حسن روحانی آخرین جلسه هیات دولت را برگزار کرد. جلسه‌ای که کوتاه و مختصر بود و نکته‌ی خاص و مهمی نداشت. دولتی که به نام تدبیر و امید شناخته می‌شد و توانست در دو دوره پیروز انتخابات باشد. انتخاباتی که نسل ما به هر تقدیر توانست حرف خود را به کرسی بنشاند و “تا ۱۴۰۰ با روحانی” باشد. خیلی از هم‌نسلان من و ما در انتخابات ۹۲ و ۹۶ به روحانی رای داده‌ایم. شاید او خیرالموجودین بین دیگر کاندیداهای ریاست جمهوری در این دو دوره بود. اگر بخواهیم به طور مقایسه‌ای بررسی کنیم و دوره‌ی دولت خاتمی را که به زعم خود و هم‌طیفانش هر ۹ روز یک بحران سیاسی را پشت سر گذاشتند، در دوران روحانی این بحران آیتم‌های متعددی را در بر می‌گرفت که سیاست خارجی پاشنه آشیل آن بود.بخش دیگری از این بحران به مسایل اقتصادی، تحریم‌ها و حتی دولت در سایه برمی‌گشت که اشاره دولت روحانی برای عدم اجرای بسیاری از برنامه‌ها به فعل و انفعالات آن دولت پنهان بود. شاه بیت صحبتهای جلسه دیروز روحانی هم این بود که «بخشی از واقعیت را به مردم نگفتیم چون آن را مفید نمی‌دانستم و می‌ترسیدم به وحدت ملی صدمه بزند.» وی ضمن بیان این نکته که «ناراحتی مردم درباره مسائل اقتصادی و معیشت به‌حق است» اعلام کرد: «دولت می‌توانست براساس “دستورات” رهبر تحریم را بردارد اما در جای دیگری گرفتار شدیم.» او در این جلسه حتی از حق مردم برای دانستن برخی شبهات چشم پوشی می‌کند و بدون هیچ صحبت مفصلی جلسه را به اتمام می‌رساند.با این وجود، اعمال بسیاری از سیاست‌های درست اقتصادی، اجتماعی، مدیریت بیماری کرونا، کاهش فشار طبقاتی، جلوگیری از کمیاب شدن و یا گران شدن مقطعی اقلام و مواد غذایی و … می‌توانست با مدیریت بهتری انجام و امید مردمی به رونق اقتصادی بیشتر از قبل شود. با این حال دولتی که با توسعه روابط خارجی گسترده روی کار آمد و تا حدی هم در ۴ سال اول موفق شد اما به دلایلی نتوانست در ادامه آنگونه که باید موفق عمل کند. 
ادامه در صفحه 2