بررسی و تحلیل عملکرد نیروی دریایی ایران در جنگ جهانی دوم
رضا جهانفر
بخش چهل و دوم
تواي ايراني که در دامنه مفرح کوهستان‌ها، در کرانه‌هاي فيروزفام درياي مازندران، در دشت‌هاي گسترده داخل کشور زندگي مي‌کني و در سايه درختانش آرامش مي‌يابي، در باغ‌هاي مصفايش روح خود را صفا مي‌بخشي و با تماشاي طبيعت زيبا و دل‌انگيز آن غرق در لذت مي‌شوي... و همه شما که در هر منطقه، از مواهب اين سرزمين برخورداريد و آن‌چنان به دهکده و يا شهرستان زادگاه خود دل‌بسته‌ايد که حتي به هنگام ضرورت نيز به‌زحمت قادر به ترک آن هستيد؛
هيچ مي‌دانيد که اگر روزگاري که هرگز چنان روزي مباد، ايران اين مرز دريايي خود را از دست بدهد و يا نيروي لازم براي پاسداري از آب‌هاي آن نداشته باشد، همه ما چون پرنده‌اي اسير در قفس زادگاهمان زنداني خواهيم شد.تواي ايراني، همواره به ياد داشته باش که اگر چنان روزي فرارسد، همه شيريني‌هاي زندگي در کامت شرنگ خواهد شد.
در قفس سرزمين خود آن‌قدر محبوس مي‌ماني تا ناگزير همه دسترنج سالانه‌ات، همه آنچه را که با تحمل تلخي‌ها و مشقات بسيار فراچنگ آورده‌اي، همه داروندارت را به کمترين بها از دست مي‌دهي و آنچه را که موردنياز توست، به بهاي جان به دست آوري.
پس هرگاه که به اين مرز سوزان و آذرخيز مي‌نگري، يا بر آب‌هاي تلخ و شورش گذر داري يا دربارة آن سخني مي‌شنوي نخست به يادآور که اين آذر براي آن است که در جان دشمنان ايران درگيرد و اين تلخي و شوري براي فروبردن در کام آنان است.
اگر مي‌خواهي سرزمين آبائيت، بزرگ و سربلند بماند و تو که فرزند و زاده اين سرزميني از اين سربلندي ببالي و افتخار کني، اگر مي‌خواهي که شايسته نام ايران و قوم ايراني باشي، نخست اين مايه زندگي خود را پاسدار باش، اين مرز محافظ را نيروبخش و آن را چنان‌که به ميراث برده‌اي، به دست آيندگان بسپار.
ساخت مقبره براي شهيد غلامعلي بايندر
توصيف رشادت، ش
جاعت و عملکرد شهيد غلامعلي بايندر در افکار عمومي منجر به محبوبيت روزافزون شهيد بايندر شد. مطالبة مردم براي گراميداشت شهيد بايندر و شهداي جنگ جهاني دوم منجر به ساخت مقبره‌اي براي شهيدان بايندر در خرمشهر و بندر انزلي شد. در اين راستا در بودجه سال 1325 دولت وقت، مبلغ 188920 ريال براي ساخت و نگهداري مقبرة شهيد غلامعلي بايندر در اختيار وزارت جنگ قرار گرفت.
فصل ششم: نيروي دريايي ايران جنگ جهاني دوم به روايت ديگران
به روايت سرلشکر عطاءالله صالحي
سرلشکر عطاءالله صالحي جانشين سابق ستاد کل نيروهاي مسلح، زماني که مسئوليت فرماندهي کل ارتش جمهوري اسلامي ايران را برعهده داشت در بازديد از منطقه يکم دريايي و در مراسم الحاق مجدد ناوشکن «بايندر» خطاب به حاضرين اظهار داشت: «شما نسلي از جوانان هستيد که به مناسبت احياي نام بايندر که تجسمي از زنده‌بودن يک شهيد است، جمع شده‌ايد. سه عضو از خانواده شهيد بايندر به کسوت نظامي درآمدند و شهيد بايندر نيز در زمان تشکيل نيروي دريايي ارتش به‌عنوان افسر نيروي زميني و درعين‌حال استاد تاريخ و کسي که آموزش پروازي نيز ديده بود به علت هوش، ذکاوت بالا، قلم قوي و تعهد داراي جايگاه ويژه‌اي در ارتش شد. شهيد بايندر در زمان تشکيل نيروي دريايي به‌عنوان افسر براي آموزش به خارج از کشور اعزام شد و پس از بازگشت به ايران مصادف با اوايل دهه بيست کشور مورد هجوم نيروهاي متفقين قرار گرفت. در آن زمان بيشتر تشکيلات نيروي دريايي زميني بود، به‌نحوي‌که امکانات و تجهيزات اين نيرو در ساحل و بعضاً شناورهاي کوچک محدود بود.
نيروي دريايي در آن زمان در شمال و جنوب کشور، در مقابل نيروهاي خارجي جانانه دفاع کردند. علت دفن شهدايي همانند بايندر در محل شهادتشان باوجوداينکه زاده تهران و يا شهرهايي ديگري بودند، نشان از اسطوره‌هاي سرزمين ايران و دفاع از ميهن ديني‌شان دارد. به‌عنوان نمونه علاوه بر بايندر که در جنوب دفن شده است، سه ژاندارم نيز در شمالي‌ترين نقطه کشور در بين آذربايجان و ايران در پاي پل خدا آفرين دفن هستند که وجود اين‌چنين مباحثي نشان از تعهد و علاقه ايرانيان به سرزمين خود دارد» (فارس، 1392).
ادامه دارد...
بخش چهل و دوم
تواي ايراني که در دامنه مفرح کوهستان‌ها، در کرانه‌هاي فيروزفام درياي مازندران، در دشت‌هاي گسترده داخل کشور زندگي مي‌کني و در سايه درختانش آرامش مي‌يابي، در باغ‌هاي مصفايش روح خود را صفا مي‌بخشي و با تماشاي طبيعت زيبا و دل‌انگيز آن غرق در لذت مي‌شوي... و همه شما که در هر منطقه، از مواهب اين سرزمين برخورداريد و آن‌چنان به دهکده و يا شهرستان زادگاه خود دل‌بسته‌ايد که حتي به هنگام ضرورت نيز به‌زحمت قادر به ترک آن هستيد؛
هيچ مي‌دانيد که اگر روزگاري که هرگز چنان روزي مباد، ايران اين مرز دريايي خود را از دست بدهد و يا نيروي لازم براي پاسداري از آب‌هاي آن نداشته باشد، همه ما چون پرنده‌اي اسير در قفس زادگاهمان زنداني خواهيم شد.تواي ايراني، همواره به ياد داشته باش که اگر چنان روزي فرارسد، همه شيريني‌هاي زندگي در کامت شرنگ خواهد شد.
در قفس سرزمين خود آن‌قدر محبوس مي‌ماني تا ناگزير همه دسترنج سالانه‌ات، همه آنچه را که با تحمل تلخي‌ها و مشقات بسيار فراچنگ آورده‌اي، همه داروندارت را به کمترين بها از دست مي‌دهي و آنچه را که موردنياز توست، به بهاي جان به دست آوري.
پس هرگاه که به اين مرز سوزان و آذرخيز مي‌نگري، يا بر آب‌هاي تلخ و شورش گذر داري يا دربارة آن سخني مي‌شنوي نخست به يادآور که اين آذر براي آن است که در جان دشمنان ايران درگيرد و اين تلخي و شوري براي فروبردن در کام آنان است.
اگر مي‌خواهي سرزمين آبائيت، بزرگ و سربلند بماند و تو که فرزند و زاده اين سرزميني از اين سربلندي ببالي و افتخار کني، اگر مي‌خواهي که شايسته نام ايران و قوم ايراني باشي، نخست اين مايه زندگي خود را پاسدار باش، اين مرز محافظ را نيروبخش و آن را چنان‌که به ميراث برده‌اي، به دست آيندگان بسپار.
ساخت مقبره براي شهيد غلامعلي بايندر
توصيف رشادت، ش
جاعت و عملکرد شهيد غلامعلي بايندر در افکار عمومي منجر به محبوبيت روزافزون شهيد بايندر شد. مطالبة مردم براي گراميداشت شهيد بايندر و شهداي جنگ جهاني دوم منجر به ساخت مقبره‌اي براي شهيدان بايندر در خرمشهر و بندر انزلي شد. در اين راستا در بودجه سال 1325 دولت وقت، مبلغ 188920 ريال براي ساخت و نگهداري مقبرة شهيد غلامعلي بايندر در اختيار وزارت جنگ قرار گرفت.
فصل ششم: نيروي دريايي ايران جنگ جهاني دوم به روايت ديگران
به روايت سرلشکر عطاءالله صالحي
سرلشکر عطاءالله صالحي جانشين سابق ستاد کل نيروهاي مسلح، زماني که مسئوليت فرماندهي کل ارتش جمهوري اسلامي ايران را برعهده داشت در بازديد از منطقه يکم دريايي و در مراسم الحاق مجدد ناوشکن «بايندر» خطاب به حاضرين اظهار داشت: «شما نسلي از جوانان هستيد که به مناسبت احياي نام بايندر که تجسمي از زنده‌بودن يک شهيد است، جمع شده‌ايد. سه عضو از خانواده شهيد بايندر به کسوت نظامي درآمدند و شهيد بايندر نيز در زمان تشکيل نيروي دريايي ارتش به‌عنوان افسر نيروي زميني و درعين‌حال استاد تاريخ و کسي که آموزش پروازي نيز ديده بود به علت هوش، ذکاوت بالا، قلم قوي و تعهد داراي جايگاه ويژه‌اي در ارتش شد. شهيد بايندر در زمان تشکيل نيروي دريايي به‌عنوان افسر براي آموزش به خارج از کشور اعزام شد و پس از بازگشت به ايران مصادف با اوايل دهه بيست کشور مورد هجوم نيروهاي متفقين قرار گرفت. در آن زمان بيشتر تشکيلات نيروي دريايي زميني بود، به‌نحوي‌که امکانات و تجهيزات اين نيرو در ساحل و بعضاً شناورهاي کوچک محدود بود.
نيروي دريايي در آن زمان در شمال و جنوب کشور، در مقابل نيروهاي خارجي جانانه دفاع کردند. علت دفن شهدايي همانند بايندر در محل شهادتشان باوجوداينکه زاده تهران و يا شهرهايي ديگري بودند، نشان از اسطوره‌هاي سرزمين ايران و دفاع از ميهن ديني‌شان دارد. به‌عنوان نمونه علاوه بر بايندر که در جنوب دفن شده است، سه ژاندارم نيز در شمالي‌ترين نقطه کشور در بين آذربايجان و ايران در پاي پل خدا آفرين دفن هستند که وجود اين‌چنين مباحثي نشان از تعهد و علاقه ايرانيان به سرزمين خود دارد» (فارس، 1392).
ادامه دارد...