ادامه از صفحه اول
مذاکرات بین‌المللی آب‌وهوایی زیر چتر سازمان ملل متحد از ابتدای سال‌های 1990 آغاز  شدند و هدف آنها تخصیص تلاش‌های لازم به‌شیوه‌ای عادلانه، شفاف و کارآمد بود. آخرین ستون مهم این چندجانبه‌گرایی پذیرش توافق آب‌وهوایی پاریس در دسامبر 2015 بود. این توافق تمامی 195 امضا کننده را متعهد می‌کرد با تلاش‌های پیوسته اقدامات داخلی خود را در مسیر بهبود وضعیت آب‌وهوایی قرار داده و تلاش‌های خود را با آن منطبق کنند. بدیهی است حفظ اعتماد در چاچوب اهداف توافق آب‌وهوایی پاریس بهترین شانس، اگر نگوئیم تنها شانس بشر برای حفظ جوامع بشری و اکو سیستم‌هاست. سرعت انتشار جهانی گازهای گلخانه‌ای سه سال پس از ثبات نسبی، در سال 2017 افزایش یافته (%1.6+) و به‌نظر می‌رسد با ادامه این روند شرایط حتی در سال 2018 بدتر (%2.7+) شده است. در اکتبر 2018 نشست بین‌حکومتی درمورد تغییرات آب‌وهوایی بار دیگر درمورد فوریت واکنش جمعی هشدار داد. اگر نرخ فعلی انتشار گازهای گلخانه‌ای ادامه یابد آستانه افزایش 1.5 درجه‌ای گرمایش سطح زمین در بین سال‌های 2030 و 2050 بیشتر، و نوع بشر با تغییرات آب‌وهوایی غیر‌قابل بازگشت و غیرقابل کنترل با پیامدهای ناخوشایندی بر سلامت، اکوسیستم‌ها و ثبات جهانی مواجه خواهد شد. همانطور که پیشتر گفته شد ضروری است کشورها درجستجوی بستری مناسب برای همکاری‌های محیط‌زیستی باشند. منظور از این همکاری‌های محیط‌زیستی مورد توجه قرار دادن بخشی از ضرورت‌های محیط‌زیستی و پاسخ به آنهاست؛ برای مثال آلمان و فرانسه در راستای چند‌جانبه‌گرایی با انتخاب بخش برق تلاش دارند برای یافتن راه‌های جدیدی برای آینده انرژی به صورت دوجانبه وچندجانبه همکاری کنند.