پیرو برگزاری این نشست های مشترک اعضای جریان های اقلیت و یا اکثریت پارلمانی با رئیس‌جمهور چندین مشکلی داخلی و یا بین المللی که در صدر و اولویت چالش های کشور است مورد بحث و بررسی قرار گیرد و برای تک تک آن راه حل های تخصصی، واقع بینانه و عملیاتی را پیشنهاد می کنند. در این چارچوب اعضای پارلمان یا مواضعی را در حمایت از دولت برای پیگیری منافع ملی بیان می کنند و یا انتقادات جدی به عملکرد قوه مجریه و شخص رئیس جمهور دارند و خواهان اصلاح سیاست های اعمالی هستند که باز هم در راستای تامین منافع مردم است. اما به نظر می رسد که در محتوای نامه ارسالی از سوی روسای کمیسیون های تخصصی مجلس به رئیس جمهور اساساً تنها چیزی که در نظر گرفته نشده است منافع ملی، وضعیت کشور و به خصوص اقتضائات و فشارهایی است که بر دولت وارد شده است. چرا که با مطالعه این نامه چندین نکته و سوال جدی در ذهن شکل می گیرد.
حال با در نظر گرفتن این واقعیت باید پرسید که چرا کمیسیون های تخصصی مجلس که در جریان جزئیات مشکلات کشور به خصوص مشکلات اقتصادی و معیشتی هستند به جای ارائه راهکار تخصصی و برگزاری نشست های مشترک با وزراء و بدنه اقتصادی دولت، معاون اول و شخص رئیس جمهور دست به یک نامه نگاری معنادار زده ‌اند؛ نامه نگاری که شدیدا با کلی‌گویی، نگاه ایدئولوژیک، شعار زدگی و آرمان گرائی سطحی و به قصد تخریب دولت انجام شده است و به شدت هم رنگ و بو و شائبه انتخاباتی برای 1400 دارد. یعنی اعضای تخصصی کمیسیون های مجلس با استفاده از اهرم نظارت و علی الخصوص قانونگذاری به راحتی می‌توانند دولت را در حل و فصل چالش‌ها و در صدر آن چالش های اقتصادی کمک کنند، اما به نظر می رسد که روسای کمیسیون ها با شعار انقلابی گری، کلی گویی و ذکر مصیبت در شرایط حساس و ملتهب کنونی فقط و فقط به دنبال حمله و انتقاد به دولت هستند.  به واقع ذکر مصیبتی که در این نامه ارسالی به رئیس جمهور مطرح شده است به چه دلیل در دستور کار روسای کمیسیون های تخصصی مجلس بود، بدون آنکه برای حل آن راهکار و راه حلی مطرح شود. اگر به ذکر مصیبت باشد که قطعا خود مردم بیشتر و بهتر از مسئولین می توانند چالش ها و مشکلات خود را به خصوص در حوزه اقتصادی و معیشتی تشریح کنند. من تعجب می کنم که افرادی چون آقای پورابراهیمی، رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس، آقای حاجی بابایی، رئیس کمیسیون برنامه بودجه و آقای عباسی، رئیس کمیسیون انرژی که تحصیل کرده دانشگاه های این کشور هستند چگونه متوجه طرح و تبیین درست مسئله، منشا این چالش ها، رابطه ای که بین علت و معلول این معضلات وجود دارد و محدودیت ها و تنگناهایی که نه تنها این دولت بلکه هر دولتی برای پیگیری اهداف و تامین منافع مردم با آن مواجهند، نیستند؟! در شرایطی که دولت با دو ویروس کرونا و تحریم‌های ایالات متحده آمریکا به شدت دست و پنجه نرم می‌کند و توان رئیس‌جمهور در مدیریت کشور را بسته است، این نامه نگاری ها چه معنایی دارد؟! این در حالی است که جا داشت روسا و اعضای کمیسیون‌های تخصصی مجلس با آگاهی و اشراف بر مشکلات و چالش ها و همچنین علم به جزئیات، آمار و ارقام از اهرم قانونگذاری و یا نظارت برای ریل گذاری و یا اصلاح سیاست‌های احیاناً اشتباه دولت استفاده می کردند. قطعاً دولت روحانی و هر دولتی دارای کم کاری ها و یا احتمالاً سوء تدبیر هایی است که می توان در جای خود آن را نقد کرد و به موازاتش برای حل آن راهکار داشت. چگونه می توان انتظار داشت که در وضعیت کنونی دولت با دست و جیب خالی این مسائل و خواسته ها را عملیاتی کند؟ آیا آقایان به عنوان روسای کمیسیون های تخصصی مجلس از مشکلات و موانعی که در مسیر تحقق این اهداف و خواسته ها وجود دارد خبر ندارند؟ آیا نمی دانند برای فراهم کردن مسکن مناسب دولت باید چه بودجه هنگفتی را تامین کند؟ آیا نمی دانند که ایجاد اشتغال برای هر فرد از عهده بسیاری از کشورهای پیشرفته هم در شرایط کنونی خارج است چه برسد به دولت ایران که باز تحریم ها عملا سبب شده ما در یک محدودیت شدید به سر ببریم؟ واقعا روسای کمیسیون های تخصصی مجلس انتظار دارند با این نامه نگاری ها و خط و نشان کشیدن برای رئیس‌جمهور همه مشکلات حل شود و روحانی دست به تغییر و اصلاح سیاست ها بزند؟ 
* عضو کمیسیون انرژی و رئیس کمیته سیاسی فراکسیون امید در دوره دهم