گروه پژوهش دریایی - تحقیقات جدید نشان می‌دهد که فعالیت‌های انسانی به‌طور قابل‌توجهی  اطلاعات موجودات دریایی که به صورت اثرات ماندگاری که می‌تواند سابقه فسیلی باشد را می‌تواند بهبود بخشد و یا آسیب برساند.
به گزارش روزنامه دریایی سرآمد، میکال کوالوسکی، رئیس دیرینه شناسی بی مهرگان تامپسون در موزه تاریخ طبیعی فلوریدا، گفت: ما نه تنها محیط را تغییر می‌دهیم، بلکه ماهیت رکوردی را که این اطلاعات را بایگانی می‌کند نیز تغییر می‌دهیم. این تغییرات می‌تواند هم خوب و هم بد باشد. از یک طرف، فعالیت‌های انسانی می‌تواند مانع از حفظ اطلاعات مفید در مورد تغییرات مداوم در سوابق فسیلی شود. در موقعیت‌های دیگر، اقدامات انسان در واقع می‌تواند کیفیت فسیل‌های در حال شکل‌گیری را افزایش دهد و از این طریق اطلاعات بیشتری را فراهم کند. 
در این گزارش یورونیوز که توسط روزنامه دریایی سرآمد ترجمه و تنظیم شده، آمده است: اگر این اطلاعات به درستی در نظر گرفته نشود، این اثرات بر روی سابقه فسیلی می‌تواند منجر به تفسیر نادرست داده‌های حیاتی برای تلاش‌های انسان در مسیر حفاظت شود. انسان‌ها مدت ها قبل از شروع مطالعه سیستماتیک اکوسیستم ها، شروع به تغییر اکوسیستم‌ها کردند. در بسیاری از مکان‌ها، تنها راهی که دانشمندان می‌توانند بدانند یک اکوسیستم قبل از ورود انسان چگونه بوده است، نگاه کردن به سوابق فسیلی اخیر است.
کوالوسکی گفت: «ما از فسیل‌ها به عنوان روشی موثر درخصوص حفاظت از منطقه استفاده می‌کنیم تا بتوانیم انتقال از محیط‌های طبیعی و بکر به محیط‌های امروزی را درک کنیم.» وقتی دانشمندان می‌دانند که یک اکوسیستم تخریب شده و همچنین می‌دانند قبل از تغییر چگونه به نظر می‌رسیده است، می‌دانند هنگام تلاش برای بازیابی آن چه چیزی را هدف قرار دهند.
کوالوفسکی و همکارانش در دیرینه اکولوژی دریایی تخصص دارند و این مطالعه را با تمرکز بر بسترهای فسیلی در اقیانوس‌های جهان انجام دادند.
 به گفته نویسندگان، در این محیط‌ها، چندین عامل به هم پیوسته وجود دارد که بر فسیل شدن تأثیر می‌گذارد، از جمله سرعت تجمع رسوب در بستر دریا، میزان حرکت حیوانات در رسوبات، عمقی که بقایای بقایای آنان در آن دفن می‌شوند و سرعت فسیل‌های خاص که به مرور زمان متلاشی می‌شود.
همه این عوامل با فعالیت انسان متغیر بوده و از آن تاثیر می‌پذیرند . تمرین و صید ترال که یک روش ماهیگیری گسترده در کف دریا است، که در آن توری در امتداد بستر دریا کشیده می‌شود، رسوبات را مخلوط کرده و به هم می‌ریزد و به آن اکسیژن تزریق می‌کند که این اکسیژن بقایای آلی را تجزیه می‌کند.
در مقیاس جهانی، تخمین زده می‌شود که صید ترال کف دریا به هر اندازه که از تمام رودخانه‌های جهان در اقیانوس‌ها رسوب را جدا می‌کند،به همان اندازه رسوب را به ستون آب وارد کند.
رافال ناوروت، نویسنده ارشد این مطالعه، دیرینه شناس دانشگاه وین، می‌گوید: «وقتی روی این مطالعه کار می‌کردم، از این‌که تأثیرات صید ترال کف دریا بسیار گسترده است، شگفت زده شدم.
 ناوروت تغییرات در اکوسیستم‌های دریایی را که از آخرین عصر یخبندان رخ داده است، مطالعه می‌کند، زمینه‌ای که در آن شناخت عوامل مختلفی که به فسیل‌سازی کمک می‌کنند یا مانع آن می‌شوند، حیاتی است.
او یک مطالعه را بازگو کرد که در آن تحقیق او و همکارانش کمبود مشخصی از پوسته‌های بزرگ از هسته‌های رسوبی حفر شده در بستر دریا را یافتند. با توجه به آن‌چه که ما اکنون در مورد شدت صید ترال در برخی از مناطقی که در آن کار می‌کردیم می‌دانیم، این الگو ممکن است تنها نمونه‌ای از حذف آن‌ها توسط تورهایی باشد که از بستر دریا کشیده می‌شوند.
تغییرات در سوابق فسیلی می‌تواند غیرمستقیم نیز باشد. انقراض‌های محلی ناشی از فعالیت‌های انسانی و ورود گونه‌های مهاجم هم می‌تواند از روند فسیل شدن جلوگیری کرده و هم آن را بهبود بخشد. 
نویسندگان نمونه ای از شاه خرچنگ قرمز  را ذکر می کنند که عمدتا در دهه۱۹۶۰به دریای بارنتز بین روسیه و فنلاند وارد شدند.
 در آن‌جا آن‌ها شکارچیان طبیعی کمی داشتند و جمعیت آن‌ها به طرز باور نکردنی افزایش یافت و منفجر شد. شاه خرچنگ قرمز تقریباً هر چیزی را که به چنگالشان برسد می‌خورند و پوسته شکار خود را خرد می‌کنند. این باعث کاهش شدید تعداد بی مهرگان می‌شود که رسوبات را اکسیژن می‌دهند.
تعداد کمتر موجودات حفاری به معنای اکسیژن کمتر در رسوبات است که به معنای حفظ بهتر رسوبات است. اما تعداد بیشتر خرچنگ‌های پوسته‌شکن به این معنی است که پوسته‌های کمتری وجود دارد که می‌توان آن‌ها را حفظ کرد. بدون زمینه تاریخی مناسب، دیرینه شناسان آینده که تلاش می‌کنند این توالی از رویدادها را مرتب کنند ممکن است با بی نظمی دچار اشتباهاتی شوند .