ریزپلاستیک‌ها به بافت‌های پستانداران دریایی نفوذ کردند!
یک مطالعه هشیار کننده نشان می‌دهد که اکثر پستانداران دریایی، از جمله نهنگ‌ها و دلفین‌ها، مقادیر زیادی میکروپلاستیک بلعیده‌اند که برخی از آنها به بافت‌های این جانوران راه یافته‌اند.
به گزارش اقتصادسرآمداز اس‌اف، محققان آزمایشگاه دریایی دانشگاه «دوک» این میکروپلاستیک‌ها را که قطعات ریز پلاستیک هستند و اغلب با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند، در بدن این حیوانات کشف کردند که نشان می‌دهد این ذرات می‌توانند از دستگاه گوارش خارج شده و خود را در بافت‌های بسیاری از گونه‌ها جاسازی کنند.
بنابر گزارش ایسنا، این مطالعه روند نگران کننده پیامدهای گسترده‌تر آلودگی دریایی را نشان می‌دهد. در حالی که آسیب دقیق ناشی از این میکروپلاستیک‌های مشخص نشده است، تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که پلاستیک‌ها می‌توانند تعادل هورمونی را مختل کنند و سیستم غدد درون ریز پستانداران دریایی را تقلید کرده و در آن تداخل ایجاد کنند.
گرگ مریل جونیور(.Greg Merrill Jr)، دانشجوی سال پنجم کارشناسی ارشد در آزمایشگاه دریایی دانشگاه دوک و نویسنده این مطالعه می‌گوید: این یک بار اضافی بر سایر موارد دیگری است که پستانداران دریایی با آنها روبرو هستند از جمله تغییرات آب و هوایی، آلودگی، سر و صدا و اکنون نیز پلاستیک‌هایی که وارد بافت‌های آنها می‌شوند. بخشی از جرم بدن آنها اکنون از پلاستیک تشکیل شده است.
محققان نمونه‌هایی را از ۳۲ جانور دریایی، شامل ۱۲ گونه، که بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۱ در آلاسکا، کالیفرنیا و کارولینای شمالی یافت شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند. تمام این حیوانات آثاری از پلاستیک در بافت‌های خود داشتند.
با توجه به اینکه پلاستیک‌ها به طور طبیعی جذب چربی‌ها می‌شوند، احتمالا بر روی پوست حیوانات دریایی و حتی قسمت‌هایی از بدن نهنگ‌های دندان‌دار که به تولید و دریافت صدا کمک می‌کنند، می‌چسبند. این مطالعه نشان داد که پلاستیک در غده، نواحی تولید کننده صدا، پدهای چربی و ریه‌های این حیوانات وجود دارد.
اندازه این ذرات بین ۱۹۸ تا ۵۳۷ میکرون است. در مقایسه، عرض متوسط یک موی انسان حدود ۱۰۰ میکرون است. مریل علاوه بر خطرات شیمیایی احتمالی، بر آسیب فیزیکی تاکید کرد و توضیح داد که این پلاستیک‌ها می‌توانند بافت‌ها را پاره کرده و ساییده کنند.
او می‌گوید: اکنون که می‌دانیم پلاستیک در این بافت‌ها وجود دارد، در حال بررسی تأثیر متابولیک آن هستیم.
متداول‌ترین پلاستیک‌های یافت شده، الیاف پلی استر بودند که اغلب از ماشین‌های لباسشویی آزاد می‌شوند و پلی اتیلن، جزء اصلی در ظروف نوشیدنی است. پلاستیک‌های کشف شده اغلب آبی رنگ بودند.
یک تخمین نگران کننده در یک مقاله در سال ۲۰۲۲ در Nature Communications نشان می‌دهد که نهنگ‌های آبی ممکن است روزانه ۹۵ پوند زباله پلاستیکی را در سواحل اقیانوس آرام کالیفرنیا بخورند. مریل اظهار داشت: نهنگ‌ها و دلفین‌ها که ماهی مصرف می‌کنند، می‌توانند پلاستیک‌های انباشته شده در بدن طعمه‌شان را نیز بخورند.
بیشتر میکروپلاستیک‌ها احتمالاً از روده عبور کرده و دفع می‌شوند. اما بخشی از آنها به بافت‌های حیوانات راه پیدا می‌کنند. برخی از این نمونه‌ها به سال ۲۰۰۱ باز می‌گردند.
این مطالعه در مجله Environmental Pollution منتشر شده است.
به گزارش اقتصادسرآمداز اس‌اف، محققان آزمایشگاه دریایی دانشگاه «دوک» این میکروپلاستیک‌ها را که قطعات ریز پلاستیک هستند و اغلب با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند، در بدن این حیوانات کشف کردند که نشان می‌دهد این ذرات می‌توانند از دستگاه گوارش خارج شده و خود را در بافت‌های بسیاری از گونه‌ها جاسازی کنند.
بنابر گزارش ایسنا، این مطالعه روند نگران کننده پیامدهای گسترده‌تر آلودگی دریایی را نشان می‌دهد. در حالی که آسیب دقیق ناشی از این میکروپلاستیک‌های مشخص نشده است، تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که پلاستیک‌ها می‌توانند تعادل هورمونی را مختل کنند و سیستم غدد درون ریز پستانداران دریایی را تقلید کرده و در آن تداخل ایجاد کنند.
گرگ مریل جونیور(.Greg Merrill Jr)، دانشجوی سال پنجم کارشناسی ارشد در آزمایشگاه دریایی دانشگاه دوک و نویسنده این مطالعه می‌گوید: این یک بار اضافی بر سایر موارد دیگری است که پستانداران دریایی با آنها روبرو هستند از جمله تغییرات آب و هوایی، آلودگی، سر و صدا و اکنون نیز پلاستیک‌هایی که وارد بافت‌های آنها می‌شوند. بخشی از جرم بدن آنها اکنون از پلاستیک تشکیل شده است.
محققان نمونه‌هایی را از ۳۲ جانور دریایی، شامل ۱۲ گونه، که بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۱ در آلاسکا، کالیفرنیا و کارولینای شمالی یافت شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند. تمام این حیوانات آثاری از پلاستیک در بافت‌های خود داشتند.
با توجه به اینکه پلاستیک‌ها به طور طبیعی جذب چربی‌ها می‌شوند، احتمالا بر روی پوست حیوانات دریایی و حتی قسمت‌هایی از بدن نهنگ‌های دندان‌دار که به تولید و دریافت صدا کمک می‌کنند، می‌چسبند. این مطالعه نشان داد که پلاستیک در غده، نواحی تولید کننده صدا، پدهای چربی و ریه‌های این حیوانات وجود دارد.
اندازه این ذرات بین ۱۹۸ تا ۵۳۷ میکرون است. در مقایسه، عرض متوسط یک موی انسان حدود ۱۰۰ میکرون است. مریل علاوه بر خطرات شیمیایی احتمالی، بر آسیب فیزیکی تاکید کرد و توضیح داد که این پلاستیک‌ها می‌توانند بافت‌ها را پاره کرده و ساییده کنند.
او می‌گوید: اکنون که می‌دانیم پلاستیک در این بافت‌ها وجود دارد، در حال بررسی تأثیر متابولیک آن هستیم.
متداول‌ترین پلاستیک‌های یافت شده، الیاف پلی استر بودند که اغلب از ماشین‌های لباسشویی آزاد می‌شوند و پلی اتیلن، جزء اصلی در ظروف نوشیدنی است. پلاستیک‌های کشف شده اغلب آبی رنگ بودند.
یک تخمین نگران کننده در یک مقاله در سال ۲۰۲۲ در Nature Communications نشان می‌دهد که نهنگ‌های آبی ممکن است روزانه ۹۵ پوند زباله پلاستیکی را در سواحل اقیانوس آرام کالیفرنیا بخورند. مریل اظهار داشت: نهنگ‌ها و دلفین‌ها که ماهی مصرف می‌کنند، می‌توانند پلاستیک‌های انباشته شده در بدن طعمه‌شان را نیز بخورند.
بیشتر میکروپلاستیک‌ها احتمالاً از روده عبور کرده و دفع می‌شوند. اما بخشی از آنها به بافت‌های حیوانات راه پیدا می‌کنند. برخی از این نمونه‌ها به سال ۲۰۰۱ باز می‌گردند.
این مطالعه در مجله Environmental Pollution منتشر شده است.