ایرج گلشنی 
عقب نشینی اتحادیه اروپا از تحریم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را با «قانون گرایی» اروپا توجیه می کنند؛ توجیهی سست و بی اساس.رد این توجیه بسیار ساده است. می پرسیم: اگر قانون گرایی در اتحادیه اروپا معنا داشت، چرا تحریم سپاه مطرح شد و در کمیسیون های تخصصی اولیه رای آورد؟ مگر آن هایی که طرح تحریم سپاه را مطرح کردند، از قانون بی خبر بودند؟قانون هم در این باره بسیار ساده است: یک گروه نظامی رسمی یک کشور، نمی تواند تروریست خوانده شود. تروریست ها، نشان رسمی ندارند، لباس رسمی ندارند، درجه رسمی ندارند، مقر مشخص ندارند، متعلق به کشور خاصی نیستند و... آن قدر نشانه ها برای تروریست بیان شده که لزومی ندارد کسی ذهنش را درگیرکند که ببیند قانون چه می گوید. قانون در این باره آن قدر پیچیده نیست که نیاز به کنکاش و بررسی کارشناسانه و تحلیل حقوقی داشته باشد.واقعیت این است که بنا به دلایل متعدد، اتحادیه اروپا از پس تحریم سپاه بر نیامد و بر نمی آید. ذکر چند دلیل برای اثبات این نکته کافی است:اول: سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به طور رسمی، نیروی نظامی کشور جمهوری اسلامی ایران است و در قانون اساسی به طور صریح، روشن  محکم به آن تاکید شده است.دوم: قوانین بین الملل اجازه نمی دهد که یک نیروی رسمی با مشخصات معین و اعلام شده، تروریست نامیده شود.و سوم که به باور نگارنده، اصلی ترین دلیل است، این است که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، بیش از تصور اروپایی ها قدرتمند است. قدرت سپاه، اکنون بیش از بسیاری از کشورهای  اروپایی است. چه از نظر توان نیروی زمینی و چه از نظر تجهیزات جنگی و چه از نظر تجربه نبرد. درهر گزینه که نگاه کنید و با اطلاعات نظامی محک بزنید، بسیاری از کشورهای اروپایی قدرت جنگاوری سپاه را ندارند. مقابله با چنین قدرتی، بهای سنگین دارد که به طور مجزا، برخی کشورهای اروپایی قادر به تحمل آن نخواهد بود. قدرت برخی از کشورهای اروپایی-مانند فرانسه و انگلیس-، به دو عنصر وابسته است: یکی قدرت اتمی و دیگر قدرت تجهیزات جنگی. اما از حیث قدرت نیروی زمینی(نیروی پیاده) هرگز نمی توانند با سپاه هماوردی داشته باشند. می دانیم که استفاده از قدرت اتمی در حال حاضر در پهنه جهان، یک شوخی بیش نیست. امکان ندارد که کشوری از سلاح هسته ای استفاده کند و خودش آسیب نبیند. جنگ هسته ای، با توجه به مجموع شرایط جامعه جهانی، تمامی جهان را به سمت نابودی می برد، نه یک کشور را. 
در تجربه تلخ هیروشیما و ناکازاکی، به دو دلیل، دامنه اثر بمب اتمی کم بود و در جغرافیای ژاپن خلاصه می شد: یکی قدرت اندک بمب اتم در آن زمان و دیگری، عدم وابستگی اقتصاد جهانی به یکدیگر. ژاپن منهدم شد، در حالی که بر معادلات اقتصادی بسیاری از کشورها اثری نداشت و یا آثارش بسیار اندک بود. اما امروزه هم قدرت بمب های اتمی بسیار بالا رفته است و تخریب بسیار بزرگی دارند و هم «دهکده جهانی اقتصاد» باعث شده که رابطه تنگاتنگی بین زندگی همه مردم ایجاد شود. حال فرض استفاده یک کشور اروپایی از بمب اتم علیه کشوری مانند ایران، آیا به معنی تخریب و نابودی خودشان نیست؟
این است که نمی توان در این معادله، بمب اتم فرانسه یا انگلیس را معنادار وارد کرد. در قدرت تجهیزاتی، به خصوص در حوزه دورپرتاب هایی مانند موشک و جنگنده ها، همه اروپا می توانند از نظر جنگنده ها به ما برتری داشته باشند، اما از نظر موشکی دیگر برتری وجود ندارد. ما توان زدن هر هدفی در اروپا را داریم. آثار جنگ از راه دور، برای اروپا بسیار وحشتناک خواهد بود، زیرا وسعت سرزمینی ندارند. برخی کشورهای اروپایی به اندازه یک استان ما نیستند. در جنگ های از راه دور، وسعت سرزمینی بسیار تعیین کننده است. و اگر فرض کنیم که همه  اروپا تمام نیروی زمینی خود را از راه خشکی و دریا به سمت ایران گسیل دارند، باز هم توان مقابله با ما را ندارند. ارتش و سپاه در بعد دفاعی، چنان بزرگ و قوی شده اند که تصور تصرف ایران امروز، یک توهم بیمارگونه است. گذشت زمانی که عراق دزفول قهرمان را به رگبار موشک می بست و ما دست و پا بسته بودیم. امروز، هیچ تناسبی بین قدرت نظامی ایران با دوران جنگ با عراق وجود ندارد. 
من حیث المجموع، اتحادیه اروپا مزیت نظامی بر ما ندارد و نمی تواند از این منظر به ما صدمه بزند. به بیان بهتر: اروپا نمی تواند به ما ضربه نظامی بزند و خودش مصون بماند. گذشت آن زمان که در جنگ جهانی دوم، انگلیس از هزاران فرسخ دورتر و از عمق خاک خودش به رضاخان التیماتوم داد که: اگر لشکر مستقر در عشرت آباد را پراکنده نکند به ایران حمله خواهد کرد. تاریخ می نویسد: بعد از این  التیماتوم، سرعت فرار لشکر قزاق رضا خانی به حدی بود که پوتین ها و اسلحه ها در پادگان عشرت آباد و خیابان های اطراف جا ماند!باور این تاریخ کمی سخت است؛ اما چه باید کرد که این واقعا اتفاق افتاده و در تاریخ ثبت شده است. وضعیت لشکر رضاخانی طور اسف بار بود که مردم محله عشرت آّباد –که اتفاقا امروزه میدان سپاه نامیده می شود- به سربازان نان و آب می رساندند و دولت وقت از این کار هم عاجز بود. اما الان. هم اکنون. همین تاریخی که در آن زندگی می کنیم. آیا اگر نه فقط انگلیس، بلکه تمام اروپا با هم یک صدا به ما التیماتوم بدهند، ما از جای خود تکان می خوریم؟ آیا طوری فرار می کنیم که اسلحه و پوتین هایمان در جوی های خیابان جا بماند؟بی شک، اروپا خود بهتر از من می داند که قدرت سپاه پاسداران آن چیزی نیست که بتوانند با آن در آویزند. دو نکته دیگر این قدرت را نشان می دهد:اول: وجود ارتش جمهوری اسلامی ایران در کنار سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، بهترین معناست برای تمسخر تحریم اروپا. ارتش را دیگر نمی توانند تحریم کنند. بهانه ای برای آن ندارند. فرض کنید که سپاه را تحریم کردند؛ چه اتفاقی می افتد؟ تمامی مسیرها از سمت ارتش جمهوری اسلامی باز می شود. این دو، یک لشکر هستند. یک جان در دو بدن. این لشکر بزرگ، به دو تیم تقسیم شده تا هر کدام ماموریت خاصی را دنبال کنند و هر جا که لازم باشد، جایشان را عوض می کنند، یا برای انجام ماموریت با هم ترکیب می شوند و به طور کلی، جدادانستن سپاه و ارتش، معنا ندارد. ستاد مشترک فرماندهی کل قوا، متشکل از همه این نیروهاست و وقتی فرمانده واحد است، دو گانگی معنا ندارد. دوم: قدرت مانور بزرگ سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در «جنگ نامتقارن» است. سپاه آنقدر جنگ های پیچیده و مانورهای نامتقارن در همه سطوح نظامی و امنیتی انجام داده است که الان یکی از بزرگ ترین و موفق ترین نیروهایی است که در سطح جهان قادر به جنگ نامتقارن است. رفتار نامتقارن می تواند به راحتی هر تحریمی را دور بزند. می تواند تمام کارها و ماموریت های خود را در هر شرایطی به پیش ببرد. تحریم اروپا علیه سپاه یک جوک سیاسی است و نه بیشتر. هیچ اثری بر سپاه ندارد جز این که تجربه ای به تجارب نامتقارن این قدرت نظامی بزرگ دنیا اضافه کند. در پایان این سخن، پیشنهاد می کنم برای درک توان نظامی سپاه و قدرت مانور و توانایی هجومی و دفاعی این نیروی بزرگ، آن را با کشورهای اروپایی مقایسه کنید. آن گاه متوجه خواهید شد که  سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، نه فقط یک توان نظامی و دفاعی و امنیتی ایران و در حد ایران، بلکه قدرتی است مطرح در سطح جهانی و به تنهایی با ارتش بسیاری از کشورهای اروپایی – و حتا با ترکیب چند کشور اروپایی- هماوردی دارد.