زبان بدن مسئولان
بهزاد مومنی مقدم- جای هیچ شک و شبهه‌ای باقی نمانده و هیچ جور نمی‌شود رفتار اخیر نماینده مجلس را توجیه کرد. باور کنیم یا نکنیم؛ ایشان نماینده سه دوره و عضو سابق هیأت رئیسه و رئیس کمیسیون آموزش مجلس شورای اسلامی هستند که آن گونه که در فضای مجازی منتشر شد تمامی شئون نمایندگی ملّت را زیرپا گذاشته و ابتدایی‌ترین مبانی رفتار اجتماعی را نیز رعایت نمی‌کنند.
زبان بدن آقای نماینده کاملاً گویاست. زبانی که فریاد می‌زند: «من بهتر از همه شما می‌دانم. شما هم می‌توانید اعتراض یا گلایه کنید، اما من کارم را انجام می‌دهم و برایم مهم نیست در پس گلایه‌های شما چه دردهایی پنهان و آشکار است. شما ابداً نمی‌توانید در ساحت مدیریت کلانی که من متخصص آن هستم دخالتی داشته باشید. من به خوبی می‌دانم که چه باید بکنم و اگر هم موفق نشوم، احتمالاً مقصر همان هزاران دلیلی است که قبلاً لیست کرده‌ام و هر چهارسال یک بار برایتان می‌خوانم.»
این زبان بدن را با جملات شهید رجایی مقایسه کنید«در جهنم خدای یک جایی داره فشار عذابش مساوی هست با گناه 36میلیون انسان». «اونجا جای من است! که حرکت سخن و برخوردم روی 36 میلون انسان اثر می گذارد» «یک بله یا یک نه روی زندگی 36میلیون انسان اثر می گذارد». تا متوجه ریشه بسیاری از بی‌اعتمادی‌ها، لجبازی‌ها، بدباوری‌ها و بدقلقی‌های این روزهای ملّت ایران بشوید.
البته فهم این تفاوت چندان پیچیده نیست؛ اما حل این سوء تفاهم بسیار مشکل است. گویی هیچ زبان مشترکی بین آن نماینده و این مرد باقی نمانده است.
آقای معلم امیدوارانه مشکلاتش را می‌گوید، بدون اینکه متوجه شود که خوردن آقای نماینده معنی‌اش این است که حرفت را تمام کن و برو تا منِ همه‌چیزدانِ کاردرست آن‌گونه که خودم تشخیص می‌دهم و در زمانی که خودم صلاح می‌دانم به مشکلات شما رسیدگی کنم.
آقای نماینده هم احتمالاً دارد به این فکر می‌کند شر این‌ها کی کم می‌شود تا سر فرصت بنشینم و برای حل مشکلات نظام آموزش و پرورش این کشور یک فکر اساسی بکنم!
غافل از اینکه مشکل اساسی همین جا پنهان شده است. در هزارتوی شکاف عمیقی که بین مسئولان و مردم به وجود آمده است. آری زبان بدن مسئولان از شهید رجایی تا به امروز به خوبی گویای همه‌چیز است. همین زبان بود که باعث شد مشکلی به بزرگی جنگ حل شود و همین زبان است که هر مسئله کوچکی در کشور را به بحرانی بزرگ تبدیل می‌کند...
کاش بفهمیم!
زبان بدن آقای نماینده کاملاً گویاست. زبانی که فریاد می‌زند: «من بهتر از همه شما می‌دانم. شما هم می‌توانید اعتراض یا گلایه کنید، اما من کارم را انجام می‌دهم و برایم مهم نیست در پس گلایه‌های شما چه دردهایی پنهان و آشکار است. شما ابداً نمی‌توانید در ساحت مدیریت کلانی که من متخصص آن هستم دخالتی داشته باشید. من به خوبی می‌دانم که چه باید بکنم و اگر هم موفق نشوم، احتمالاً مقصر همان هزاران دلیلی است که قبلاً لیست کرده‌ام و هر چهارسال یک بار برایتان می‌خوانم.»
این زبان بدن را با جملات شهید رجایی مقایسه کنید«در جهنم خدای یک جایی داره فشار عذابش مساوی هست با گناه 36میلیون انسان». «اونجا جای من است! که حرکت سخن و برخوردم روی 36 میلون انسان اثر می گذارد» «یک بله یا یک نه روی زندگی 36میلیون انسان اثر می گذارد». تا متوجه ریشه بسیاری از بی‌اعتمادی‌ها، لجبازی‌ها، بدباوری‌ها و بدقلقی‌های این روزهای ملّت ایران بشوید.
البته فهم این تفاوت چندان پیچیده نیست؛ اما حل این سوء تفاهم بسیار مشکل است. گویی هیچ زبان مشترکی بین آن نماینده و این مرد باقی نمانده است.
آقای معلم امیدوارانه مشکلاتش را می‌گوید، بدون اینکه متوجه شود که خوردن آقای نماینده معنی‌اش این است که حرفت را تمام کن و برو تا منِ همه‌چیزدانِ کاردرست آن‌گونه که خودم تشخیص می‌دهم و در زمانی که خودم صلاح می‌دانم به مشکلات شما رسیدگی کنم.
آقای نماینده هم احتمالاً دارد به این فکر می‌کند شر این‌ها کی کم می‌شود تا سر فرصت بنشینم و برای حل مشکلات نظام آموزش و پرورش این کشور یک فکر اساسی بکنم!
غافل از اینکه مشکل اساسی همین جا پنهان شده است. در هزارتوی شکاف عمیقی که بین مسئولان و مردم به وجود آمده است. آری زبان بدن مسئولان از شهید رجایی تا به امروز به خوبی گویای همه‌چیز است. همین زبان بود که باعث شد مشکلی به بزرگی جنگ حل شود و همین زبان است که هر مسئله کوچکی در کشور را به بحرانی بزرگ تبدیل می‌کند...
کاش بفهمیم!