شیوع ویروس کرونا، جامعه را در موقعیت بحرانی خاصی قرار داده که بیش از همه، ناشی از نوعی ابهام و چالش در نحوۀ سیاست‌گذاری برای مدیریت بحران و سردرگمی مردم در تشخیص الگوی رفتاری متناسب با بحران است که شهروند مسئول می‌تواند کلید خروج از بحران کرونا تلقی شود.
پزشکان تأکید دارند که فاصله‌گیری فیزیکی و رعایت قرنطینه خانگی توسط افراد، بهترین راه کنترل شیوع این ویروس و گذار از این بحران است؛ اما از سوی دیگر گزارش‌ها بیانگر جمعیت چندمیلیونی‌ای هستند که به دلیل تعطیلات و ایام عید نوروز از شهرهای محل سکونت خود به مقاصد مختلفی خارج شده‌اند. درنتیجه این جابجایی، خود مسبب شیوعی بیشتر و بالارفتن آمار بیماران خواهد شد. مسئله اصلی در این شرایط، پیدا کردن راه‌حلی برای همراه کردن مردم با سیاست‌های قرنطینه و مراقبت‌های بهداشتی لازم در کنترل شیوه ویروس کرونا است.
هرچند سفرهای این ایام، بیش از آنکه دلالتی برای سفر و تفریح نوروزی داشته باشد، بیشتر به مقصد رفتن به خانه‌های دوم ساکنان شهرهاست که یا در مناطق ویلایی خانه‌های دومی دارند یا در شهرهای شمالی و گاه نیز در زادگاهشان خانه‌هایی قبلی را بازسازی کرده‌اند. مسئله اصلی آن است که شهروندانی که حتی به دلیل رفتن به قرنطینه در خانه دوم جابجا می‌شوند را چگونه باید متقاعد کرد. از سوی دیگر بخش قابل‌توجهی از مردم نیز حسب ضرورت معیشت، می‌بایست بر سرکارهای موقت و دائم خود باشند. لذا مسئله اصلی صرفاً قرنطینه نیست، بلکه اتخاذ سیاست‌هایی است که الگوهای بهداشتی پیشگیری از شیوع را ترویج کند.
در این یادداشت به گروهی خواهیم پرداخت که به دلایل متعدد با سیاست‌های بهداشتی ستاد مبارزه با بحران کرونا همراهی نمی‌کنند. در این شرایط، این عزیزان سفر کرده از حقوق اولیه شهروندی خودشان برای رفتن به خانه‌های دوم یا اختیارشان برای رفتن به خانه پدری، به‌عنوان دلیل اصلی سفر یاد کرده‌اند؛ اما مسئله اصلی آن است که اگر این نوع رفتارهای مخاطره‌آمیز ادامه پیدا کند، چه اتفاقی برای جامعه خواهند افتاد؟