کویت در خلیج فارس
دکتر همایون الهی- کابینه کویت مرکب از ۱۵ وزیر و یک نخست وزیر است. یک شورای مشورتی با امیر کویت در کار مملکت کمک و همکاری نموده و فعالیت‌های حکومت را نیز مجلس ملی کویت کنترل می‌کند. امارات کویت یک امیرنشین مشروطه سلطنتی موروثی است که حکمرانی آن خاص خاندان الصباح است. فعالیت احزاب در کویت ممنوع بوده و هیچ حزبی در آن اجازه فعالیت ندارد. طبق مصوبه سال ۱۳۷۸ (۱۹۹۹) زنان از سال ۱۳۸۲ (۲۰۰۳) حق انتخاب نمودن و انتخاب شدن در انتخابات مجلس را دارند.
کویت یک کشور تک محصولی بوده که درآمد آن متکی به صدور نفت است.
مهمترین کالاهای وارداتی: کالاهای مصرفی، آهن و فولاد، مواد غذایی، وسایل الکتریکی، انواع اتومبیل و غیره (واردات مواد غذایی تا 18درصد کل واردات را تشکیل می‌دهد).
مهمترین کالاهای صادراتی: نفت و مشتقات نفتی (۹۸درصد) ماهی و مروارید.
کشورهای اصلی طرف تجارت: کشورهای عربی، ایالات متحده آمریکا، انگلستان، ژاپن، آلمان، ایتالیا، فرانسه و هند.
نفت و توسعه اقتصادی کویت: از هنگام شروع بهره برداری از منابع نفت در سال ۱۳۲۵ (۱۹۴۶) به تدریج تغییرات اساسی در اقتصاد کویت واقع شد. بخش‌های سنتی اقتصاد نظیر صیدماهی، صید مروارید، ساخت کشتی که رو به انحطاط می‌رفت با سرعت بیشتری اهمیت خود را از دست داد و یا کاملاً متوقف گشت. به جای آن صنایع و کارگاه‌های جدید ایجاد شد و یا تجارت و ارائه خدمات جایگزین آن‌ها گشت. در این امور یا به وسیله دولت سرمایه‌گذاری و یا حداقل به وسیله دولت یارانه اعطاء شد. این تحولات به خصوص با افزایش بهای نفت در سال ۱۳۵۲ (۱۹۷۳) ممکن گردید. افزایش درآمد نفت نه تنها این تغییرات، بلکه ایجاد یک رفاه اجتماعی و همینطور سرمایه‌گذاری در خارج را نیز ممکن ساخت.
البته کوشش‌هایی برای کاهش وابستگی به درآمد نفتی به عمل آمده که چندان موفقیت آمیز نبوده و درآمد حاصل از نفت همچنان منبع اصلی (و شاید بتوان گفت تنها منبع) کسب درآمد است.
با توجه به روند افزایش بهای نفت کویت موفق شده است درآمد خود را از تفت افزایش دهد. هر چند در اواخر دهه ۱۹۷۰ تولید این کشور کاهش نشان می‌دهد ولی درآمد آن نسبت به دهه قبل پانزده برابر شد. البته به علل گوناگون و از جمله کاهش حجم تولید، درآمد کویت از صادرات نفت در سال ۱۳۶4 (۱۹۸۵) نسبت به پنج سال قبل از آن کاهش چشمگیر داشت ولی هنوز نزدیک به پنج برابر درآمد نفتی این کشور در سال ۱۳۴۹ (۱۹۷۰) را شامل بود. در سال ۱۳۶۵ (۱۹۸۶) روند کاهش درآمد نفتی ادامه یافت، هرچند با تثبیت بازار نفت، این درآمد در سال ۱۳۶۶ (۱۹۸۷) افزایش مختصری را نشان می‌دهد.
سرمایه گذاری خارجی کویت: درآمد نفتی کویت باعث شده این کشور سرمایه گذاری وسیعی را در خارج از کشور انجام دهد، به طوری که در سال ۱۳۶۲ (۱۹۸۳) درآمد حاصل از کل سرمایه گذاری‌های خارجی کویت حدود ۹ میلیارد دلار برآورد شده است که این سود در حد درآمد حاصل از صادرات نفت بود. از آن جا که این درآمد تمام و کمال دوباره در خارج هزینه می‌شود (اعم از سرمایه گذاری دوباره و یا سایر هزینه‌ها)، موجب تحرک اقتصادی در داخل نمی شود.
مجموع سرمایه گذاری خارجی کویت را در سال ۱۳۶۱ (۱۹۸۲) معادل یکصد میلیارد دلار تخمین می زنند که بیشتر از نصف آن در آمریکا و در ۵۰۰ کمپانی ردیف اول آن کشور سرمایه گذاری شده بود. علاوه بر آن کویت در کشورهای انگلیس، لیبی، ترکیه، بحرین، تانزانیا، یمن، پاکستان، چین و عربستان در زمینه‌های مختلف صنایع پتروشیمی سرمایه‌گذاری نموده است. کویت در آلمان نیز سرمایه‌گذاری وسیعی دارد، چنانکه ۲۵درصد سهام کمپانی هوخست، ۱۴درصد سهام کمپانی مرسدس بنز و ۲۵درصد سهام کمپانی فولاد کورف را در اختیار دارد. از جمله بخش‌هایی که سرمایه‌های کویت در آن فعال هستند، بخش پالایش و شبکه توزیع فراورده‌های نفت می‌باشد. «شرکت بین‌المللی سرمایه‌گذاری نفتی کویت» (KIPIC) فعالیت‌های خود را از سال ۱۳۶۲ (۱۹۸۳) به بعد با خریداری بیش از ۴۸۰۰ جایگاه فروش بنزین و تعدادی پالایشگاه در اروپای غربی توسعه بخشیده است. کویت در خریدهایش، در اختیار انحصاری تأسیسات نفتی را به معاملات مشترک ترجیح می‌دهد و علامت اختصاری 8Q (کی‌یو ایت که خیلی شبیه تلفظ کویت است) را در جایگاه عرضه فرآورده‌های خود در اروپا نصب کرده است.
کویت در اروپا و آمریکا پالایشگاه‌های زیر را در اختیار دارد:
پالایشگاه هونولولو در هاوایی با ظرفیت 0۰۰/1۰۰ بشکه در روز،
پالایشگاه روتردام در هلند با ظرفیت 000/75 بشکه در روز،
پالایشگاه اسکیل اسکور در دانمارک با ظرفیت 000/55 بشکه در روز
پالایشگاه سارنی در ایتالیا با ظرفیت 00۰/8۰ بشکه در روز
همین طور دارای یک پالایشگاه اختصاصی روغن موتور در روتردام با ظرفیت نهایی ۵۰۰۰ بشکه در روز می‌باشد.