گروه اقتصاد دریا – یونس اسماعیلی نژاد - یک دهه از بیان رهبر انقلاب اسلامی درباره مکران مبنی بر این که «مکُران گنج پنهان» است، می گذرد. طی این مدت بسیار طولانی انتظار می رفت که حسب امر ولی، تلاش همه جانبه ای برای احیا، بهسازی و توسعه سواحل مکُران شکل بگیرد و نعمات این گنچ پنهان به مردم ایران برسد؛ اما هیچ خبری انگار نیست و قرار نیست خبری هم اتفاق بیفتد.  در این رابطه، سال هاست که پی گیریم و از هر کسی که اطلاع یا تاثیری داشت، سراغ گرفتیم؛ آن چه حاصل شد از یک سو انتظار بود و از دیگر سو شعار. به گزارش روزنامه دریایی سرآمد، تشکیل شورای توسعه مکُران، بارقه امیدی ایجاد کرد و جرقه ای زد تا روشنای آینده خوبی در سواحل رهاشده ی مکُران پدید آید. تصدی معاون رییس جمهوردر این شورا این پیام را ارسال کرد که خبرهای خوب در راه است و به سرعت روند رشد و توسعه سواحل مکُران پیش خواهد تاخت؛ اما و باز هم اما و اما.
به عنوان رسانه، انتظار داشتیمُ که شورای توسعه مکُران، حسب اهمیت و ضرورت موضوع، هر از چندگاهی کنفرانس های خبری ترتیب دهد و رسانه ها را در جریان امر قرار دهد تا خبرهای خوش به گوش مردم برسد و امید و نشاطی فراهم و آن ها به آینده امیدوارکند؛ اما نه تنها خبری از ارتباط مستمر و مفید با رسانه ها نیست؛ بلکه دو شماره تلفنی که برای دبیرخانه شورا اعلام شده، بعد از تماس، پایان تماس را اعلام می کند و دیگر هیچ!
از خود می پرسم، اگر چنین پروژه بزرگ و ملی در کشور دیگری بود، از حیث خبری و رسانه ای، با هدف امیدبخشی به جامعه چه کارهایی می شد؟ چه انرژی بزرگی پشت این اقدام بزرگ قرار می گرفت تا هر روز از روند رو به رشد آن، خبرها و تحلیل های فراوان بیرون بیاید؟ چرا در شورای توسعه مکُران چنین همت و حمیتی نیست؟ چرا چراغ شان خاموش است و از این پدیده بسیار بزرگ و از این گنج پنهان، هیچ بازتاب قابل قبولی و هیچ خروجی معناداری وجود ندارد؟ مکُران گنج پنهان است یا همه چیز در آن پنهان است؟
 مکُران و مبارزه با فقر جنوب کشور
مکُران یک پروژه یک سویه نیست؛ بلکه منشوری است از مزیت ها و ارزش هایی متعدد که به معنای واقعی تعبیر گنج برای آن مناسب است. 
یک بعد این اقدام بزرگ راهبردی، مبارزه با فقر فزاینده در جنوب کشور است. تمامی مناطق جنوبی اعم از کرمان، سیستان و بلوچستان، هرمزگان به طور مستقیم و سایر استان ها به صورت غیرمستقیم از این گنج پنهان استفاده خواهند برد. 
مکُران به راحتی می تواند فقر جنوب کشور را از هر حیث، تحت تاثیر قرار داده و از میان بردارد؛ با این وجود، چرا هیجان بزرگی برای حرکت و سرعت رشد آن وجود ندارد؟ و اگر دارد چرا هیچ خبررسانی معناداری نیست؟ شورای توسعه مکُران چه می کند؟ کجاست؟ چه برنامه ای دارد؟ تشکیل جلسه می دهد؟ نتیجه جلسات؟ و هزار سوال بی جواب!
مکُران و مهاجرت معکوس
آبادانی مکُران به معنای شروع مهاجرت معکوس است. بخش بزرگی از جمعیتی که در تهران در هم فشرده شده، به سمت مکُران حرکت خواهد کرد و مشکل آب و هوای تهران هم حل خواهد شد. غیر از این است؟
درباره سایر استان های پرجمعیت هم چنین است و دیگر نیازی نیست که کار و اقتصاد و مدرسه ها را تعطیل کنیم به خاطر آلودگی هوا و استرس به جامعه وارد کنیم برای کمبود آب. فشار روانی در شهرها بالا برود بخاطر درهم فشردگی جمعیت و گرانی ترافیک و همواره در هراس باشیم که اگر اتفاقی بیفتد با انبوه جمعیت در شهرهای بزرگ- مانند تهران، تبریز، اصفهان و...- چه کنیم؟ کاسه چه کنم چه کنم دست گرفته ایم و در حالی که گنج پنهان می تواند ما را نجات دهد و اکنون به جای کشف گنج پنهان، خود پنهان می شویم!
مکُران و رفع بیکاری
در مکُران، زمینه انبوهی از کار و اشتغال وجود دارد. طوری فراوانی است که ما مجبور به واردات کارگر خواهیم شد. حجم عظیم کار و تلاش وجود دارد که با فراهم کردن بستری هر چند اندک، خود را نشان می دهد و سیل افراد جویای کار به همراه خانواده به آن سمت سرازیر خواهد شد. پس چرا شعار اشتغال می دهیم ولی زمینه اشتغال را فراهم نمی کنیم؟ چه اتفاقی باید بیفتد که به درستی به حرکت درآییم و فرمان ولی فقیه را به اجرا در آوریم؟ مگر مکُران گنج پنهان نیست؟ مگر همه ما به این باور نرسیده ایم و مگر از نقطه نظر کارشناسی و بررسی های تخصصی به این نتیجه نرسیده ایم که واقعا مکُران گنج پنهان است؟ پس چرا برای کشف گنج پنهان، برای استخراج گنج های پنهان در دل مکٌُران، برای زنده کردن سواحل مرده آن سامان، اقدامات بزرگ و انقلابی نمی کنیم؟ شورایی تاسیس کرده ایم با دبیرخانه بزرگ اما با شماره تماس های قطع! آیا یک جای کار نمی لنگد؟
مکُران سهام ملی است 
ُمکران از آن تمامی ملت ایران است. هر ایرانی می تواند از آن سهم ببرد و از آن موهبت عظیم بهره مند شود. ما نیز سهام دار مکُران هستیم و به همین خاطر مطالبه گر فرمان رهبری معظم انقلاب در جهت توسعه سواحل مکُران هستیم. از هر دری و به هر زبانی سخن گفتیم و این بار به نوعی دیگر هم سهم خواهی می کنیم و هم مطالبه گری. تا کی باید منتظر یک خبر درست و درمان باشیم؟ از فرمان رهبر و از تاکید معظم له تاکنون چند سال و ماه می گذرد؟ پس کو آن اراده ای که باید غوغا به پا کند؟ کو آن اندیشه ای که باید عزم حرکتش را از رزمندگان دفاع مقدس بگیرد؟ ما عجول هستیم یا شما کند؟ ما زیادی حساس هستیم یا شما احساس مسئولیت نمی کنید؟ چه کسی پاسخ گوست؟ ما از کی بپرسیم که اوضاع مکُران الان چگونه است؟ برنامه ها کدام ها هستند و چند درصد رشد و ترقی داشته ایم؟ کی می رسیم؟ به کجا می رسیم؟ و باز هزار سوال بی جواب!!
از سال 1354 که بحث توسعه سواحل مکُران مطرح شد و به وسیله شرکت مشاور فرانسوی، ابعاد توسعه ای آن طراحی شد تا کنون بیش از  50 سال است که حرف می زنیم. کی قرار است عمل می کنیم؟ در برنامه پنجم و سپس در برنامه ششم توسعه به تصویب رساندیم. سازمان تشکیل دادیم با بعد امنیتی به زعامت وزارت دفاع و سپس به وزارت راه و شهرسازی آوردیم. سازمان را به شورا تبدیل کردیم و دبیرخانه رفته به حوزه ریاست جمهوری و.... این همه کار؟ این همه زحمت؟
چه کسی پاسخ گوست که بگوید بعد از نیم قرن حرف و طراحی طرح توسعه از شرکت فرانسوی تا دانشگاه شهید بهشتی و دست به دست کردن در چند وزارت خانه و ایجاد سازمان و شورا و.... کی به اولین نتیجه می رسیم؟
سخن پایانی این که اگر در شش شهری که حوزه مکُران را تشکیل می دهند از استان هرمزگان تا سیستان و بلوچستان، به طول 700 کیلومتر، به دست مردمان همان حوالی یک بیل و کلنگ می دادند الان مکُران آباد شده بود. اما اکنون، آفتاب و لگن هفت دست و شام و نهار...؟