايد انجمن اصلا روابط عمومي ندارد و به آن اهميت نمي‌دهد. شايد روابط عمومي دارد اما بااعضا رابطه اي ندارد. شايد هم به طرق مختلف با اعضاي خود ارتباط دارد، اما اعضا دل‌بستگي و توجه نشان نمي‌دهند. در موارد اول، انجمن بايد فكري براي روابط عمومي خود و نيز احياي ذهني و احساسي اعضاي خود بكند. و در مورد آخر، به نظرمي‌رسد انجمن لازم است در باره اعضاي خود تجديد نظر كند و اعضاي غيرفعال را از دور خارج كند؛ كاري كه انجمن كشتيراني و خدمات وابسته به درستي و با قاطعيت انجام مي‌دهد و اعضايي كه فعال نيستند يا حق عضويت نمي‌دهند و يا با برنامه‌هاي جمعي انجمن همراهي نمي‌كنندرا از به حالت تعليق در آورده و يا از دور خارج مي‌كند. انجمن‌هاي موفق ديگر هم چنين كار مي‌كنند.
شايد آينده
انجمن مهندسي ايران چندماهي است كه سرپا ايستاده است. تا پيش از دوره اخير، به حالت احتضار درازكش بود. اكنون جمعي آمده‌آند كه سه ويژگي دارند: خودباور، فعال با شهامت. اين سه ويژگي درهر فرد يا سازماني كه باشد، مي‌تواند كوه را جابه‌جا كند. هويت موفقيت افراد و سازمان‌ها در اين سه بعد خلاصه مي‌شود. اعضاي جديد نشان داده‌اند كه با توجه به توان فكري و تخصص فني، به خودباوري رسيده‌اند. علم وتجربه آن‌ها به آن‌ها قبولانده كه مي‌توانند موثر باشند و باور دارند كه در عالي ترين سطح ممكن در فضاي توسعه دريايي ايران صاحب‌نظر هستند و بر اين اساس، ابايي از رويارويي منطقي و تخصصي با اركان دريايي و سياسي كشور ندارند.
بر پايه اين باور، فعال هستند و مي‌دانند كه خودباوري نيازمند فعاليت سخت و خستگي‌ناپذير است. به همين منظور، با كمترين امكانات ممكن، انصافا كارهاي بزرگي تا كنون و در فرصت اندكي كه داشته‌اند انجام داده‌اند و اين نشان مي‌دهد كه به آينده اين انجمن بايد اميدوار بود و مي‌توان پيش‌بيني كرد كه اگر اين روند حفظ شود، تا چند ماه ديگر، ما يك انجمن محكم و قوي در سطح ملي و بين المللي خواهيم داشت. تركيب باور و فعاليت، در موقعيت بحراني نياز به شهامت تصميم و اجراي تصميم دارد كه انجمني ها نشان دادند كه فقط حرف نيستند. بر پايه تخصص و دانايي و پژوهش، تصميم مي‌‌گيرند، خود را براي اجراي آن تصميم باور دارند و با شهامت به اجراي تصميم مبادرت مي‌كنند. چه كسي مي تواند براي اين فرايند، موفقيت را تضمين نكند؟
كنارگود نشسته‌ها
برخي به رغم توانايي، كنار نشسته‌اند و انتظار دارند كه ساير اعضا همه كارها را بكنند و او لذتش را ببرد! مانند مسافرت برخي خانواده‌ها مي‌ماند كه يكي در كنار ساحل لم مي‌دهد و انتظار دارد كه ديگران برايش ماهي بگيرند، پاك كنند، كباب كنند و به او بدهند كه زحمت خوردنش را بكشد. سفر با چنين افرادي را احتمالا تجربه كرده ايد كه سفر را براي آدم كابوس مي كنند و خاطره بدي مي‌شود كه ذهن را مي‌كوبدو حرص آدم را در مي‌آورد. ازآن‌جا كه اهالي انجمن مهندسي دريايي ايران بسيار فرهيخته و آگاه هستند، مي توان اميدوار بود كه با تلنگري به ياد انجمن خود افتاده و شخصيت اجتماعي و حرفه‌اي خود را ياد آورده و در كمترين همراهي ممكن، از انجمن خود خبر داشته باشند.
در ذهن ما يك سوال بزرگ نقش بست. چطور ممكن است كه اين افراد كه لقب «عضو ارشد انجمن مهندسي دریایی ايران» را يدك مي‌كشند، از فعاليت‌هاي انجمن بي‌خبرند؛ به خصوص از نامه‌هايي كه رسانه‌اي شده و حداقل پايگاه خبري انجمن كه ارگان رسمي انجمن مهندسی دریایی ایران است آن‌ها را منتشر كرده است.
با خود مي گوييم: اگر اين اعضا، آدم‌هايي به اصطلاح بي‌سواد يا كم سوادي هستند و حداقل سواد مجازي يا امكانات مجازي مانند يك گوشي هوشمند نداشته باشند، بي خبري‌شان قابل تعجب و نقد نيست؛ اما واقعيت اين است كه همه اعضاي ارشد انجمن مهندسي ايران، بدون استثنا نه تنها با سواد هستند؛ بلكه از متخصصان و حتا از مفاخر فني-مهندسي كشور ما هستند؛ پس چرا از اين نامه‌ها به عنوان يك فعاليت بيروني و عمومي انجمن خودشان بي‌خبرند؟ ايا بي‌خبري هنر است يا كسب اطلاع از انجمن شان سخت؟
ظاهرا، مارين نيوز ارگان رسمي انجمن است و همواره خبرهاي انجمن را به سرعت بارگزاري ومنتشر مي‌كند. از ديگر سو، بازكردن يك پايگاه خبري از طريق گوشي همراه، امروزه امري عادي و معمول است؛ پس سخت نيست كه يك عضو انجمن- هر انجمني كه باشد- در 24 ساعت، چند دقيقه صرف رصد انجمن خود و بازديد از سايت رسمي آن كند. مساله از كجا آب مي خورد؟
به نظر ما در روزنامه دریایی اقتصادسرآمد، همه چيز از احساس مسئوليت بر مي‌آيد.خود مسئوليت مهم نيست؛ بلكه احساس مسئوليت است كه مهم است. به بيان بهتر، احساس مسئوليت عنصري است بسيار بالاتر از خود مسئوليت؛ زيرا احساس مسئوليت از شخصيت فرهيخته اجتماعي يك فرد سرچشمه مي‌گيرد و مسئوليت منشاء در موارد ديگري دارد. اگر كسي نسبت به موضوعي احساس مسئوليت كند، بدون شك آن را رصد و حتا در انجام آن مورد مشاركت مي‌كند. اما اگر احساس مسئوليت نباشد، حركتي هم نخواهد بود؛ كما اين كه هستند كساني كه مسئوليت دارند، اما احساس مسئوليت ندارند.
آيا برخي اعضاي ارشد انجمن مهندسي ايران، بي‌توجهي به انجمن مهندسی دریایی خودشان را بر مبناي عدم احساس مسئوليت گذاشته‌اند؟ اگر چنين باشد- كه بعيد است چنين باشد- چرا عضو هستند؟ عضوي كه وجود حاضر غايب هم نيست، به چه كار مي‌آيد؟
گذشته گرايي
شايد دليل گذشته گرايي و تصور غيرفعال بودن انجمن مهندسي دریایی ايران همچنان در ذهن اين اعضا باشد. شايد همچنان تصور مي‌كنند كه فعاليتي نيست و چيزي براي رصدكردن وجود ندارد. در اين صورت، بايد روابط عمومي انجمن مهندسي دریایی ايران را مورد نقد و بررسي قرار داد. ما از درون انجمن خبر نداريم و از فعاليت‌هاي دروني ان اطلاع مستقيمي نداريم. شايد انجمن اصلا روابط عمومي ندارد و به آن اهميت نمي‌دهد. شايد روابط عمومي دارد اما بااعضا رابطه اي ندارد. شايد هم به طرق مختلف با اعضاي خود ارتباط دارد، اما اعضا دل‌بستگي و توجه نشان نمي‌دهند. در موارد اول، انجمن بايد فكري براي روابط عمومي خود و نيز احياي ذهني و احساسي اعضاي خود بكند. و در مورد آخر، به نظرمي‌رسد انجمن لازم است در باره اعضاي خود تجديد نظر كند و اعضاي غيرفعال را از دور خارج كند؛ كاري كه انجمن كشتيراني و خدمات وابسته به درستي و با قاطعيت انجام مي‌دهد و اعضايي كه فعال نيستند يا حق عضويت نمي‌دهند و يا با برنامه‌هاي جمعي انجمن همراهي نمي‌كنندرا از به حالت تعليق در آورده و يا از دور خارج مي‌كند. انجمن‌هاي موفق ديگر هم چنين كار مي‌كنند.
شايد آينده
انجمن مهندسي ايران چندماهي است كه سرپا ايستاده است. تا پيش از دوره اخير، به حالت احتضار درازكش بود. اكنون جمعي آمده‌آند كه سه ويژگي دارند: خودباور، فعال با شهامت. اين سه ويژگي درهر فرد يا سازماني كه باشد، مي‌تواند كوه را جابه‌جا كند. هويت موفقيت افراد و سازمان‌ها در اين سه بعد خلاصه مي‌شود. اعضاي جديد نشان داده‌اند كه با توجه به توان فكري و تخصص فني، به خودباوري رسيده‌اند. علم وتجربه آن‌ها به آن‌ها قبولانده كه مي‌توانند موثر باشند و باور دارند كه در عالي ترين سطح ممكن در فضاي توسعه دريايي ايران صاحب‌نظر هستند و بر اين اساس، ابايي از رويارويي منطقي و تخصصي با اركان دريايي و سياسي كشور ندارند.
بر پايه اين باور، فعال هستند و مي‌دانند كه خودباوري نيازمند فعاليت سخت و خستگي‌ناپذير است. به همين منظور، با كمترين امكانات ممكن، انصافا كارهاي بزرگي تا كنون و در فرصت اندكي كه داشته‌اند انجام داده‌اند و اين نشان مي‌دهد كه به آينده اين انجمن بايد اميدوار بود و مي‌توان پيش‌بيني كرد كه اگر اين روند حفظ شود، تا چند ماه ديگر، ما يك انجمن محكم و قوي در سطح ملي و بين المللي خواهيم داشت. تركيب باور و فعاليت، در موقعيت بحراني نياز به شهامت تصميم و اجراي تصميم دارد كه انجمني ها نشان دادند كه فقط حرف نيستند. بر پايه تخصص و دانايي و پژوهش، تصميم مي‌‌گيرند، خود را براي اجراي آن تصميم باور دارند و با شهامت به اجراي تصميم مبادرت مي‌كنند. چه كسي مي تواند براي اين فرايند، موفقيت را تضمين نكند؟
كنارگود نشسته‌ها
برخي به رغم توانايي، كنار نشسته‌اند و انتظار دارند كه ساير اعضا همه كارها را بكنند و او لذتش را ببرد! مانند مسافرت برخي خانواده‌ها مي‌ماند كه يكي در كنار ساحل لم مي‌دهد و انتظار دارد كه ديگران برايش ماهي بگيرند، پاك كنند، كباب كنند و به او بدهند كه زحمت خوردنش را بكشد. سفر با چنين افرادي را احتمالا تجربه كرده ايد كه سفر را براي آدم كابوس مي كنند و خاطره بدي مي‌شود كه ذهن را مي‌كوبدو حرص آدم را در مي‌آورد. ازآن‌جا كه اهالي انجمن مهندسي دريايي ايران بسيار فرهيخته و آگاه هستند، مي توان اميدوار بود كه با تلنگري به ياد انجمن خود افتاده و شخصيت اجتماعي و حرفه‌اي خود را ياد آورده و در كمترين همراهي ممكن، از انجمن خود خبر داشته باشند.