در نسبت مذهب و حکمرانی نیازمند بازاندیشی هستیم. در اندیشه امام ناتوانی ذاتی انسان ها نیست. این مسئله قابل راستی آزمایی است. می‌توان طبقات پایین مثلاً کارتن خواب ها را سنجید و متوجه هوش بالای آنان شد. این طور نیست که عده‌ای ناتوان باشند و دولت یا ثروتمندان بر سر آنان منت بگذارند و آنها را مورد توجه و تفقد قرار دهند. در ادبیات امام خمینی اگر در جامعه مستضعفی وجود داشته باشد مقصر آن سیاستگذاران هستند. میزان مشروعیت و موفقیت دولت رابطه معکوسی با تعداد مستضعفان دارد. این معیار عیار درونی خوبی بود که توسط بنیانگذار جمهوری اسلامی مطرح شد.این بحران فقط در درمان و بهداشت نیست بلکه در کالاهای اساسی مثل تغذیه و آموزش اولیه هم هست. جامعه گرسنه آسیب پذیر است اما جامعه توانمند راحت‌تر از بیماری به خصوص بیماری کرونا عبور می کند. دغدغه قشر ثروتمند جامعه در روزهای کرونایی بیرون رفتن از خانه و قدم زدن بود اما اقشار کم درآمد و فقیر غم نان و معیشت داشتند.یک سیاست گذار در بحران سلامت باید به دو مسئله توجه داشته باشد اول چگونه سیاست‌گذاری کند که بحران ایجاد نشود و دوم اگر بحران به وجود آمد چطور برنامه ریزی کنند تا از آن خارج شود. امام به مسئله سلامت چه نگاهی داشتند؟ امام در تعریف جمهوری اسلامی اسم حکومت مستضعفان دارند. ایشان اعتقاد داشتند یکی از نعمت‌های جمهوری اسلامی حکومت مستضعفان است.حکومت مستضعفان یعنی حاکمان در شرایط و وضعیتی زندگی می‌کنند که جامعه را بفهمند و چنین حکومتی حکومت مستضعفان است که درد محرومیت را چشیده باشد. امام خمینی خود مصداق تجربه محرومیت بودند و با پوست و گوشت و استخوان شان تلخی آن را چشیده بودند. به همین دلیل ایشان تاکید داشتند رئیس جمهور، رئیس مجلس، وزرا و نمایندگان مجلس باید محرومیت را تجربه کرده باشند در غیر این صورت نمی توانند سیاستگذار سلامت باشند.مشکلی که وجود دارد که خود امام هم به آن اشاره کردند این بود که نسل دوم حکومت ها که فرزندان مسئولان باشند اصلا نمی دانند قضیه محرومیت چیست. فرزندان مسئولان محرومیت نمی کشند و اصلاً نمی‌توانند درد و تلخی محرومیت را درک کنند.این استاد دانشگاه در ادامه به تاکید امام در خصوص تامین نان و معاش مستضعفان توسط دولت ها  اشاره کرد و افزود: امام از مسئولان خواستند در قضیه نان کاری کنند که اغنیاء مهمان فقرا شوند. دولت در سطح چهار حوزه بزرگ کالا و خدمات باید ثروتمندان را مهمان فقرا کند. نان، بهداشت، درمان و آموزش همگانی از جمله آنهاست. اگر قرار بر گرفتن مالیات از ثروتمندان است این کار نباید از طریق وضع مالیات قیمت نان بهداشت درمان و آموزش همگانی انجام شود بلکه این مالیات باید از دارایی ها و کالاهای سرمایه ای ثروتمندان اخذ شود. خصوصی سازی در این چهار حوزه از ابتدا اشتباه بود.
* استاد دانشگاه ‏