با وجود مزیت ترانزیت دریایی کالاهای ایرانی به مقصد روسیه، تاکنون زیرساخت مناسبی در این حوزه ایجاد نشده است. غفلت ایران از ترانزیت دریایی در حالی است که روسیه 91 درصد کالاهای صادراتی به ایران را از مسیر دریای خزر منتقل می‌کند.به گزارش اقتصادسرآمدازفارس، بررسی حجم تجارت ایران و روسیه در دوره‌های مختلف نشان می‌دهد که نه تنها تحریم مانعی برای روابط تجاری دو کشور نبوده است، بلکه تعاملات اقتصادی ایران و روسیه در بازه زمانی تحریم جهش نیز پیدا کرده است.
طبق آمار اعلام شده از سوی گمرک روسیه، صادرات ایران به این کشور در سال 2020 به یکباره از رقم ۳۹۰ میلیون دلار در سال ۲۰۱۹ با رشدی حدود ۱۰۵ درصدی مواجه شده است. افزایش صادرات ایران به روسیه در حالی اتفاق افتاد که تحت تاثیر تشدید تحریم‌های آمریکا رقم صادرات نفت ایران به کمتر از 300 هزار بشکه در سال 2020 رسیده بود.به طور کلی بعد از اعمال تحریم آمریکا و اتحادیه اروپا علیه روسیه از سال 2014، سمت و سوی تعاملات اقتصادی روسیه از اروپا به آسیا تغییر پیدا کرد. یکی از سیاست‌های اقتصادی روسیه در جنگ تحریمی با غربی‌ها، کاهش وابستگی تجاری به غربی‌ها و تامین کالاهای موردنیاز از همسایگان بود که ایران نیز می‌تواند در این حوزه نقش مهمی را ایفا کند.در گزارش‌های قبلی پرونده «میدان سرخ» اشاره شد که علیرغم توسعه روابط تجاری ایران و روسیه در سال‌های اخیر، همچنان حجم تجارت دو کشور نسبت به ظرفیت آنها کوچک به نظر می‌رسد و در صورت ایجاد زیرساخت‌های مناسب می‌تواند تعاملات ایران و روسیه را به طور قابل ملاحظه‌ای افزایش داد.یکی از دلایل محدود بودن تجارت ایران با روسیه مربوط به «ضعیف بودن زیرساخت‌های ترانزیتی» بین دو کشور است. وجود برخی مشکلات در مسیر زمینی صادرات به روسیه از مرز آستارا، تکمیل نشدن خط ریلی قزوین-رشت-آستارا و برخی ایرادات زیرساختی در خط آهن اینچه‎برون از جمله دلایل محدود بودن تعاملات اقتصادی ایران با روسیه است که برای حل هر یک از آنها راهکارهایی نیز در گزارش‎های قبلی پیشنهاد شد.اما مسیر صادرات کالاهای ایرانی به روسیه تنها به مسیرهای «زمینی» و «ریلی» محدود نمی‌شود. برای ترانزیت کالاها به روسیه، ایران گزینه ترانزیت «دریایی» از طریق دریای خزر را نیز روی میز دارد، اما طی سالیان گذشته بخش قابل توجهی از ظرفیت تجاری این دریا در ترانزیت شمال مغفول مانده است
ایران و روسیه از نظر دریایی هم‌مرز هستند و در صورت راه‌اندازی کریدور دریایی نیاز به هیچکدام از همسایگان شمالی ایران به عنوان واسط ترابری نیست و کارشکنی کشورهایی از جمله آذربایجان در مسیر صادرات کالاهای ایرانی در این زمینه بی‌اثر خواهد شد.در حال حاضر تقریبا همه تجار، صادرکنندگان و فعالان حوزه تجارت با کشور روسیه به این نتیجه رسیده‌اند که افزایش قابل توجه صادرات به همسایه شمالی، تنها از طریق حمل‌ونقل زمینی امکان‌پذیر نیست و نیازمند به کارگیری راه‌های دیگر حمل‌ونقل از جمله مسیر دریایی است.برخلاف کریدورهای زمینی شمال – جنوب که مستلزم پیش‌نیازهای گسترده و هزینه‌بر زیرساختی و سیاسی است، ایجاد کریدور دریایی از طریق دریای خزر بین دو کشور ایران و روسیه، با توجه به حذف کشورهای واسط و عدم نیاز به احداث بسترهای ریلی و جاده‌ای، حجم زیادی از مشکلات را به صورت خود به خود برطرف خواهد کرد.از طرفی ارزان‌ترین روش حمل‌ونقل کالا در تمام دنیا از طریق دریا و توسط کشتی‌های باربری صورت می‌گیرد. در حوزه تجارت جهانی نیز هزینه‌های حمل‌ونقل از مهم‌ترین پارامترهای تعیین‌کننده مزیت رقابتی در صادرات یا واردات محصولات است. لذا باید توجه داشت که مرز مشترک آبی ارزان بین ایران و روسیه می‌تواند، بستر خلق تجارت و استفاده هر چه بیشتر از توانمندی ایران در راستای صادرات محصولات به کشور روسیه باشد.