گروه اقتصاد - ایرج گلشنی - وقتی از واژه جراحی یاد می کنیم، چندان سخت نیست که یک عمل جراحی را تصور و تصویر کنیم: کسی بیماری مزمنی دارد که لازم است برای بهبود شرایط بیمار، بخش یا بخش هایی که به بیماری مربوط است را جراحی کنند.
جراحی درد دارد. به این خاطر است که به بیماری داروی بیهوشی می دهند. اما، قبل از تجویز و تزریق داروی بیهوشی، با بیمار سخن گفته می شود و او را از لحاظ روحی-روانی آماده می کنند. تیم پزشکی، به روش های حرفه ای و تجربه شده، نکات مهمی که در نهایت موجب امید و آرامش بیمار می شود را به لحن مهربان و قانع کننده، می گویند و در نهایت، بیمار با تیم جراحی همراه و همکار می شود. نه نگران درد است و نه نگران آینده! زیرا می داند که جراحی لازم است و به نفع اوست و نیز درک می کند که درد و بیهوشی از مسائل مرتبط و ملزومات است تا بهبودی دایمی فراهم شود.
تیم پزشکی می دانند که دردجراحی و عوارض ناشی از آن را بیمار باید بکشد و به همین دلیل است که برای اقناع بیمار برای تحمل درد، تلاش می کنند. در حقیقت، تیم جراحی، بیمار را جدی می گیرند و می دانند که بیمار یک جسد برای تشریح یا یک عروسک برای تمرین نیست.
آیا می توان جراحی اقتصادی را به جراحی یک بیمار تشبیه کرد؟ به نظر می رسد جواب مثبت است. 
اگر چنین باشد و جواب مثبت باشد، درد جراحی اقتصادی را چه کسانی می کشند؟ پول دارها که مشکل اقتصادی ندارند، پس بیمار اقتصادی مورد نظر جراحی اقتصادی نیستند. بنابراین، فقط می ماند قشر کم درآمد که شوربختانه، تعداد کمی هم نیستند. 
آیا با قشر بزرگ بیمار اقتصادی، تا حد اقناع گفت و گو کرده اند؟ آیا تیم جراحی اقتصادی، بیمار را آماده و مهیای جراحی کرده اند؟ جراحی یک هویی، نوعی سلاخی است و خبر از بی تجربگی تیم جراح می دهد؛ زیرا جراح حرفه ای، بیمار را از هر نظر آماده و مهیا می کند.
در جراحی اقتصادی با جامعه سر و کار داریم و مردم به عنوان اعضا تشکیل دهنده جامعه، بیمار اقتصادی محسوب می شوند و در حقیقت آنها هستند که مورد جراحی قرار می گیرند وگرنه، جامعه به عنوان یک لفظ، جراحی نمی شود. این یعنی، موجودات جان داری را جراحی می کنیم که اگر مراحل جراحی را به درستی طی نکنیم، از درد فریادشان برمی آید که به آن اعتراض می گوییم.
آیا تیم جراحی اقتصادی، برای تسکین درد جراحی بیمار اقتصادی، روش های حرفه ای را به کار گرفته است؟ آیا مواد تسکین دهنده، به بیمار اقتصادی تجویز شده است؟ به چه کم و کیفی؟  اگر جراحی به درستی انجام نشود، بیمار یا می میرد، یا ناقص می شود و این نقص، بیمار را از تیم جراحی برای همیشه متنفر می کند و حتا او را به واکنش های منفی مانند اعتراض و شکایت و حتا انتقام می کشاند. آیا چنین نیست؟
اگر بیمار به دلیل ضعف تیم جراحی، از درد فریاد بکشد، مقصر است و باید او را با سیلی و چوب زد؟ یا این که در برابر فریاد از دردش، مهربانانه همدردی کرد؟
گاهی، اطرافیان بیمار به دلیل غرض بی ربط یا مرض نفهمی، سر و صدا راه می اندازند و بیشتر از بیمار، فریاد برمی دارند. بله! این ها را باید راند. باید از حوزه بیماری دور انداخت. بیمار دارد درد می کشد، چه ربطی به تو دارد؟ اصلا تو به چه حقی خودت را به بیمار می چسبانی و به جای او فریاد می کشی؟ روشن است که برخورد با چنین مزاحم هایی امری طبیعی و درست است؛ اما آیا بیمار که به راستی درد می کشد، باید مورد سرزنش و بی مهری قرار بگیرد یا باید عاقلانه به او حق داد که از درد فریاد بکشد؟
اگر بیمار اقتصادی - که این قلم خود یکی از آنهاست- به خوبی متوجه درد و درمان بشود، با تیم جراح همکاری می کند و اگر تیم جراح، درد و عوارض را کاهش دهد، برای همه بهتر است و در نهایت، اگر به دلیل کمبودها و ناچاری ها، بیمار فریادی کشید، با مهربانی و درک با آن مواجه باید شد. 
آیا غیر از این است؟
تیم جراح اقتصادی، اگر نمی تواند بیش از این، درد بیمار اقتصادی خود را کاهش دهد، حداقل به دردهایش نخندد. توجیه غلط نکند. به سبک خبرنگار صداوسیما(یوسف سلامی) با گزارش آبکی به بیمار اقتصادی خودش دهن کجی نکند. حرص بیمار را در نیاورد. به قول شاعر: اگر نوشم نئی، نیشم چرایی؟
بیمار را به سر خشم نباید آورد. با منطق درست با او صحبت باید کرد. بیمار اقتصادی بسیار باهوش و دراک است و اطلاعات لازم را دارد. مثلا به خوبی می دادد یارانه چقدر درد او را تسکین می دهد و از آن باقی می ماند یا نه! آیا نیازی هست امثال منطق اقتصادی به سبک صداو سیما رو کنیم و حرص بیمار را در آوریم؟
در کل و به عنوان یک منطق راهبردی و کاربردی، تیم جراحی باید درک کند که درد جراحی اقتصادی را چه کسی باید بکشد و با او چگونه باید برخورد کرد. در این رابطه، توجه به قانون اساسی جمهوری اسلامی و رفتار قانون مدارانه می تواند بسیار کارساز و موثر باشد. 
در دوران جاهلیت! اگر کسی بیمار می شد، او را با چوب می زدند تا اجنه از بدنش خارج شود. چنین منطقی در عصر حاضر، خیلی کارساز نیست.