«روزنامه دریایی سرآمد» تحلیل می‌دهد
بندر ایلات ورشکست شد «عرب مد» ساقط!
گروه بین الملل - امید متین - این خبری است که برای تایید آن، نیاز نیست زمان زیادی صبر کنیم. بندر ایلات اسرائیل، رو به ورشکستگی نهاده و زمزمه های اعلام آن به گوش برخی رسانه ها هم رسیده است. یک اگر دارد و دیگر هیچ. اگر دولت صهیونیستی، حساب بندر ایلات را شارژ نکند، خبر ورشکستی بندر به طور رسمی اعلام می‌شود.
یمن خطرناک
از زمانی که یمنی‌ها در حمایت از مقاومت و مردم مظلوم غزه، بنادر و کشتی های متعلق به رژیم صهیون را هدف قرار دادند، کسی فکر نمی‌کرد که به سرعت مچ اسرائیل را بخواباند. اولا که تصور از اسراییل، تصور سخت و سهمگینی بود. کی فکرش را می کرد که کشوری بتواند به این رژیم حمله کند؟ آن‌قدر بار رسانه ای صهیونیست ها بالا بود که زمانی شهید نصرالله اعلام کرد که اسراییل از خانه عنکبوت سست تر است، کمتر کسی باور می‌کرد. رسانه های صهیونیستی واقعا چشم همه را ترسانده بودند. هیبت و هیمنه‌ای غیرواقعی پیدا کرده بود و جهان نمی دانست. این پهلوان پنبه با نیشتری افتاد.
دوم نگاه به یمن بود. کی فکرش را می کرد که یمنی ها بتوانند چنین با شکوه حاضر شوند. ما که آن ها را با لنگی بر کمر و دم پایی به پا می‌شناختیم که حتا همان دم پایی‌های خودشان را هم از خارج وارد می‌کنند! چه شد؟ یاد سخن آن ارتشبد معروف شاهی می افتیم که وقتی برخی کارشناسان نظامی ایرانی به او پیشنهاد ساخت سلاح دادند، خندید و گفت: ما حتا آفتابه هم نمی‌توانیم بسازیم. حالا آن ایرانی که نمی‌توانست آفتابه هم بسازد، اکنون ماهواره به هوا می‌فرستد و موشک در چشم اسرائیل فرو می‌کند. یمنی‌ها هم گویا توان و قدرتش را داشته و دارند. از خودتحقیری که بیرون آمدند و دست به زانوی خود زدند، ابتدا پادشاهی سعودی و همدستانش را به خاک مالیدند و آبروی شان را بردند، و هم اشک اسراییلی ها را در آوردند.
ایلات ورشکسته
با شروع عملیات های یمنی‌ها، ابتدا شاهد طنز و خنده رسانه های صهیونیستی بودیم. بی بی سی در گزارشی اعلام کرد که یمنی‌ها چند موشک از ایران آورده اند و مدعی جنگ با اسراییل هستند که تمام این جنگ چند روز بیشتر نخواهد بود. اما می‌بینیم که حدود یکسال از این جنگ می گذرد و بنادر رژیم غاصب و کشتی ها هدف اصلی هستند. نتیجه این است که بندر ایلات تا 80 درصد راکد شده است. این را رسانه‌های عبری زبان اعتراف کرده اند. 20 درصد باقی مانده اولا مربوط به فعالیت های درون بخشی می‌شود و در ثانی کفاف دخل و خرج بندر را نمی‌دهد. این است که مسئولان ایلات از دولت رژیم در خواست بودجه کرده‌اند و در غیر این صورت همان 20 درصد هم فنا می‌شود. ایلات ورشکسته است و دمینووار، سایر بنادر به همین بیچارگی خواهند رسید.
عرب مد خنده دار شد
در این ماجرا، قصه عرب مد و آن کریدور کذا بد جوری هوا شد. کریدوری که می خواست ایران را دور بزند. هم از آن سو، حماس نفسش را برید و هم از این سو، یمن فاتحه اش را خواند. به طرز مضحکی غیب شد. کور شد. نابود شد. انگار یک یمنی لنگ دم پایی اش را پرتاب کرده و درست نشست وسط چشم عرب مد و قال قضیه را خواباند.
می‌گویند «زمستان می‌رود و روسیاهی اش به ذغال می ماند»، واقعا اینجا مصداق پیدا می‌کند. روسیاهی برای عربستان و هند. روسیاهی بزرگ تر برای امریکا و اسرائیل.
با این اوضاع، اسرائیل دیگر اسرائیل نمی شود تا برسد به عرب مد. مهاجرت از اروپا و امریکا و افریقا که با خرج میلیاردها دلار تبلیغ و تطمیع حاصل شده بود ، طوری از میان رفت که دیگر امیدی به بازگشتش نیست. از این سو، مهاجرت معکوس از اسرائیل به سایر نقاط جهان شروع شده است. این جنگ برای اسراییل واقعا به معنای عقب گرد هفتاد ساله است. به روزهای اول خودش برگشته است و گمان نمی رود بتواند به روند قبلی برگردد. حیثیت ندارد. آبرویش رفت. تبلیغاتش برباد رفت. ضعفش نمایان شد. آن ارتشی که جزو رتبه های اول دنیا به حسابش می آوردند، از پس چند گروه معمولی بر نیامد. چطور مدعی برخورد با ارتش های بزرگ است؟ اگر نبود خیانت و دم سگی برخی کشورهای عرب، اسراییل هیچ در هیچ می شد.
به هر روی، عرب مد مُرد. نزاییده سقط کرد. خجالتش بماند برای عربستان و اسراییل.
تاج بر سر ایران
همچنان تاج کریدوری جهان بر سر ایران ا ست. خدمتی که حماس به ایران کرد، تاریخی است. هر چه بتوان به حماس و حزب الله کمک رساند، کم است. باید قدر این فرصت تاریخی را دانست و منت دار حماسه حماس و حزب الله بود. البته ما فقط از دریچه کوچک یک کریدور به قضیه نگاه انداخته ایم و به مسائل دیگر نپرداخته‌ایم که خود حکایت مفصلی است. خلاصه اش در کلام عشق آمد که فرمود: خدمت به انسانیت است. حماسه حماس و حزب الله خدمت به شرافت انسانی است و نتایج باشکوه متعدد دارد. درست است خون می دهند و می‌دهیم؛ اما سربلندی و عزت همیشه هزینه دارد. مردم الجزایر برای رهایی از فرانسه و استقلال کشورشان بیش از یک میلیون کشته دادند. هر انقلابی، هر مبارزه ای، هر جنگی خون و رنج می خواهد. ما خود در جنگ هشت ساله بیش از 220 هزار جان تقدیم کردیم. جان جوانان ما نفس آزادی ایران زمین شد. فلسطینی هم باید برای آزادی وطنش از جان مایه بگذار که الحق و الانصاف، یکی از اوج های تاریخ مبارزه را در میان آن ها شاهدیم.
برگ ها را ریختید. شاخه ها را شکستید. با ریشه‌ها چه می‌کنید؟
به هر روی، مسئولان کشورمان باید برای تکمیل نقاطی مانند کریدور شمال-جنوب تلاش کنند. وضعیت راه های ترانزیتی را بهبود ببخشند و خط‌های راه آهن طلسم شده را تمام کنند.
یمن خطرناک
از زمانی که یمنی‌ها در حمایت از مقاومت و مردم مظلوم غزه، بنادر و کشتی های متعلق به رژیم صهیون را هدف قرار دادند، کسی فکر نمی‌کرد که به سرعت مچ اسرائیل را بخواباند. اولا که تصور از اسراییل، تصور سخت و سهمگینی بود. کی فکرش را می کرد که کشوری بتواند به این رژیم حمله کند؟ آن‌قدر بار رسانه ای صهیونیست ها بالا بود که زمانی شهید نصرالله اعلام کرد که اسراییل از خانه عنکبوت سست تر است، کمتر کسی باور می‌کرد. رسانه های صهیونیستی واقعا چشم همه را ترسانده بودند. هیبت و هیمنه‌ای غیرواقعی پیدا کرده بود و جهان نمی دانست. این پهلوان پنبه با نیشتری افتاد.
دوم نگاه به یمن بود. کی فکرش را می کرد که یمنی ها بتوانند چنین با شکوه حاضر شوند. ما که آن ها را با لنگی بر کمر و دم پایی به پا می‌شناختیم که حتا همان دم پایی‌های خودشان را هم از خارج وارد می‌کنند! چه شد؟ یاد سخن آن ارتشبد معروف شاهی می افتیم که وقتی برخی کارشناسان نظامی ایرانی به او پیشنهاد ساخت سلاح دادند، خندید و گفت: ما حتا آفتابه هم نمی‌توانیم بسازیم. حالا آن ایرانی که نمی‌توانست آفتابه هم بسازد، اکنون ماهواره به هوا می‌فرستد و موشک در چشم اسرائیل فرو می‌کند. یمنی‌ها هم گویا توان و قدرتش را داشته و دارند. از خودتحقیری که بیرون آمدند و دست به زانوی خود زدند، ابتدا پادشاهی سعودی و همدستانش را به خاک مالیدند و آبروی شان را بردند، و هم اشک اسراییلی ها را در آوردند.
ایلات ورشکسته
با شروع عملیات های یمنی‌ها، ابتدا شاهد طنز و خنده رسانه های صهیونیستی بودیم. بی بی سی در گزارشی اعلام کرد که یمنی‌ها چند موشک از ایران آورده اند و مدعی جنگ با اسراییل هستند که تمام این جنگ چند روز بیشتر نخواهد بود. اما می‌بینیم که حدود یکسال از این جنگ می گذرد و بنادر رژیم غاصب و کشتی ها هدف اصلی هستند. نتیجه این است که بندر ایلات تا 80 درصد راکد شده است. این را رسانه‌های عبری زبان اعتراف کرده اند. 20 درصد باقی مانده اولا مربوط به فعالیت های درون بخشی می‌شود و در ثانی کفاف دخل و خرج بندر را نمی‌دهد. این است که مسئولان ایلات از دولت رژیم در خواست بودجه کرده‌اند و در غیر این صورت همان 20 درصد هم فنا می‌شود. ایلات ورشکسته است و دمینووار، سایر بنادر به همین بیچارگی خواهند رسید.
عرب مد خنده دار شد
در این ماجرا، قصه عرب مد و آن کریدور کذا بد جوری هوا شد. کریدوری که می خواست ایران را دور بزند. هم از آن سو، حماس نفسش را برید و هم از این سو، یمن فاتحه اش را خواند. به طرز مضحکی غیب شد. کور شد. نابود شد. انگار یک یمنی لنگ دم پایی اش را پرتاب کرده و درست نشست وسط چشم عرب مد و قال قضیه را خواباند.
می‌گویند «زمستان می‌رود و روسیاهی اش به ذغال می ماند»، واقعا اینجا مصداق پیدا می‌کند. روسیاهی برای عربستان و هند. روسیاهی بزرگ تر برای امریکا و اسرائیل.
با این اوضاع، اسرائیل دیگر اسرائیل نمی شود تا برسد به عرب مد. مهاجرت از اروپا و امریکا و افریقا که با خرج میلیاردها دلار تبلیغ و تطمیع حاصل شده بود ، طوری از میان رفت که دیگر امیدی به بازگشتش نیست. از این سو، مهاجرت معکوس از اسرائیل به سایر نقاط جهان شروع شده است. این جنگ برای اسراییل واقعا به معنای عقب گرد هفتاد ساله است. به روزهای اول خودش برگشته است و گمان نمی رود بتواند به روند قبلی برگردد. حیثیت ندارد. آبرویش رفت. تبلیغاتش برباد رفت. ضعفش نمایان شد. آن ارتشی که جزو رتبه های اول دنیا به حسابش می آوردند، از پس چند گروه معمولی بر نیامد. چطور مدعی برخورد با ارتش های بزرگ است؟ اگر نبود خیانت و دم سگی برخی کشورهای عرب، اسراییل هیچ در هیچ می شد.
به هر روی، عرب مد مُرد. نزاییده سقط کرد. خجالتش بماند برای عربستان و اسراییل.
تاج بر سر ایران
همچنان تاج کریدوری جهان بر سر ایران ا ست. خدمتی که حماس به ایران کرد، تاریخی است. هر چه بتوان به حماس و حزب الله کمک رساند، کم است. باید قدر این فرصت تاریخی را دانست و منت دار حماسه حماس و حزب الله بود. البته ما فقط از دریچه کوچک یک کریدور به قضیه نگاه انداخته ایم و به مسائل دیگر نپرداخته‌ایم که خود حکایت مفصلی است. خلاصه اش در کلام عشق آمد که فرمود: خدمت به انسانیت است. حماسه حماس و حزب الله خدمت به شرافت انسانی است و نتایج باشکوه متعدد دارد. درست است خون می دهند و می‌دهیم؛ اما سربلندی و عزت همیشه هزینه دارد. مردم الجزایر برای رهایی از فرانسه و استقلال کشورشان بیش از یک میلیون کشته دادند. هر انقلابی، هر مبارزه ای، هر جنگی خون و رنج می خواهد. ما خود در جنگ هشت ساله بیش از 220 هزار جان تقدیم کردیم. جان جوانان ما نفس آزادی ایران زمین شد. فلسطینی هم باید برای آزادی وطنش از جان مایه بگذار که الحق و الانصاف، یکی از اوج های تاریخ مبارزه را در میان آن ها شاهدیم.
برگ ها را ریختید. شاخه ها را شکستید. با ریشه‌ها چه می‌کنید؟
به هر روی، مسئولان کشورمان باید برای تکمیل نقاطی مانند کریدور شمال-جنوب تلاش کنند. وضعیت راه های ترانزیتی را بهبود ببخشند و خط‌های راه آهن طلسم شده را تمام کنند.