سوخت کم سولفور در انحصار ناوگان ملی
فیروز اسماعیلی نژاد- سوخت سبک، سوختی که با سولفور پایین قابلیت های زیادتری نسبت به سوخت های سنگین دارد، از محصولاتی است که با فناوری نوین به دست می آید که حداقل مصرف آن برای سوخت کشتی هاست.
تولید سوخت با سولفور پایین نیازمند فناوری نوینی است که به طور گسترده در اختیار ایران قرار ندارد و گویا فقط پالایشگاه نفت شازند قادر به تولید نفت کم سولفور است که تولید این پالایشگاه در اختیار ناوگان ملی مثل نفت کش و کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران قرار گرفته و در چرخه دولتی قرار
می گیرد و به بخش خصوصی معمولا سهمی نمی‌رسد.
علاوه بر این، شرکت های صنعت بانکرینگ ایران به دلیل نداشتن سوخت برای عرضه، اغلب دچار ورشکستگی شده و طبق شنیده ها، تعداد 24 شرکت بانکرینگ ایران به عدد 7 رسیده است .یعنی فقط 7 شرکت فعال در صنعت بانکرینگ( صنعت سوخت رسانی به کشتی ها) داریم.
کمبود سوخت با سولفور پایین از یک سو و رقابت بی رحمانه امارات در بندر فجیره با شرکت های بانکرینگ ایران از دیگر سو باعث شده که صنعت بانکرینگ ایران حال و روز خوبی نداشته باشد. خبرها از ورشکستی بخش بزرگی از فعالان این حوزه حکایت دارد.
کشتی های بزرگ مسیر ایران را طی می کنند تا برسند به فجیره. آنجا سوخت گیری می‌کنند و مجدد مسیر رفته را برگشته و از ایران گذر می‌کنند و فقط برای بانکرینگ های ایرانی دست تکان می دهند!
کمبود سوخت، گرانی سوخت و کمبود تجهیزات لازم در بانکرینگ های ایرانی موجب شده که امارات با چوگان فجیره، گوی رقابت از ایران برباید و این وضعیت اگر با همین منوال ادامه یابد، باید با صنعت بانکرینگ ایران به عنوان یک صنعت بین المللی خداحافظی کرد و فقط آن را در حد کشتی های داخلی محدود دانست.
گردشگری دریایی نیز به شدت وابسته به سوخت نفت کم سولفور است. گران بودن سوخت باعث شده که گردشگری دریایی در ایران تقریبا به صفر برسد. کروزها مجبورند سوخت خود را با قیمت گزاف خریداری کنند و این باعث می شود که قیمت تمام شده یک سفر دریایی برای اکثر مردم ایران غیرممکن شود.
نگاهی به قیمت بلیت ها و تورهای گردشگری نشان می دهد که حداقل رقم مورد نیاز برای یک سفر دریایی چیزی بین 5 تا 7 میلیون تومان برای هر نفر است! این یک معنا دارد: اکثریت مردم ایران قادر به سفر دریایی نیستند.
سفرهای داخلی را می توان با قیمتی کمتر تهیه دید، زیرا سفرهای داخلی با سوخت دیگری تامین می شود و ارزان تر از نفت کم سولفور است؛ با این حال، به دلیل عدم استقبال مردم، این سفرها هم به ندرت انجام می شود. سفر در دریاهای آزاد و تجربه واقعی یک گردش دریایی با این وضعیت نصیب ایرانیان نمی شود.
چند ماه پیش بود که با قوت قلبی که خبر دست یابی به فناوری نوین سولفورزدایی می داد ما را در روزنامه دریایی سرآمد مسرور کرد و اگر این خبر شعار دولتی شعار نمی بود و واقعا اتفاق می افتاد، می توانستیم صنعت بانکرینگ ایران را نجات داده و ایران را رقیب جدی منطقه بدانیم و کاش این خبر سولفورزدایی شرکت های داخلی کشورمان به تحقق بپیوندد که جای بسیار خوشبختی و خوشحالی دارد.
تولید سوخت با سولفور پایین نیازمند فناوری نوینی است که به طور گسترده در اختیار ایران قرار ندارد و گویا فقط پالایشگاه نفت شازند قادر به تولید نفت کم سولفور است که تولید این پالایشگاه در اختیار ناوگان ملی مثل نفت کش و کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران قرار گرفته و در چرخه دولتی قرار
می گیرد و به بخش خصوصی معمولا سهمی نمی‌رسد.
علاوه بر این، شرکت های صنعت بانکرینگ ایران به دلیل نداشتن سوخت برای عرضه، اغلب دچار ورشکستگی شده و طبق شنیده ها، تعداد 24 شرکت بانکرینگ ایران به عدد 7 رسیده است .یعنی فقط 7 شرکت فعال در صنعت بانکرینگ( صنعت سوخت رسانی به کشتی ها) داریم.
کمبود سوخت با سولفور پایین از یک سو و رقابت بی رحمانه امارات در بندر فجیره با شرکت های بانکرینگ ایران از دیگر سو باعث شده که صنعت بانکرینگ ایران حال و روز خوبی نداشته باشد. خبرها از ورشکستی بخش بزرگی از فعالان این حوزه حکایت دارد.
کشتی های بزرگ مسیر ایران را طی می کنند تا برسند به فجیره. آنجا سوخت گیری می‌کنند و مجدد مسیر رفته را برگشته و از ایران گذر می‌کنند و فقط برای بانکرینگ های ایرانی دست تکان می دهند!
کمبود سوخت، گرانی سوخت و کمبود تجهیزات لازم در بانکرینگ های ایرانی موجب شده که امارات با چوگان فجیره، گوی رقابت از ایران برباید و این وضعیت اگر با همین منوال ادامه یابد، باید با صنعت بانکرینگ ایران به عنوان یک صنعت بین المللی خداحافظی کرد و فقط آن را در حد کشتی های داخلی محدود دانست.
گردشگری دریایی نیز به شدت وابسته به سوخت نفت کم سولفور است. گران بودن سوخت باعث شده که گردشگری دریایی در ایران تقریبا به صفر برسد. کروزها مجبورند سوخت خود را با قیمت گزاف خریداری کنند و این باعث می شود که قیمت تمام شده یک سفر دریایی برای اکثر مردم ایران غیرممکن شود.
نگاهی به قیمت بلیت ها و تورهای گردشگری نشان می دهد که حداقل رقم مورد نیاز برای یک سفر دریایی چیزی بین 5 تا 7 میلیون تومان برای هر نفر است! این یک معنا دارد: اکثریت مردم ایران قادر به سفر دریایی نیستند.
سفرهای داخلی را می توان با قیمتی کمتر تهیه دید، زیرا سفرهای داخلی با سوخت دیگری تامین می شود و ارزان تر از نفت کم سولفور است؛ با این حال، به دلیل عدم استقبال مردم، این سفرها هم به ندرت انجام می شود. سفر در دریاهای آزاد و تجربه واقعی یک گردش دریایی با این وضعیت نصیب ایرانیان نمی شود.
چند ماه پیش بود که با قوت قلبی که خبر دست یابی به فناوری نوین سولفورزدایی می داد ما را در روزنامه دریایی سرآمد مسرور کرد و اگر این خبر شعار دولتی شعار نمی بود و واقعا اتفاق می افتاد، می توانستیم صنعت بانکرینگ ایران را نجات داده و ایران را رقیب جدی منطقه بدانیم و کاش این خبر سولفورزدایی شرکت های داخلی کشورمان به تحقق بپیوندد که جای بسیار خوشبختی و خوشحالی دارد.