یادنامه‌ای برای مرحوم درویش شریفی، پیشگام حراکاری در هرمزگان و ایران
علی پوزن
مدیر پروژه موزه زنده لنج‌سازی
و سرزورزوما گوران
گاهی طبیعت، خودش تاریخ را انتخاب می‌کند. مرحوم درویش شریفی، مردی که سال‌ها در جنوب ایران به کاشت و احیای درختان حرا پرداخت، در ۱۵اسفند، روز درختکاری، از میان ما رفت. و چه انتخابی عمیق‌تر و دقیق‌تر از این؟ گویی طبیعت می‌خواست بدرقه‌اش کند.
درویش شریفی یکی از چهره‌های گمنام اما اثرگذار در حوزه محیط‌زیست ایران بود. بیش از دودهه، با حمایت منابع طبیعی و از سر عشق به زمین، به احیای جنگل‌های حرای جزیره قشم پرداخت؛ نه برای دیده‌شدن، نه برای عنوان گرفتن، بلکه برای خاک، برای درخت، برای آینده.
درخت حرا، گونه‌ای نادر، مقاوم و ارزشمند است که در مرز بین دریا و خشکی می‌روید. خانه پرندگان مهاجر، زیستگاه ماهیان و مانعی در برابر فرسایش و طوفان. جنگل‌های حرا، ریه‌های تنفس جنوب‌اند. هر نهال حرا، زایش دوباره‌ای برای طبیعت جنوب است و درویش شریفی یکی از آن‌هایی بود که به تنهایی بار این زایش را سال‌ها به دوش کشید.
من به‌عنوان کسی که در مسیر کاری‌ام با او آشنا شدم و برای پروژه‌هایم از او نهال گرفتم، هرگز آرامش و متانتش را فراموش نمی‌کنم. ساده، صبور، بی‌تکلف و پر از امید. نگاهش به حرا، نگاه به یک میراث بود، نه فقط یک گیاه.
امروز در موزه زنده گوران، ما سعی می‌کنیم راهش را به شیوه‌ای تازه ادامه دهیم؛ با مشارکت کودکان، خانواده‌ها و آموزش غیرمستقیم درباره اهمیت این درخت بی‌نظیر. نهال‌هایی که کاشته می‌شوند، تنها یک کاشت فیزیکی نیست، بلکه بذری از آگاهی و آینده‌نگری در دل جامعه است.
اما دغدغه‌ای هست که نمی‌توان از آن چشم پوشید: آیندگان باید این میراث طبیعی را عزیز بدارند. باید بدانیم که زندگی ما، امنیت ما و حتی اقتصاد آینده‌مان وابسته به همین درختان و اکوسیستم‌هاست. راه ادای دین به زحمت‌های مردانی چون درویش شریفی، این است که با طبیعت مهربان باشیم، به آن احترام بگذاریم و نگذاریم ریشه‌های حیات در سرزمین‌مان خشک شوند.
یادش گرامی، راهش پایدار و حرا، همیشه سایه‌دار