اگر امروز صهیونیست ها به نام تهدید ایران به دنبال برقراری روابط خود با کشورهای اسلامی هستند، نمی‌تواند این واقعیت را بپوشاند که ماهیت و بن مایه فکری صهیونیسم بر تقابل با جهان اسلام بنا شده است. پس در میان مدت یا بلند مدت رژیم صهیونیستی با باز کردن پای خود در کشورهای منطقه به نام عادی سازی روابط با این کشورها به دنبال بهره‌برداری منافع خود است، به خصوص آنکه اساساً امنیت رژیم صهیونیستی در مناقشه و درگیری کشورهای منطقه است. از این حیث این نگرانی وجود دارد که عادی‌سازی روابط و باز شدن پای اسرائیل در کشورهای منطقه می‌تواند گام های اولیه در جهت ایجاد اختلاف میان کشورهای منطقه خاورمیانه باشد. از طرف دیگر اگرچه حضور رژیم صهیونیستی در امارات متحده عربی و باز شدن پای صهیونیست‌ها در کنار آب های خلیج فارس، تهدیدی امنیت ایجاد کرده است، اما قطعاً نمی تواند موازنه امنیتی را به نفع رژیم صهیونیستی تغییر دهد. 
چرا که اساساً رژیم صهیونیستی تلاش داشته و دارد حضور خود در برخی از کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس را با یک بزرگ نمایی به خورد افکار عمومی بدهد. کما اینکه من به خاطر دارم در همان زمان حضورم در سفارت جمهوری اسلامی ایران در آذربایجان، سفر بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی به آذربایجان و روابط باکو – تل آویو با یک بزرگنمایی و تبلیغات گسترده رسانه‌ای همراه بود. لذا به هیچ وجه بازشدن پای اسرائیل در کشورهای حاشیه خلیج فارس و در مجاورت ایران نمی‌تواند ما به ازایی برای حضور محور مقاومت در کنار سرزمین‌های اشغالی باشد.
به دلیل شرایط امنیتی موجود در امارات به دلیل ارتباط با اسراییل بسیاری از سرمایه گذاری ها و فرصت های تجاری از امارات خارج شده است. به همین واسطه اکنون اختلافات بسیار جدی بین شیخ دبی و ابوظبی وجود دارد. چون شیخ دبی به دنبال ثبات سیاسی، دیپلماتیک و امنیتی به تبع آن ثبات اقتصادی و تجاری است، در حالی که ابوظبی به دنبال پیروی از سیاست های ریاض و واشنگتن در منطقه است و به همین واسطه اکنون چالش‌های جدی امنیتی و دیپلماتیک برای خود فراهم کرده است که تبعات منفی برای اقتصاد دبی هم گذاشته است. پس مسئله را باید در درون خود امارات بررسی کرد. چون اکنون این کشور برای به حاشیه کشاندن این شرایط سعی کرده است به نام تهدید ایران روابط خود را با اسرائیل برقرار کند تا به خیال خود قدری وضعیت تغییر پیدا کند در حالی که آذربایجان، ارمنستان و یا ترکیه به نام تهدید ایران به دنبال روابط خود با اسرائیل نبوده اند. 
شرایط را باید در داخل امارات متحده عربی جستجو کرد. اتفاقاً این سوال شما نیز در راستای تایید تحلیل من قرار دارد. یعنی امارات متحده عربی برای به حاشیه کشاندن مشکلات و چالش‌های درونی خود به واسطه تجاوز به یمن و همراهی با سیاست‌های عربستان سعودی و ایالات متحده آمریکا سعی کرده است با برقراری روابط با رژیم صهیونیستی بر این مشکلات سرپوش بگذارد. از این رو ابوظبی مجبور شده است برگ برنده ای را، هم به بنیامین نتانیاهو و هم به دونالد ترامپ برای خروج از وضعیت شکننده و نامطلوب سیاسی‌شان تقدیم کند. ولی مسئله اینجاست که با تحلیل شرایط داخلی ایالات متحده و همچنین سرزمین های اشغالی به نظر می رسد که عمر سیاسی نخست وزیر رژیم صهیونیستی و رئیس جمهور آمریکا رو به پایان است.  بنابراین امارات متحده عربی روی اسب بازنده شرط بندی کرده است. یعنی با محتمل دانستن شکست ترامپ در انتخابات پیش رو و ناکامی های بنیامین نتانیاهو، عملاً تمام اهدافی که به امارات متحده عربی از قِبَل برقراری روابط با رژیم صهیونیستی به دنبال رسیدن به آن بود قطعاً به شکست کشیده خواهد شد. اینجاست که امارات متحده عربی زمان بسیار بدی را برای برقراری روابط با رژیم صهیونیستی انتخاب کرده است. این کشور باید سعی می صبر می کرد تا تکلیف انتخابات ریاست جمهوری و همچنین وضعیت ساختار سیاسی صهیونیست ها به یک نقطه تعیین کننده می رسید، نه این که در بحبوحه بحران های سرزمین اشغالی و ایالات متحده آمریکا این اقدام را انجام دهد. بنابراین در راستای فرموده مقام معظم رهبری روابط امارات با اسرائیل دیرپا نخواهد بود.
*سفیر سابق ایران در آذربایجان