تشکیل کمیته مشترک حمل ونقل بین تهران و دهلی «روزنامه دریایی سرآمد» گزارش می دهد
توافق نهایی با هند برای توسعه بندر چابهار
دیدار و مذاکره وزیر راه و شهرسازی با وزیر امور خارجه هند
گروه راهبردی-امید اسماعیلی- روز دوشنبه بیست و پنحم 1402 (15 ژوئن 2024) در مذاکره بین وزیر راه و شهر سازی کشورمان با وزیر امور خارجه هند، توافق نهایی با هند برای توسعه بندر چابهار صورت گرفت.
به گزارش روزنامه دریایی سرآمد، وزارت راه و شهرسازی اعلام کرد: در دیدار و مذاکره مهرداد بذرپاش وزیر راه و شهرسازی با سوبرامانیام جایشنکار، وزیر امور خارجه هند ضمن مذاکره در خصوص اقدامات گذشته برای تجهیز بندر چابهار، در خصوص توسعه این بندر توافق نهایی صورت گرفت. وزیر راه و شهرسازی در این دیدار با پیشنهاد تشکیل کمیته مشترک حمل ونقل برای گسترش همکاری‌ها بین دو طرف بیان کرد: تشکیل این کمیته کاری موجب فعال شدن ظرفیت‌های ترانزیت و استفاده از کریدور شمال-جنوب
خواهد شد.
اعلام آمادگی هند برای سرمایه‌گذاری‌های جدید در حوزه‌های حمل ونقل و ترانزیت در ایران
بر اساس این گزارش، در این دیدار سوبرامانیام جایشنکار، وزیر امور خارجه هند بر آمادگی این کشور برای سرمایه‌گذاری‌های جدید در حوزه‌های حمل ونقل و ترانزیت در ایران تأکید کرد و از مهرداد بذرپاش برای سفر به هند دعوت کرد.
بر اساس این گزارش، یکی از برنامه‌های توسعه‌ای دولت در بندر چابهار، توسعه فاز دوم بندر شهید بهشتی و تأمین تجهیزات راهبردی برای ارتقای ظرفیت تخلیه و بارگیری است.در حال حاضر احداث زیرساخت‌های فاز اول بندر شهید بهشتی چابهار به اتمام رسیده و تجهیزات بندری آن در حال تکمیل است.
پنجم دی امسال مهرداد بذرپاش، وزیر راه و شهرسازی در سفر به استان سیستان و بلوچستان، ضمن بازدید از زیرساخت‌ها، تجهیزات بندری و دریایی و پروژه‌های لجستیکی بندر چابهار، دستور آغاز عملیات اجرایی ۵ پروژه بزرگ سرمایه گذاری بخش خصوصی با اعتبار ۴۰ هزار میلیارد ریال در بندر چابهار را صادر کرد.
پی نوشت روزنامه دریایی سرآمد:
پیشتر در روزنامه دریایی اقتصادسرآمد نوشتیم:
«بی چاره چابهار!»
حدود یک دهه از ماجرای قرارداد فی مابین سه کشور ایران، هند و افغانستان در ماجرای چابهار می گذرد. قرار بود که این بندر به هاب منطقه تبدیل شود و هزاران شغل ایجاد کند. مسیر ترانزیتی بین کشورها را کوتاه و واردات و صادرات را تسهیل کند؛ اما این ماجرا مانند سریال پت و مت، فراز و فرودهایی دارد که قابل پیش بینی نیست و سرانجام کار را با دلهره و یاس و امید همراه کرده است.
از یک سو، هند در قبال رقیب دیرینه و حتا می توانم نوشت، دشمن دیرینه خود یعنی چین، واکنش نشان داده و برای پیشی گرفتن از رقیب تاریخی خود که در بندر گوادر پاکستان سرمایه گذاری کرده است، برگ بندرچابهار را رو کرد.
اما این طرف ماجرا، ما مانده ایم و بندر چابهاری که یک روز با قهر هندی گیر می کند و یک روز با اخم ایرانی می ایستد. ده سال از این ماجرا می گذرد و چابهار مانند مرده ای که می رود و برمی گردد، همواره در حال احتضار است. بی چاره چابهار!
بهاری ترین بندر ایران که با شکوه ترین موقعیت برای گردشگری است و اگر همین گردشگری را هدف قرار می دادند، هم نشاط ملی ایجاد می کرد، هم شلوغی کناره های خزر را سامان می داد، هم برای مردم مظلوم و فقیر سیستان و بلوچستان شغل می ساخت و به طور کلی، نقطه ای از ایران به سمت آبادانی می رفت.
عشوه و ناز هندی با اخم و تَخم ایرانی، ملغمه ای ساخته که بیا و بپرس. چینی ها یک ساله ره ده ساله رفته اند و اینان ده ساله ره یک ساله! تفاوت میان ماه ما و ماه آن ها از زمین تا آسمان است.
فراز و فرود تصمیم گیران، یعنی روسای دو مملکت کریمه هند و ایران، آن قدر زیاد است که انسان سرسام می گیرد و پاک مایوس می شود از نتیجه. گوگل را که برای درک روند مصالحه، گفت و گو و تصمیم گیری دو دولت سرچ می کنی، انبوهی از گفت و گفت و گفت می بینید و می خوانید. وزیر هند گفت، رییس جمهور ایران گفت، وکیل گفت و وصی گفت و هزار وعده خوبان که یکی وفا نکرد.
ربع ظرفیت چابهار بعد از ده سال به بهره برداری رسیده است! نمی توان محاسبه کرد که چند سال دیگر، نه به ظرفیت نهایی بلکه به ظرفیت ۵۰ درصدی می رسد. زیرساخت ها هنوز روی کاغذ نیامده اند تا برسد به اجرا در عالم واقعیت! فرودگاهی که کلنگش را به تازگی زدند، رفت تا ده سال دیگر. برقی که از زیربناهای لازم است، سوسو می زند تا جایی که برخی ابزارهای بزرگ با ژنراتور برق کار می کنند! آدم شگفت زده می شود از این همه درایت و کارآمدی دولت مردان ما!
دو بندر شهید بهشتی و شهید کلانتری نزدیک به هم هستند، یکی در منطقه آزاد قرار دارد و تعرفه واردات و صادرات ندارد؛ دیگر چند متر این طرف تر، نه در منطقه آزاد قرار گرفته و نه معاف از تعرفه است! آیا نمی توان این را جزو عجایب هفت گانه جهان قرار داد و در کتاب رکوردها ثبت کرد؟
کشمکش بین دو دولت ایران و هند که تماشاچی مودب و ساکتی به اسم افغانستان هم دارد که معلوم نیست بالاخره دولت دارد یا ندارد! آدم را یاد بزکشی افغانستانی ها می اندازد. ورزشی مهیج و پر فراز و نشیب که البته اغلب به جر خوردن و پاره پاره شدن بز می انجامد! این کشمکش سینوسی قوس و قزح دار، می رود تا هر چه بیشتر همه چیز را به نفع چین تمام کند.
از بس انتظار خبر خوب از چابهار کشیدیم و خبری باز نیامد که قلم به تلخکی افتاده است. طنز می نویسد تا تحلیل و گزارش. جلویش را هم نمی شود گرفت. حرف بزنی می گوید: بس است این همه مصاحبه های بی هدف و شعاری با وعده های خالی امروز و فردا. بس است این همه کشمکش سیاسی. بس است تصمیم سیاسی به جای تصمیم اقتصادی. بس است زمان از دست دادن به نفع چین. بس است این بزکشی بی حاصل که هیچ سودی برای ملت های ایران و هند و افغانستان در آن نیست. چین با گوادر قرضی اش دارد چابهار را می خورد؛ آیا متوجه این رقیب بی رحم نیستید؟
گروه راهبردی-امید اسماعیلی- روز دوشنبه بیست و پنحم 1402 (15 ژوئن 2024) در مذاکره بین وزیر راه و شهر سازی کشورمان با وزیر امور خارجه هند، توافق نهایی با هند برای توسعه بندر چابهار صورت گرفت.
به گزارش روزنامه دریایی سرآمد، وزارت راه و شهرسازی اعلام کرد: در دیدار و مذاکره مهرداد بذرپاش وزیر راه و شهرسازی با سوبرامانیام جایشنکار، وزیر امور خارجه هند ضمن مذاکره در خصوص اقدامات گذشته برای تجهیز بندر چابهار، در خصوص توسعه این بندر توافق نهایی صورت گرفت. وزیر راه و شهرسازی در این دیدار با پیشنهاد تشکیل کمیته مشترک حمل ونقل برای گسترش همکاری‌ها بین دو طرف بیان کرد: تشکیل این کمیته کاری موجب فعال شدن ظرفیت‌های ترانزیت و استفاده از کریدور شمال-جنوب
خواهد شد.
اعلام آمادگی هند برای سرمایه‌گذاری‌های جدید در حوزه‌های حمل ونقل و ترانزیت در ایران
بر اساس این گزارش، در این دیدار سوبرامانیام جایشنکار، وزیر امور خارجه هند بر آمادگی این کشور برای سرمایه‌گذاری‌های جدید در حوزه‌های حمل ونقل و ترانزیت در ایران تأکید کرد و از مهرداد بذرپاش برای سفر به هند دعوت کرد.
بر اساس این گزارش، یکی از برنامه‌های توسعه‌ای دولت در بندر چابهار، توسعه فاز دوم بندر شهید بهشتی و تأمین تجهیزات راهبردی برای ارتقای ظرفیت تخلیه و بارگیری است.در حال حاضر احداث زیرساخت‌های فاز اول بندر شهید بهشتی چابهار به اتمام رسیده و تجهیزات بندری آن در حال تکمیل است.
پنجم دی امسال مهرداد بذرپاش، وزیر راه و شهرسازی در سفر به استان سیستان و بلوچستان، ضمن بازدید از زیرساخت‌ها، تجهیزات بندری و دریایی و پروژه‌های لجستیکی بندر چابهار، دستور آغاز عملیات اجرایی ۵ پروژه بزرگ سرمایه گذاری بخش خصوصی با اعتبار ۴۰ هزار میلیارد ریال در بندر چابهار را صادر کرد.
پی نوشت روزنامه دریایی سرآمد:
پیشتر در روزنامه دریایی اقتصادسرآمد نوشتیم:
«بی چاره چابهار!»
حدود یک دهه از ماجرای قرارداد فی مابین سه کشور ایران، هند و افغانستان در ماجرای چابهار می گذرد. قرار بود که این بندر به هاب منطقه تبدیل شود و هزاران شغل ایجاد کند. مسیر ترانزیتی بین کشورها را کوتاه و واردات و صادرات را تسهیل کند؛ اما این ماجرا مانند سریال پت و مت، فراز و فرودهایی دارد که قابل پیش بینی نیست و سرانجام کار را با دلهره و یاس و امید همراه کرده است.
از یک سو، هند در قبال رقیب دیرینه و حتا می توانم نوشت، دشمن دیرینه خود یعنی چین، واکنش نشان داده و برای پیشی گرفتن از رقیب تاریخی خود که در بندر گوادر پاکستان سرمایه گذاری کرده است، برگ بندرچابهار را رو کرد.
اما این طرف ماجرا، ما مانده ایم و بندر چابهاری که یک روز با قهر هندی گیر می کند و یک روز با اخم ایرانی می ایستد. ده سال از این ماجرا می گذرد و چابهار مانند مرده ای که می رود و برمی گردد، همواره در حال احتضار است. بی چاره چابهار!
بهاری ترین بندر ایران که با شکوه ترین موقعیت برای گردشگری است و اگر همین گردشگری را هدف قرار می دادند، هم نشاط ملی ایجاد می کرد، هم شلوغی کناره های خزر را سامان می داد، هم برای مردم مظلوم و فقیر سیستان و بلوچستان شغل می ساخت و به طور کلی، نقطه ای از ایران به سمت آبادانی می رفت.
عشوه و ناز هندی با اخم و تَخم ایرانی، ملغمه ای ساخته که بیا و بپرس. چینی ها یک ساله ره ده ساله رفته اند و اینان ده ساله ره یک ساله! تفاوت میان ماه ما و ماه آن ها از زمین تا آسمان است.
فراز و فرود تصمیم گیران، یعنی روسای دو مملکت کریمه هند و ایران، آن قدر زیاد است که انسان سرسام می گیرد و پاک مایوس می شود از نتیجه. گوگل را که برای درک روند مصالحه، گفت و گو و تصمیم گیری دو دولت سرچ می کنی، انبوهی از گفت و گفت و گفت می بینید و می خوانید. وزیر هند گفت، رییس جمهور ایران گفت، وکیل گفت و وصی گفت و هزار وعده خوبان که یکی وفا نکرد.
ربع ظرفیت چابهار بعد از ده سال به بهره برداری رسیده است! نمی توان محاسبه کرد که چند سال دیگر، نه به ظرفیت نهایی بلکه به ظرفیت ۵۰ درصدی می رسد. زیرساخت ها هنوز روی کاغذ نیامده اند تا برسد به اجرا در عالم واقعیت! فرودگاهی که کلنگش را به تازگی زدند، رفت تا ده سال دیگر. برقی که از زیربناهای لازم است، سوسو می زند تا جایی که برخی ابزارهای بزرگ با ژنراتور برق کار می کنند! آدم شگفت زده می شود از این همه درایت و کارآمدی دولت مردان ما!
دو بندر شهید بهشتی و شهید کلانتری نزدیک به هم هستند، یکی در منطقه آزاد قرار دارد و تعرفه واردات و صادرات ندارد؛ دیگر چند متر این طرف تر، نه در منطقه آزاد قرار گرفته و نه معاف از تعرفه است! آیا نمی توان این را جزو عجایب هفت گانه جهان قرار داد و در کتاب رکوردها ثبت کرد؟
کشمکش بین دو دولت ایران و هند که تماشاچی مودب و ساکتی به اسم افغانستان هم دارد که معلوم نیست بالاخره دولت دارد یا ندارد! آدم را یاد بزکشی افغانستانی ها می اندازد. ورزشی مهیج و پر فراز و نشیب که البته اغلب به جر خوردن و پاره پاره شدن بز می انجامد! این کشمکش سینوسی قوس و قزح دار، می رود تا هر چه بیشتر همه چیز را به نفع چین تمام کند.
از بس انتظار خبر خوب از چابهار کشیدیم و خبری باز نیامد که قلم به تلخکی افتاده است. طنز می نویسد تا تحلیل و گزارش. جلویش را هم نمی شود گرفت. حرف بزنی می گوید: بس است این همه مصاحبه های بی هدف و شعاری با وعده های خالی امروز و فردا. بس است این همه کشمکش سیاسی. بس است تصمیم سیاسی به جای تصمیم اقتصادی. بس است زمان از دست دادن به نفع چین. بس است این بزکشی بی حاصل که هیچ سودی برای ملت های ایران و هند و افغانستان در آن نیست. چین با گوادر قرضی اش دارد چابهار را می خورد؛ آیا متوجه این رقیب بی رحم نیستید؟