غلامرضا مصدق - رياكاران، برخی پيشاني پينه بسته هاي متظاهر، برخی چفيه به گردن هاي جبهه نرفته، تارك صلوة هاي هميشه حاضر در صف های...، برخی دائم الذكرهای در جَلوت كه در خلوت كار ديگر مي كنند، این تشنگان پست و مقام كه خود را شيفتگان خدمت جا می زنند و … این دسته از نظر مردم منفور، حال به هم زن و بی اعتبار هستند، اما امور مادی شان با همه تظاهر به بي اعتنائي به مال و منال دنیا كاملاً به راه، به پيچ و خم راه هاي تقرب به صاحبان قدرت كاملاً وارد، تبحرشان در رنگ عوض كردن از آفتاب پرست بیشتر، در دفاع متظاهرانه از ديانت از پاپ كاتوليك تر و همچون گربه مرتضی علی، هر طور که پرتابشان کنی، چهار دست و پا ‌ روی زمین فرود می آیند. در طول تاریخ با اینکه همیشه ریاکاران سرزنش و لعن نفرین شده و می شوند، اما به نظر من گناه ریا کاران با همه رذالتشان از خریداران متاع ریا کمتر است، اگر برای کالای خانمان سوز ریا تقاضایی وجود نداشته باشد، وجود ریاکاران هم بلاموضوع می شود، اما متاسفانه در برخی جوامع همیشه تقاضای بالایی برای ریا وجود داشته و خواهد داشت. مثلاً اگر در کشورهایی اسکاندیناوی، ریاکاری خیلی کم به چشم مي خورد، به این دلیل نیست که مردم آن دیار همگی انسان های آزاده و اخلاق مداری هستند، بلکه در ساختار اجتماعی و سیاسی آن ها تقاضایی برای ریاکاری وجود ندارد، وقتی تقاضا نباشد از عرضه آن هم خبری نیست. زیست و بقای ریاکاران در هر جامعه ای معلول خواست و مطلوبیت رياكاري است. ریاکاری فقط آفت عرصه سیاست و قدرت نیست، در زندگی روزمره مردم عادی هم ریاکاری رواج دارد، اما اثر سوء رياكاري در سياست با ريا كاري در عرصه روابط شخصي مردم قابل قياس نيست. چه بسيار حكومت ها كه در طول تاريخ با نفوذ آفت رياكاري در تار و پودشان فرو افتادند، اعتياد شديد حاكمان به چاپلوسي رياكاران آنان را چنان مسخ و از واقعيات جامعه دور مي كند كه تا فرا رسيدن لحظات سقوط نهایي همچنان به دليل باور به روايت متملقان رياكار همه چيز در نظر آنان عادي جلوه مي كند. اگر رياكاران متملق را لعن و نفرين مي كنيد، دوز لعن و نفرين خود را عليه خريداران رياكاري چند برابر كنيد.