ايرج گلشني- آن چه بعد از انقلاب اسلامي در حوزه دريا صورت گرفته، بيش از چند سده قبل است و آن چه در دولت سيزدهم در توجه و گرايش به دريا رخ داده است، بيش از تمام دولت‌هاي گذشته است و در اين سعي و تلاش‌ها هيچ شكي نيست و آفرين و تحسين ما را هم همراه دارد؛ اما كافي نيست. 
اين ميزان توجه كافي نيست. «هنوز توجه لازم و كافي به دريا نشده است» و بارها و بارها بايد در اين باب، داد سخن داد. 
 خوب اما ناكافي
تلاش چدد دهه اخير از يك سو و تلاش دولت سيزدهم در اين سال‌هاي اخير از ديگر سو خوب بوده است؛ كسي مزاحم و منتقد تلاش‌ها نيست؛ اما به شدت منتقد ميزان كميت و كيفيت تلاش‌ها هستيم و مي‌گوييم تلاش ها خوب بوده است اما كافي نيست. دلايل بر اين عدم كفايت بسيار است. اجازه بدهيد به دو نكته اشاره كنيم:
اول: ظرفيت دريايي ايران
واقعيت روشن و غيرقابل انكار اين است كه درياهاي ايران، ظرفيتي بسيار بيش از آن چه هست دارند. با تمام  خوشبيني‌ها نمي‌توان گفت كه ما از 10 درصد ظرفيت دريايي خود استفاده كرده‌ايم. 90 درصد ظرفيت دريايي ايران، پنهان است و به كار گرفته نشده است. در مقابل انبوهي از فرصت‌هاي دريايي، ما فقط بخش كوچكي از آن را به بهره‌برداري رسانده‌ايم و اين به شدت مورد انتقاد است. 
اين كه ما خيال كنيم نسبت به گذشته بيشتر كار كرده‌ايم، به معناي موفقيت ما در بهره‌برداري از نعمات بزرگ درياهاي ايران نيست. 
دوم: مديريت گسيخته
مديريت واحد در پهنه دريا در ايران وجود ندارد و دو ضرر بزرگ وارد مي‌كند: يكي اين كه امكان تدوين راهبرد و راهبري كلان را از ميان برده است و ديگر اين كه توان ها و تخصص ها و بودجه‌ها را ريز ريز و نابود كرده است. 
نتيجه يك كلام است. دريا، دريا سالار مي خواهد؛ آن هم يكي. يك درياسالار كه بتواند جانانه و ماهرانه كشتي ما را به سوي عمق نعمات دريايي پيش براند.