درویش شریفی و ذوق هر روزه‌اش از دیدن جنگل حرا
طاهر قدیریان
فعال محیط زیست
با «درویش شریفی» و پسر برادرش «ابراهیم» که سکان قایق را در دست داشت از خور اصلی جنگل حرا وارد یکی از خورهای فرعی شدیم که درختان حرای بلند با تاج پوشش انبوه داشت. همین که چشم‌مان به این درختان افتاد آقای درویش چندین بار پشت سر هم گفت: اَی حِرا، اَی حِرا، اَی حِرا. وقتی نگاهش کردم لبخندی بر لب داشت و ذوقی در چشمانش بود که گویی بعد از سال‌ها دوباره درخت حرا را دیده است. اما او تقریبا هر روز جنگل حرا را می‌دید، پس چه چیزی او را به وجد آورده بود.
سال 1384 تقریبا دو سال می‌شد که با درویش شریفی و خانواده‌اش آشنا شده بودم. او که از کودکی کنار و داخل جنگل حرا بزرگ شده بود دانش بومی گسترده‌ای دربارة درخت حرا، ماهیان و پرندگان منطقه داشت. وقتی برای اندازه‌گیری درختان حرا می‌رفتیم سرشاخه‌های درختان را نشانم می‌داد و می‌گفت: چه فرقی بین این شاخه‌ها است؟ من هیچ فرقی نمی‌دیدم اما او می‌گفت: به رنگ آنها دقت کن، برخی سبز روشن و برخی سبز تیره است. این شاخه را در زمستان گاو می‌خورد ولی این شاخه را نه و در تابستان باید آن شاخه را برید.
از دوران کودکی خود می‌گفت که آنقدر ماهی زیاد بود که کوسه سرچکشی که با دست می‌گرفتند، از حواصیل بسیار بزرگی که احتمالا غول حواصیل بوده. او دانشنامه جنگل حرا بود. وقتی از او پرسیدم که آیا بریدن سرشاخه‌های درخت حرا برای غذای دام ضرری دارد یا نه؟ گفت: سازمان‌هایی مانند محیط‌زیست و منابع طبیعی 50 سال است که درست شده‌اند و می‌گویند از جنگل استفاده نکنید. اما پدران ما هزاران سال کنار این جنگل زندگی کرده و نه تنها به اندازه از آن استفاده کردند بلکه حتی برای حفظ آن جنگیدند.
و داستانی از پدرش نقل کرد که مردم محلی در گذشته در مقابل اعرابی که برای بریدن تنه درختان آمده بودند ایستادند و حتی کشته هم دادند. در واقع او بریدن سرشاخه‌های حرا با دست را مشکل نمی‌دانست بلکه می‌گفت آنچه درخت حرا را نابود می‌کند سرعت زیاد قایق‌های موتوری داخل خورها و حضور شتر در جنگل است چون ریشه‌ها را خراب می‌کند و درخت را می‌خشکاند.
درویش شریفی طی 15 سال و با همکاری مردم محلی 6 میلیون نهال حرا کاشت. او بهتر از هر کسی می‌دانست که زندگی و معیشت مردم وابسته به جنگل حرا است و برای همین هر وقت جنگل را می‌دید ذوق می‌کرد، مانند کسی که برای اولین بار آن را می‌بیند.
یادش گرامی
فعال محیط زیست
با «درویش شریفی» و پسر برادرش «ابراهیم» که سکان قایق را در دست داشت از خور اصلی جنگل حرا وارد یکی از خورهای فرعی شدیم که درختان حرای بلند با تاج پوشش انبوه داشت. همین که چشم‌مان به این درختان افتاد آقای درویش چندین بار پشت سر هم گفت: اَی حِرا، اَی حِرا، اَی حِرا. وقتی نگاهش کردم لبخندی بر لب داشت و ذوقی در چشمانش بود که گویی بعد از سال‌ها دوباره درخت حرا را دیده است. اما او تقریبا هر روز جنگل حرا را می‌دید، پس چه چیزی او را به وجد آورده بود.
سال 1384 تقریبا دو سال می‌شد که با درویش شریفی و خانواده‌اش آشنا شده بودم. او که از کودکی کنار و داخل جنگل حرا بزرگ شده بود دانش بومی گسترده‌ای دربارة درخت حرا، ماهیان و پرندگان منطقه داشت. وقتی برای اندازه‌گیری درختان حرا می‌رفتیم سرشاخه‌های درختان را نشانم می‌داد و می‌گفت: چه فرقی بین این شاخه‌ها است؟ من هیچ فرقی نمی‌دیدم اما او می‌گفت: به رنگ آنها دقت کن، برخی سبز روشن و برخی سبز تیره است. این شاخه را در زمستان گاو می‌خورد ولی این شاخه را نه و در تابستان باید آن شاخه را برید.
از دوران کودکی خود می‌گفت که آنقدر ماهی زیاد بود که کوسه سرچکشی که با دست می‌گرفتند، از حواصیل بسیار بزرگی که احتمالا غول حواصیل بوده. او دانشنامه جنگل حرا بود. وقتی از او پرسیدم که آیا بریدن سرشاخه‌های درخت حرا برای غذای دام ضرری دارد یا نه؟ گفت: سازمان‌هایی مانند محیط‌زیست و منابع طبیعی 50 سال است که درست شده‌اند و می‌گویند از جنگل استفاده نکنید. اما پدران ما هزاران سال کنار این جنگل زندگی کرده و نه تنها به اندازه از آن استفاده کردند بلکه حتی برای حفظ آن جنگیدند.
و داستانی از پدرش نقل کرد که مردم محلی در گذشته در مقابل اعرابی که برای بریدن تنه درختان آمده بودند ایستادند و حتی کشته هم دادند. در واقع او بریدن سرشاخه‌های حرا با دست را مشکل نمی‌دانست بلکه می‌گفت آنچه درخت حرا را نابود می‌کند سرعت زیاد قایق‌های موتوری داخل خورها و حضور شتر در جنگل است چون ریشه‌ها را خراب می‌کند و درخت را می‌خشکاند.
درویش شریفی طی 15 سال و با همکاری مردم محلی 6 میلیون نهال حرا کاشت. او بهتر از هر کسی می‌دانست که زندگی و معیشت مردم وابسته به جنگل حرا است و برای همین هر وقت جنگل را می‌دید ذوق می‌کرد، مانند کسی که برای اولین بار آن را می‌بیند.
یادش گرامی