به گزارش اقتصادسرآمد، آن چه واقعی است و بر اساس سیاست‌های استکباری در طول تاریخ معاصر به شدت پیگیری شده است، تجزیه کشورهاست برای تسلط بیشتر و راحت‌تر بر آن‌ها. بدون تردید، تجزیه ایران هم جزو برنامه‌های آنان است؛ همان گونه که تجزیه سوریه از برنامه‌های آنان بود. 
اکنون سوریه بزرگ دیروز به سه کشورک تقسیم شده است. یک بخش در تسلط جولانی، یک بخش در تسلط اسرائیل و یک بخش در تسلط ترکیه. و اگر پادگان‌های نظامی روس و امریکا را در نظر بگیریم، سوریه به پنج قسمت تقسیم شده است. بی شک این کشور دیگر در معادلات جهانی و بین‌المللی دیگر کمر راست نخواهد کرد و به حساب نخواهد آمد؛ زیرا هم وسعت سرزمینی خود را از دست داده است و هم توان نظامی خود را. اکنون فقط یک گروه شبه نظامی حامی جولانی وجود دارد. در حقیقت دیگر سوریه‌ای که قابل اعتنا باشد وجود خارجی ندارد. این نقشه‌ای بود که برایش کشیدند و به نتیجه رساندند و در ادامه، سوریه را آبستن حوادث تلخ آینده کرده‌اند. با حذف جولانی، درگیری‌های داخلی دوباره به اوج خواهد رسید و نیز با قدرت‌یابی نیروهای مخالف جولانی مانند علوی‌ها، درگیری‌ها در سوریه همچنان ادامه خواهد یافت و این یعنی حذف تدریجی و کامل سوریه.
همین نقشه برای دیگر کشورها از جمله ایران وجود دارد و خوب است که ملت ایران به این نقشه آگاهی کامل دارند. این آگاهی بازدارندگی بسیار قوی ایجاد کرده است. این قدرت که خود را در جنگ ۱۲ روزه نشان داد و ثابت کرد، موجب حفظ یک پارچگی کشور خواهد بود. 

جزایر سه‌گانه بهانه‌اند
جزایر سه‌گانه ایرانی بر اساس اسناد تاریخی، از دیرهنگام متعلق به ایران بوده و خواهد بود. اگر کمترین شکی از نقطه نظر قانونی و حقوق بین‌الملل در این باره وجود داشت، تاکنون امارات با پشتیبانی امریکا و دیگر دشمنان ایران، هزاران بار مساله را در نهادهای حقوقی جهانی مطرح می‌کردند و برای برخورد با ایران ده‌ها بهانه ساخته و پرداخته می‌کردند. خودشان می‌دانند که گزاف می‌گویند، اما تلاش می‌کنند به نوعی ایران را وارد بازی کنند. یک بازی خطرناک به اسم مذاکره. وقتی ایران بپذیرد که مذاکره کند، نشان داده است که امارات می‌تواند سهمی داشته باشد. آن وقت سهم‌خواهی این کشورک با حمایت دیگر کشورک‌های حاشیه خلیج فارس و امریکا و اروپا ادامه یافته و به گزافه‌های جدید تبدیل خواهد شد. 

عبرت تایوان 
اقدام به تجزیه کشورها به شکل‌های مختلف فقط شامل ایران نیست؛ بلکه کشوری مانند چین هم در این برنامه قرار دارد. تلاش امریکا و هم پیمانانش برای حذف کامل تایوان از چین، چندین دهه است که ادامه دارد. تقویت نظامی تایوان، مشارکت در بیانیه‌ها و مخالفت با ادعای چین و.. همه جزوی از یک برنامه کلان است. برنامه‌ای مبنی بر تجزیه و کوچک‌سازی کشورها برای مهارکردن آن ها. 

امارات عددی نیست
امارات از هیچ نظر با ایران قابل مقایسه نیست و امکان مقاومت این کشورک در  برابر ایران، چند ساعت بیشتر نخواهد بود؛ اما چرا این کشورک ضعیف و نحیف و نیم وجبی، همچنان به ادعای مالکیب بر جزایر سه گانه ادامه می‌دهد؟ بی تردید، از یک سو تحریک و از دیگر سو حمایت برخی کشورهای خاص است. هم کشورهای حاشیه نشین خلیج فارس و هم کشورهایی مانند امریکا. وگرنه خود امارات هیچ هم به حساب نمی آید. 

ایران چه کند؟
بی تردید نباید مذاکره کند. به هیچ وجه وارد هیچ گونه مذاکره ای در این باره نباید بشود و به جای آن باید به رشد جمعیت و آبادانی جزایر سه گانه بیندیشد. 
تبدیل کردن این سه جزیره با ابزار گردشگری آزاد و دریایی می‌تواند به راحتی جزایر را از همیشه زنده‌تر کند. تقویت ابعاد نظامی و امنیتی در این سه جزیره ایرانی، می‌تواند جواب دندان شکن به کشورک امارات باشد. 
اقدام برخی کشورها مانند چین در مشارکت با بیانیه‌ها، یک شوخی سیاسی و یک بده بستان سیاسی است و حائز اهمیت نیست. تو بگو امارات حق دارد که شکایت کند و من هم می‌گویم که چین حق دارد تایوان را چین تایپه بنامد! این لابی‌ها سیاسی و بده بستان‌های سیاسی در سطوح نازک و بی‌معناست. با این حال، این تحرکات را هم باید شکست و برای همیشه از بین برد. بهترین راه حل مساله خود جزایر سه گانه هستند. 
تبدیل جزایر به هاب بانکرینگ منطقه، تبدیل به قطب گردشگری دریایی و... هر اقدامی که بتواند جزایر را مالامال از جمعیت ایرانی کند، می‌تواند دهان بندی قوی بر دهان یاوه گویان باشد.