گروه راه و ساختمان-فهوم شهر عمودی برای برخی از افراد، شگفت‌انگیز و جذاب، و برای برخی دیگر به‌طور کلی زننده است.در واقع، زندگی و کار در ساختمانی با صدها طبقه، احساسات زیادی را بر می‌انگیزد. این شهر از نابودی زمین‌های کشاورزی و کمربندهای سبز طبیعی جلوگیری می‌کند؛ این شهر آلودگی هوا را کاهش می‌دهد (زیرا همه‌ی رفت‌و‌آمدها، عمودی است و به همین دلیل، مسافت‌ها بسیار کوتاه‌ترند و مکانیسم انتقال، بسیار کارآمدتر) و نیاز به تمام جاده‌هایی که به شهرهای افقی خدمت‌رسانی می‌کنند را کاهش می‌دهد.
به گزارش اقتصادسرآمد،  با فناوری امروز بشر فقط می‌تواند ساختمانی با بلندی دو هزار متر بسازد اما معماران و طراحان شهری در حال طراحی و اجرای طرح‌هایی هستند که زندگی عمودی را برای انسان میسر کند. به این ترتیب که ساکنان برج‌ها و آسمانخراش‌ها برای برآوردن جزئی‌ترین نیازهای خود نخواهند از برج و محل زندگی‌شان بیرون بروند. در واقع، این برج‌ها تمام اجزای زندگی شهری را در خود دارند.
گرچه جنگ میان کسب عنوان عمودی‌ترین شهر دنیا همچنان ادامه خواهد داشت و ساختن شهرهای عمودی به این زودی‌ها از رونق نمی‌افتد اما یک نکته در این میان بدیهی است؛ افزایش جمعیت و کاهش زمین‌های قابل استفاده برای بشر چاره‌ای جز استفاده از فضای عمودی باقی نگذاشته است.امروز در شهرهای بزرگ جهان چالش تأمین مسکن از طریق شهرسازی عمودی مدیریت می‌شود اما چرا شهرسازی عمودی در شهر تهران مورد توجه نبوده است؟
شهرسازی در جهان بر اساس متدهای مختلفی از قرون گذشته تاکنون گسترش یافته است. اما از سال ۱۹۲۸ به بعد که فضل الرحمان خان بنگلادشی شروع به طراحی آسمان‌خراشهای نیویورک کرد مفهومی جدید در شهرسازی پدید آمد.شهرسازی عمودی به طور خلاصه به نوعی از توسعه شهری اطلاق می‌شود که در آن به جای توسعه محیطی شهرها به شکل عمودی توسعه پیدا می‌کنند. طی دهه‌های گذشته جمعیت شهری بسیار گسترش یافته است و برخی جوامع سنتی در ایران و جهان مثل جوامع روستایی و عشایری به شدت محدودتر می‌شوند.
رویکرد طراحی شهری عمودی به عنوان نظریه جدید طراحی شهری است که در راستای حل مشکلات شهری ناشی از کمبود زمین بوجود آمد. علاوه بر این بررسی شرایط شهر تهران به عنوان کلان شهری در حوزه جنوب غرب آسیا، برای تحقق اهداف رویکرد فوق و تحلیل محتوای متون تخصصی و بررسی تحلیلی¬– ارزیابانه رویکردها و جنبش های مطرح در توسعه شهری عمودی، به منظور استخراج پیشینه طرح این رویکرد از دیگر اهداف این نوشتار است. بر طبق یافته های این نوشتار، رویکردهایی همچون منظر عمودی، آسمان خراش های پایدار، شهرسازی اکولوژیک و طراحی اکولوژیک، ریشه-های شکل¬گیری رویکرد طراحی شهری عمودی است. همچنین دو مقوله پایداری اکولوژیک و توسعه عمودی برای استفاده از حداکثر فضای آسمان از موضوعات اصلی و محوری این رویکرد است.
افزایش جمعیت شهرها اگر به شکل استاندارد و با برنامه باشد آسیب نیست و می‌تواند مزایای بسیاری هم داشته باشد. مثل شهرهای شرق آسیا که جمعیت بسیار بالایی را در شهرها دارند. اما اگر این موضوع به شکل غلط و بدون برنامه ریزی انجام شود سبب آسیب به محیط زیست و هدررفت منابع و مشکلات حادتری می‌شود. از موضوع شهرسازی عمودی و مهاجرت به نقد سیاست‌های شهرسازی در تهران بپردازیم.از دهه ۳۰ موضوع زاغه ها در تهران مورد توجه قرار گرفت. همچنین مهاجرت فزاینده ای به تهران انجام شد و شهر به شکل غیر عادی شروع به رشد کرد. به طور دقیق نمی‌توان اظهارنظر کرد اما سیستم حاکمه در آن زمان (پیش از انقلاب) معتقد بود باید به سمت برج سازی حرکت کند تا بتواند جمعیت افزایش یافته را در تهران ساکن کند.از همین رو، شهرک‌ها و برج‌ها یکی پس از دیگری در تهران در حال شکل گیری بود.
اما پس از انقلاب موضوع تغییر پیدا کرد. شهرسازان، یک بومی نگری غیر قابل انطباق با تئوری‌های جهانی را در سر داشتند. در نتیجه این سیاست‌ها و تئوری‌ها، طرح توسعه پایتخت کامل شده و شهر به شکل محیطی برای توسعه آماده‌تر شد. در این طرح، تنها یک منطقه برای برج سازی در نظر
 گرفته شده بود.