جهان اسلام عموما و منطقه خصوصا، دوران گذار تاریخی سخت و ای بسا هولناکی را از سر می گذراند. گذاری محتوم و بازگشت ناپذیر. به توسعه منطقه ای و عمق استراتژیک در این دوران بحرانیِ گذار، اصرار ورزیدن، همانقدر فاقد زمینه واقعی است که 
نسخه های عقل گرایانه نواندیشان دینی را برای معرکه رویاروی امروز، تجویز کردن. همانگونه که فتوح مسلمین، 13 قرن پیش و عقبه های آن به ویژه فتوح عثمانی در اروپا به تعبیری "مامای خشن" تولد نوزاد اروپای نصرانی بود و نهایتا به رشد و بالندگی بعدی آن مدد رساند، تهاجمات عریان و به اوج رسیده امروز دنیای غرب نیز، ای بسا نوزاد اسلام نوین را – البته شاید با سزارین – از رحم منطقه بیرون آورد. 
در سال 732 وقتی که شارل مارتل فرانسوی درجلگه تور، نزدیک استان پواتیه فرانسه، پیشروی مسلمین به قلب اروپای مسیحی را متوقف کرد و به دنبال آن جنگ های صلیبی خونبار و فجیع، با هدایت و تحریک آباء کلیسایی و با ستیزه جویی و مقاومت در برابر مسلمین درگرفت، سپس وقتی که زیارتگاه کوچک "سانتیاگو د کامپوستلا" درشمال شرق اسپانیا خاستگاهِ فتح مجدد (رکنکیستا) ی مسیحیان شد و در آخر، مسلمین را با تمام میراث غنی و جبروت شان از اندلس بیرون انداخت، دوران غلبه تازه شروع شده بود.