آقای پزشكيان مشكل اصلی عدم التزام به الزامات برنامه‌هاست
غلامرضا مصدق - آقاي دكتر پزشكان در گفتگوي انتخاباتي در بخشی از سخنان خود از عدم اجراي برنامه‌هاي مصوب توسعه پنج ساله و سند چشم انداز به‌شدت انتقاد كردند، اما به چرایي اصلي عدم اجراي آن‌ها اشاره واضحي نكرد و تلویحاً مشکل را ناشی از کم کاری مجریان و ناظران برنامه‌ها دانست. نگاهي اجمالي به تمام برنامه‌هاي توسعه و سند چشم انداز بعد از انقلاب كاملاً معلوم مي‌شود، همه آن‌ها برنامه‌هاي نسبتاً خوب و با اهداف قابل حصولي بوده و هستند، ولي در خوشبينانه‌ترين حالت در کل ٢0درصد آن‌ها هم عملی نشدند و چه بسا حتی بدون این برنامه‌ها همین نتایج ضعیف هم حاصل می‌شد. چرا چنین است؟ چون حاكميت به هر دلیلی پایبندی به الزامات اجرای عملی آن‌ها نداشته و ندارد.
ملتزم بودن به الزامات يك برنامه مثل اين است كه كسي قصد سفر از تهران به مشهد را داشته باشد، اما به صراحت و يا تلويحي بگويد درست است قصد من رفتن به مشهد است اما نه خودرو تهيه مي‌كنم، نه برنامه‌اي براي خورد و خوراك بين راه دارم، نه به فكر هزينه سفر هستم و نه كارهاي لازم ديگر را انجام می‌دهم، توكل به‌خدا، مي‌رويم ببينيم چه مي‌شود!!!.
به‌عنوان مثال، در تمام برنامه‌های توسعه بعد از انقلاب دستيابي به رشد 8درصد تولید ملی جزء لاينفك این برنامه بوده و هست، اما هیچ‌وقت این هدف محقق نشده است و اگر محقق می‌شد واقعاً جای تعجب داشت. چطور ممکن است با وجود سیاست خارجی که اقتصاد در آن هیچ جایگاهی ندارد، تحریم‌های فلج کننده بي پايان، تقسیم ملت به دو گروه خودی و غیر خودی، خالی کردن بدنه مدیریتی کشور از افراد کاربلد و متخصص، زمينه فرارسرمایه و مغزها، وجود خط قرمزهایی مثل پذیرفتن الحاق به FATF و دیگر موارد مشابه، رشد ۸ درصدی محقق شود؟
بنابراین همه مشکل عدم تحقق برنامه ها را به گردن کم کاری مجریان و ناظران برنامه ها نیندازیم. وقتی به الزامات ابتدایی و ساده برنامه‌ها ملتزم نیستیم، البته که نتیجه طبیعی برنامه همین خواهد شد که می بینیم.
ملتزم بودن به الزامات يك برنامه مثل اين است كه كسي قصد سفر از تهران به مشهد را داشته باشد، اما به صراحت و يا تلويحي بگويد درست است قصد من رفتن به مشهد است اما نه خودرو تهيه مي‌كنم، نه برنامه‌اي براي خورد و خوراك بين راه دارم، نه به فكر هزينه سفر هستم و نه كارهاي لازم ديگر را انجام می‌دهم، توكل به‌خدا، مي‌رويم ببينيم چه مي‌شود!!!.
به‌عنوان مثال، در تمام برنامه‌های توسعه بعد از انقلاب دستيابي به رشد 8درصد تولید ملی جزء لاينفك این برنامه بوده و هست، اما هیچ‌وقت این هدف محقق نشده است و اگر محقق می‌شد واقعاً جای تعجب داشت. چطور ممکن است با وجود سیاست خارجی که اقتصاد در آن هیچ جایگاهی ندارد، تحریم‌های فلج کننده بي پايان، تقسیم ملت به دو گروه خودی و غیر خودی، خالی کردن بدنه مدیریتی کشور از افراد کاربلد و متخصص، زمينه فرارسرمایه و مغزها، وجود خط قرمزهایی مثل پذیرفتن الحاق به FATF و دیگر موارد مشابه، رشد ۸ درصدی محقق شود؟
بنابراین همه مشکل عدم تحقق برنامه ها را به گردن کم کاری مجریان و ناظران برنامه ها نیندازیم. وقتی به الزامات ابتدایی و ساده برنامه‌ها ملتزم نیستیم، البته که نتیجه طبیعی برنامه همین خواهد شد که می بینیم.