«روزنامه دریایی سرآمد» منتشر می کند
اولین حیوانات درخشان 500میلیون سال پیش اقیانوس‌ها را روشن کردند
گروه فراساحل - امیدعباسی - شجره خانواده (اوکتوکورال) منشأ (بیولومینسانس )را به ۵۴۰ میلیون سال پیش برمی‌گرداند، زمانی که اولین گونه جانوری در حال توسعه بود.
به گزارش روزنامه دریایی سرآمد، حدود ۵۴۰ میلیون سال پیش، گروهی از مرجان‌های باستانی توانایی ساختن نور از خود را پیدا کردند.
دانشمندان قبلاً دریافته بودند که بیولومینسانس یک ویژگی باستانی است ، به طوری که یک گروه از سخت پوستان کوچک برای اولین بار نور خود را در حدود ۲۶۷ میلیون سال پیش ساخته اند. اما این یافته جدید منشأ بیولومینسانس را تا حدود ۲۷۰ میلیون سال بیشتر به عقب می اندازد.
دانیل دلئو، زیست‌شناس دریایی تکاملی در دانشگاه بین‌المللی فلوریدا در میامی، که رهبری این مطالعه را که در ۲۴ آوریل در مجموعه مقالات انجمن سلطنتی منتشر شد، می‌گوید: «ما نمی‌دانستیم که قرار است اینقدر قدیمی شود. این واقعیت وجود دارد که این ویژگی برای صدها میلیون سال حفظ شده است .
بیولومینسانس به طور مستقل در حیوانات و سایر موجودات تکامل یافته وجود دارد. برخی از گونه های درخشان مانند کرم شب تاب از نور خود برای برقراری ارتباط در تاریکی استفاده می کنند. حیوانات دیگر، از جمله برخی ماهی ها، از آن به عنوان فریب برای جذب طعمه یا ترساندن شکارچیان استفاده می‌کنند.
با این حال، مشخص نیست که چرا بیولومینسانس تکامل یافته است.نوع دیگری از موجودات به نام هشت کورال وجود دارد. این موجودات نرم بدن هم در آب های کم عمق و هم در اعماق اقیانوس یافت می شوند و آنزیمی به نام لوسیفر تولید می کنند تا یک ماده شیمیایی را برای تولید نور تجزیه کنند. اما این‌که آیا هشت کورال‌های درخشان از نور خود برای جذب زئوپلانکتون به عنوان طعمه یا برای اهداف دیگری استفاده می‌کنند، مشخص نیست.
اولین نور
(دی لئو) و همکارانش در جستجوی پاسخ‌ها، مجموعه داده‌های بزرگی از توالی‌های ژنتیکی و فسیل‌های پراکنده هشت کورال را برای بازسازی تاریخچه تکاملی حیوانات تجزیه و تحلیل کردند.
آنها سپس از یک مدل کامپیوتری استفاده کردند تا مشخص کنند که گونه های اجدادی چقدر محتمل است که شب تاب داشته باشند.این مدل نشان داد که اجداد مشترک همه هشت کورال ها - که حدود ۵۴۰ میلیون سال پیش می زیسته اند - احتمالاً آن ها هم بیولومنسانس بوده است. این یافته نشان می‌دهد که بیوفلورسانس مبتنی بر لوسیفراز در اوایل تکامل یافته و توسط نوادگان غیرزیست‌تابنده هشت کورال‌های درخشان باستانی از بین رفته است.
این مطالعه نشان می دهد که بیولومینسانس حداقل از دوره کامبرین (حدود ۵۴۰ میلیون تا ۴۸۵ میلیون سال پیش)، زمانی که اولین گونه های جانوری چشم را توسعه دادند، وجود داشته است. تاد اوکلی، زیست‌شناس تکاملی، در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا، می‌گوید این شگفت‌آور است، زیرا نورتابی زیستی ویژگی‌ای است که در طول دوران تکاملی به وجود آمده است .
لوسیفراز تنها یکی از راه هایی است که حیوانات نور می سازند. موجودات دیگر از شیمی متفاوتی برای به دست آوردن درخشش گویای خود استفاده می کنند. (دی لئو) درباره اوکتوکورال می گوید ، سیستم لوسیفراز می تواند برای تولید یک آنتی اکسیدان تکامل یافته باشد. بعدها، جنبه تولید نور واکنش برای ارتباط مفید خواهد بود.
او می‌گوید در هر صورت، منشا عمیق بیولومینسانس نشان می‌دهد که می‌تواند یکی از قدیمی‌ترین اشکال ارتباطی روی زمین باشد. او می‌گوید: «اگر نور تولید می‌کنید - خواه عمدی باشد یا نباشد - به حیوانات دیگر علامت می‌دهید. «هی!» من اینجا هستم!” / ترجمه و تنظیم روزنامه دریایی سرآمد
به گزارش روزنامه دریایی سرآمد، حدود ۵۴۰ میلیون سال پیش، گروهی از مرجان‌های باستانی توانایی ساختن نور از خود را پیدا کردند.
دانشمندان قبلاً دریافته بودند که بیولومینسانس یک ویژگی باستانی است ، به طوری که یک گروه از سخت پوستان کوچک برای اولین بار نور خود را در حدود ۲۶۷ میلیون سال پیش ساخته اند. اما این یافته جدید منشأ بیولومینسانس را تا حدود ۲۷۰ میلیون سال بیشتر به عقب می اندازد.
دانیل دلئو، زیست‌شناس دریایی تکاملی در دانشگاه بین‌المللی فلوریدا در میامی، که رهبری این مطالعه را که در ۲۴ آوریل در مجموعه مقالات انجمن سلطنتی منتشر شد، می‌گوید: «ما نمی‌دانستیم که قرار است اینقدر قدیمی شود. این واقعیت وجود دارد که این ویژگی برای صدها میلیون سال حفظ شده است .
بیولومینسانس به طور مستقل در حیوانات و سایر موجودات تکامل یافته وجود دارد. برخی از گونه های درخشان مانند کرم شب تاب از نور خود برای برقراری ارتباط در تاریکی استفاده می کنند. حیوانات دیگر، از جمله برخی ماهی ها، از آن به عنوان فریب برای جذب طعمه یا ترساندن شکارچیان استفاده می‌کنند.
با این حال، مشخص نیست که چرا بیولومینسانس تکامل یافته است.نوع دیگری از موجودات به نام هشت کورال وجود دارد. این موجودات نرم بدن هم در آب های کم عمق و هم در اعماق اقیانوس یافت می شوند و آنزیمی به نام لوسیفر تولید می کنند تا یک ماده شیمیایی را برای تولید نور تجزیه کنند. اما این‌که آیا هشت کورال‌های درخشان از نور خود برای جذب زئوپلانکتون به عنوان طعمه یا برای اهداف دیگری استفاده می‌کنند، مشخص نیست.
اولین نور
(دی لئو) و همکارانش در جستجوی پاسخ‌ها، مجموعه داده‌های بزرگی از توالی‌های ژنتیکی و فسیل‌های پراکنده هشت کورال را برای بازسازی تاریخچه تکاملی حیوانات تجزیه و تحلیل کردند.
آنها سپس از یک مدل کامپیوتری استفاده کردند تا مشخص کنند که گونه های اجدادی چقدر محتمل است که شب تاب داشته باشند.این مدل نشان داد که اجداد مشترک همه هشت کورال ها - که حدود ۵۴۰ میلیون سال پیش می زیسته اند - احتمالاً آن ها هم بیولومنسانس بوده است. این یافته نشان می‌دهد که بیوفلورسانس مبتنی بر لوسیفراز در اوایل تکامل یافته و توسط نوادگان غیرزیست‌تابنده هشت کورال‌های درخشان باستانی از بین رفته است.
این مطالعه نشان می دهد که بیولومینسانس حداقل از دوره کامبرین (حدود ۵۴۰ میلیون تا ۴۸۵ میلیون سال پیش)، زمانی که اولین گونه های جانوری چشم را توسعه دادند، وجود داشته است. تاد اوکلی، زیست‌شناس تکاملی، در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا، می‌گوید این شگفت‌آور است، زیرا نورتابی زیستی ویژگی‌ای است که در طول دوران تکاملی به وجود آمده است .
لوسیفراز تنها یکی از راه هایی است که حیوانات نور می سازند. موجودات دیگر از شیمی متفاوتی برای به دست آوردن درخشش گویای خود استفاده می کنند. (دی لئو) درباره اوکتوکورال می گوید ، سیستم لوسیفراز می تواند برای تولید یک آنتی اکسیدان تکامل یافته باشد. بعدها، جنبه تولید نور واکنش برای ارتباط مفید خواهد بود.
او می‌گوید در هر صورت، منشا عمیق بیولومینسانس نشان می‌دهد که می‌تواند یکی از قدیمی‌ترین اشکال ارتباطی روی زمین باشد. او می‌گوید: «اگر نور تولید می‌کنید - خواه عمدی باشد یا نباشد - به حیوانات دیگر علامت می‌دهید. «هی!» من اینجا هستم!” / ترجمه و تنظیم روزنامه دریایی سرآمد