گروه دریامحور - به باور کارشناسان، کشف یک میدان نفتی و گازی جدید توسط چین در دریای مورد مناقشه جنوبی، می‌تواند تحولات اقتصادی، امنیتی و سیاسی این منطقه را وارد مرحله جدیدی کند.شرکت ملی نفت دریایی چین به تازگی از کشف یک میدان نفتی بنام «کایپینگ جنوبی» با ذخیره ۱۰۲ میلیون تن ذخایر نفتی و گازی در دریای جنوبی چین خبر داده است.
به گزارش اقتصادسرآمد از رسانه های خبری، به باور ژو شینوهای، مدیرعامل شرکت ملی نفت دریایی چین، کاوش در آب‌های عمیق و حفر چاه‌های عمیق به افزایش ذخایر نفتی و گازی و تولید سوخت‌های فسیلی منجر می‌شود.عمق متوسط اقیانوس در این میدان نفتی حدود ۵۰۰ متر است و عمیق‌ترین چاه حفر شده آن چهار کیلومتر و ۸۳۱ متر عمق دارد.
این خبر در حالی منتشر می شود که چند ماه پیش فاز اول میدان گازی ۱۹-۶ در مرکز دریای بوهای در شرق چین به عنوان نخستین میدان گازی این کشور با ظرفیت ۱۰۰ میلیارد متر مکعب، به بهره برداری رسید.
این میدان به عنوان نخستین میدان گاز با ظرفیت صد میلیارد متر مکعب به بهره‌برداری رسید و به این ترتیب اکتشاف مخازن نفت و گاز در سطوح عمیق و پیچیده فراساحلی چین وارد مرحله‌ای جدید شد.

پیشینه
آمارهای متفاوتی در مورد میزان منابع نفتی موجود در دریای جنوبی چین وجود دارد. در اوایل تیرماه ۱۳۹۰، برآوردها نشان داد دریای جنوبی چین که محل منازعات کشورهای مختلف است نزدیک به ۲۱۳ میلیارد بشکه ذخیره نفتی دارد.
در همین تاریخ، رسانه‌های هنگ‌کنگ و تایوان به نقل از اداره انرژی آمریکا نوشتند: اگر این برآوردها صحیح باشد، دریای جنوبی چین پس از عربستان بیشترین ذخایر نفتی جهان را در خود جای داده است.
این منطقه که یک میلیون و ۳۰۰ هزار کیلومتر مربع مساحت را در اقیانوس آرام در بر می گیرد و محل منازعات چند کشور است.
کشورهای چین، ویتنام، برونئی، مالزی، فیلیپین و جزیره تایوان جملگی مدعی مالکیت بر این منطقه هستند اما چین حق مالکیت خود بر آن را بلامنازع و قطعی می داند.
روایتی از یک خبر کشف منابع فسیلی در دریای جنوبی چین مناقشات را وارد مرحله تازه‌ای می‌کند؟
در اواخر آبانماه سال جاری نیز، فاز اول میدان گاز ۱۹-۶ در مرکز دریای بوهای در شرق چین به عنوان نخستین میدان گازی این کشور با ظرفیت ۱۰۰ میلیارد متر مکعب، به بهره برداری رسید.
به نوشته تارنمای خبری رادیو بین المللی چین، بهره‌برداری فاز اول میدان گاز ۱۹-۶ در مرکز دریای بوهای در شرق چین به عنوان نخستین میدان گاز، مرحله ای تازه در اکتشافات فراساحلی چین محسوب می‌شد.
میدان گاز ۱۹-۶ در مرکز دریای «بوهای» قرار دارد که میانگین عمق آن حدود ۲۰ متر بوده و ذخایر گاز طبیعی و میعانات گازی این میدان ۲۰۰ میلیارد متر مکعب می باشد.
این خبرگزاری همچنین نوشت: تاسیسات اصلی این میدان شامل یک سکوی پردازش مرکزی، سه سکوی سرچاهی بدون نیاز به حضور انسانی و یک پایانه فرآوری گاز طبیعی است و طبق برنامه، ۶۵ حلقه چاه اکتشافی آن حداکثر تولید روزانه نفت و گاز را به بیش از پنج هزار تن معادل واحد نفتی می‌رساند.
این رسانه چینی خاطرنشان کرد که مسئولان میدان گاز ۱۹-۶ برای تحقق تولید سالانه به حداکثر ۴۰ میلیون تن تا سال ۲۰۲۵ میلادی، تلاش می‌کنند.

اهمیت موضوع
به باور کارشناسان، از زمان اکتشاف اولین میادین نفتی و گازی در دریا و توسعه روز افزون فعالیت شرکت های نفتی برای جستجوی میادین بیشتر و اکتشافات موفقیت آمیز آنها، اهمیت استراتژیک دریاها و منابع موجود در آنها صد برابر شده است؛ اهمیتی که باعث شده کشورهای حاشیه این آبراه، تمام تلاش و امکانات خود را برای حفظ مالکیت و سلطه خود بر مناطق دریایی بکار بگیرند تا علاوه بر بهره‌برداری از منابع ارزشمند موجود در آنها، جایگاه سیاسی و اقتصادی خود را نیز در روابط بین المللی ارتقا دهند.
اما به رغم مساله مالکیت، خطوط مرزی و نحوه بهره‌برداری از منابع بستر و زیر بستر دریاها طبق کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد حقوق دریاها که در تاریخ ۱۰ دسامبر ۱۹۸۲ به تصویب رسیده، در بسیاری از موارد مشخص شده است، هنوز اختلافاتی بر سر تعدادی از مهمترین دریاهای دنیا باقی مانده است؛ که یکی از مهمترین آنها اختلافات کشورهای چین، ویتنام، فیلیپین، مالزی، سنگاپور، برونئی و تایوان بر سر دریای جنوبی چین است.
امروزه بسیاری از کارشناسان مسائل بین المللی از این دریا بدلیل اکتشاف منابع بسیار عظیم نفت و گاز طی دو دهه گذشته، بعنوان «خلیج فارس دوم» نام می برند. اما مساله این است که علی رغم میادین نفت و گاز بسیاری که در این دریا وجود دارد، اختلافات چین و همسایگانش بر سر مالکیت آن، سبب شده که مساله چشم انداز و دورنمای صنعت فراساحل دریای جنوبی چین به یکی از مهمترین موضوعات روز دنیا تبدیل شود.
اگرچه تمام کشورهای حاشیه دریای جنوبی چین هر یک به نوعی مدعی مالکیت بر بخشی از این دریا هستند، چین اصلی ترین مدعی مالکیت بر دریای جنوبی چین به شمار می آید.

ارزیابی
بنظر می رسد، چین بعنوان به عنوان یک قدرت نوظهور بین المللی و بعنوان دومین اقتصاد بزرگ جهان آنچنان نگرانی ها و دغدغه های سیاسی، اقتصادی، نظامی و امنیتی بزرگی دارد که وقتی آنها را کنار هم قرار می دهد خود را ناچار می بیند که به هر قیمتی مدعی اصلی مالکیت بر این آبراه مهم و استراتژیک باقی بماند.
این کشور قدرتمند آسیایی به معیاری برای تقاضای جهانی نفت تبدیل شده است؛ زیرا بزرگ‌ترین واردکننده و دومین مصرف‌کننده ماده ای به شمار می‌آید که در جهان بیش از سایر مواد معامله می‌شود.
بنابر اعلام مقامات گمرک چین در دی ماه سال جاری، واردات نفت چین در حال حاضر رکورد قبلی را شکسته و در سال گذشته میلادی به روزانه ۱۱ میلیون و ۲۸۰ هزار بشکه رسیده است. این میزان در مقایسه با سال ۲۰۲۲ میلادی، ۱۱ درصد افزایش داشت.
البته این فقط واردات نفت نبود که افزایش یافت؛ بلکه تولید داخلی نفت خام نیز در سال گذشته در چین رکورد زد.
مجموع تولید داخلی نفت خام سالانه به ۲۰۸ میلیون تن رسید که در مقایسه با سال گذشته میلادی ۳ میلیون تن افزایش داشت. میانگین تولید روزانه، ۴ میلیون و ۲۰۰ هزار بشکه بود.
چین در حال پرکردن مخازن ذخیره نفت خود نیز بود. بنا بر گزارش رویترز، در طول ۱۱ ماه اول سال میلادی گذشته، به طور متوسط روزانه ۶۷۰ هزار بشکه نفت در انبارهای چین ذخیره شده است.
الکساندر نواک معاون نخست‌وزیر روسیه گفت که چین، مقصد نیمی از صادرات نفت و محصولات نفتی روسیه در سال ۲۰۲۳ بوده است.
نواک در این زمینه گفت: شرکای اصلی ما در شرایط کنونی چین است که سهم صادرات ما به آن به ۴۵ تا ۵۰ درصد رسیده است.