کویت در خلیج فارس
دکتر همایون الهی - کویت از کوت مشتق شده که لغتی هندی است که در زبان اعراب محلی وارد شده و معنای آن قلعه است. بنابراین کویت به زبان اعراب بومی، یعنی قلعه کوچک. وسعت کویت حدود ۱۷۸۱۷ کیلومترمربع است. جمعیت کویت براساس سرشماری سال ۱۳۴۴ (۱۹۶۵) برابر 339/467نفر بوده (000/220 نفر کویتی و 000/248نفرخارجی) و طبق آمار سال ۱۳۵9(۱۹۸۰) بالغ بر 872/355/1نفر و طبق سرشمای تیرماه ۱۳۶۵ (ژوئیه ۱۹۸۶) برابر 000/771/1 نفر بود. این جمعیت در سال ۱۳۷۹ (۲۰۰۰) به ۲میلیون نفر و در سال ۱۳۸۲ به 161/183/2نفر رسید. ۸۵ درصد این جمعیت مسلمان می‌باشند، ۱۵درصد مسیحی، هند و پارسی و غیره هستند.
صنعت در کویت ۱۰ درصد از تولید ناخالص ملی را تشکیل می‌دهد که بیشتر از صنایع پائین دستی نفت مانند تصفیه مواد پتروشیمی حاصل می‌شود. در سال ۱۳۷۴(۱۹۹۵) صادرات کویت بیشتر از ۵۵ درصد تولید ناخالص ملی را تشکیل می‌داد (این سهم در عربستان ۳۴ درصد، قطر ۴۵ درصد و امارات متحده عربی ۶۳ درصد است). سهم بخش نفت در تولید ناخالص ملی ۵۰ درصد (۱۹۹۴) (امارات ۳۴ درصد، عمان ۳۷ درصد، عربستان ۴۰ درصد بود) که این نسبت در سال ۱۳۸۳(۲۰۰۴) به ترتیب به ۵۳ درصد، ۳۰ درصد و ۹۸ درصد رسید.
کویت در همسایگی کشورهای عراق در شمال و غرب و عربستان در جنوب واقع شده است. پایتخت آن کویت نام دارد که بزرگترین شهر این کشور است. کویت در سال ۱۳۴۰ (۱۹۶۱) به عنوان اولین شیخ نشین تحت الحمایه انگلستان در خلیج فارس به استقلال دست یافت.
در نزدیکی کرانه‌های کویت جزایر فراوانی وجود دارد که وسیع ترین آن بوبیان است که در شمال کویت و مجاور منطقه فاو (FAO) واقع است. طول آن ۲۴ و عرض آن در حدود ۱۲ میل و غیر مسکونی می‌باشد. بین جزیره بوبیان و خاک عراق یک باریکه دریایی بنام خور عبداله وجود دارد که قابل کشتیرانی است.
طول سواحل کویت در خلیج فارس ۶۰ کیلومتر است که البته وقتی سواحل جزایر متعلق به کویت را نیز بدان اضافه نمائیم طول این سواحل به ۴۹۹ کیلومتر (۳۱۰ میل) می‌رسد. حدود آب‌های ساحلی مورد ادعای کویت ۲۲ کیلومتر (۱۲ میل دریایی) می‌باشد. این کشور فاقد راه آهن بوده و دارای ۴۴۵۰ کیلومتر راه شوسه می‌باشد. سه بندر بزرگ و ۶ بندر کوچکتر نیز ارتباط این کشور را از راه دریا به خارج تأمین می‌کند.
از گذشته تاریخی کویت اطلاعی در دست نیست، فقط می‌دانیم که پس از تأسیس شاهنشاهی ایران، کویت مدت‌های مدید جزء قلمرو آن بود. در سال دوازدهم هجری (۶۳۳) در این ناحیه جنگی میان نیروهای خالد ابن ولید (سردار اسلام) و قوای ساسانی روی داد و ایرانیان مغلوب شدند. بدین ترتیب کویت به قلمرو حکومت اسلامی ضمیمه گشت. کویت در سال‌های بعد دارای وضعی مغشوش بود. در قرن شانزدهم میلادی پرتغالی‌ها تأسیساتی در سواحل آن دایر کردند.
شهر کویت در اوایل قرن هجدهم میلادی پایه‌گذاری شد و به سرعت توسعه یافت. حکومت در کویت در اختیار سلسله آل صباح قرار دارد که در سال ۱۱۳۵ (۱۷۵۶) به وسیله شیخ صباح عبدالرحیم تأسیس شد. این شیخ نشین نسبتاً مستقل، در قرن نوزدهم مورد تهدید عثمانی واقع شد و در سال ۱۲۷۸ (۱۸۹۹) با انگلستان پیمانی منعقد ساخت که به آن کشور حق انحصاری در کویت می‌داد.