راه‌کارهای اصلاح رتبه نامطلوب ایران در تولید دی‌اکسیدکربن
ادامه از صفحه اول
حتی کربن خنثی حرکت نکند، مخاطراتی جدی در زمینه صادرات کالاهای تولیدی‌مان خواهیم داشت.
امروزه بسیاری از کشورهای پیشرفته دنیا، با سرعت به سمت استفاده از سوخت‌های تجدیدپذیر و سوخت هیدروژنی حرکت می‌کنند.
چین ازجمله کشورهای پیشرو در حوزه سوخت‌های تجدیدپذیر به شمار می‌رود. این کشور برای ایفای تعهدات خود در پیمان‌های بین‌المللی (من‌جمله توافقنامه پاریس) اجباراً باید از مصرف زغال‌سنگ خود کاسته و سهم انرژی‌های تجدید پذیر و گاز طبیعی را (که سوختی با آلایندگی کمتر به شمار می‌رود) بیشتر کند.
کشورمان برای نیل به اهداف کلان برنامه‌ریزی‌شده و همچنین کاهش تولید کربن در صنایع گوناگون نیاز به سرمایه‌گذاری ده‌ها میلیارد دلاری در این حوزه دارد.
برای نمونه، تولید سالانه ۵۵ میلیون تن فولاد در افق ۱۴۰۴ که هدف‌گذاری شده است، علاوه بر سرمایه‌گذاری چند میلیارد دلاری که به‌صورت مستقیم نیاز است به سرمایه‌گذاری هنگفتی نیز در حوزه تأمین انرژی محتاج است، خصوصاً آن هم در شرایطی که هم‌اکنون با سهمیه‌بندی گاز برای صنایع مواجه هستیم.
همچنین ایران ازلحاظ جغرافیایی در موقعیت مناسبی جهت تولید انرژی خورشیدی قرار دارد. طبق روندهای موجود هزینه تولید برق به‌وسیله انرژی خورشیدی، روندی نزولی را طی سالیان اخیر تجربه کرده است. البته جهت استفاده از این منبع انرژی لایتناهی نیازمند سرمایه‌گذاری کلان و همچنین بهره‌گیری از فناوری‌های پیشرفته این حوزه (جهت بهره‌وری بیشتر) هستیم. چین هم‌اکنون بزرگ‌ترین تولیدکننده برق با استفاده از انرژی خورشیدی با ظرفیت ۲۰۵ گیگاوات به شمار می‌رود.
با توجه به اینکه غربی‌ها پس از اجرای برجام در سال ۱۳۹۴ عموماً در نقش فروشنده کالاهای نهایی و یا حداکثر مونتاژ در کشورمان ظاهر شدند به نظر می‌رسد با توجه به جمیع جهات (جایگاه نامطلوب کشورمان در تولید آلاینده‌ها خصوصاً کربن، نیاز روزافزون به تولید انرژی) اجرایی شدن توافقنامه ۲۵ ساله ایران و چین و ظرفیت ۴۵۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری ذکر شده در این توافقنامه، فرصتی بی‌بدیل را برای کشورمان جهت نیل به اهداف ذکر شده و یا حداقل گام برداشتن در مسیر نیل آن‌ها فراهم آورده است.