گروه انرژی - بی توجهی به صنعت لجستیک در سال های گذشته حالا دامن گیر توسعه نیروگاه های کشور شده است. نیروگاه سازی که پیش از این به دلیل نبود منابع مالی، سیاست گذاری های اشتباه، قیمت گذاری دستوری و البته بد حسابی وزارت نیرو متوقف شده بود، به نظر می رسد که قرار نیست به این زودی ها در ایران بال و پر بگیرد. هرچند که مسئولین وزارت نیرو به دنبال افزایش ۴۰ هزار مگاواتی ظرفیت تولید برق در کشور هستند. حتی با فرض تامین بودن اقلامی هم‌چون پره و توربین، زیرساخت های لازم برای حمل و نقل و نصب دکل را در کشور نداریم. نبود امکانات و حمایت لازم برای تامین مالی، فقدان زیر بنای حقوقی مستحکم، نبود ثبات مالکیت از دیگر مشکلات توسعه نیروگاه های تجدید پذیر است که این فعال بخش خصوصی به آن اشاره می‌کند.
گام نخست توسعه هر صنعتی تامین منابع مالی لازم برای آن است. ما در کشور ظرفیت استفاده از منابع خارجی برای ایجاد نیروگاه های جدید را نداریم. بنابراین روش های تامین مالی افزایش ظرفیت تولید برق از سه طریق صندوق توسعه ملی، بانک و بورس است که برای جذب سرمایه گذاری در هر ۳ روش در این صنعت با چالش روبرو هستیم. شبکه بانکی در همه جای دنیا موتور محرک توسعه هستند اما در ایران به صورت مانع برای اقتصاد تولیدی عمل می کند. واضح است برای هر سرمایه گذاری تولیدی نیاز به زمان ۳ تا ۴ سال است که پروژه به اجرا برسد اما نظام بانکی در کشور ما صحبت از تسهیلات ۳ ماهه می کنند. سوال این است که کدام صنعتی می تواند در ۳ ماه وام دریافتی خود را باز پس دهد. این زمان برای برای بازپرداخت وام حتی برای سرمایه در گردش هم کافی نیست چه برسد به سرمایه گذاری اولیه.
نبود زیر ساخت های لجستیکی برای احداث ۱۰ هزار مگاوات نیروگاه تجدید پذیر و ۳۰ هزار مگاوات نیروگاه فسیلی از دیگر نکاتی که در ایران با چالش جدی مواجه است.  در نیروگاه های بادی خود از توربین های ۳ مگاواتی استفاده کنیم، به ۵ هزار تا دکل و ۱۵ هزار پره نیاز داریم. فرض بر این بگذاریم که پره ها آماده بوده و مشکلی از جهت واردات یا تولید آنها وجود نداشته باشد. حمل یک پره خودش یک مساله است. ما اصلا ظرفیت آن را داریم. اصلا یدک کشی که بتواند این پره را حمل می کند را نداریم. حتی اگر در جابه جایی هم مشکلی وجود نداشته باشد، چطوری قرار است این دکل ها را نصب کنیم. با کدام جرتقیل قرار است این اتفاق بیافتد.
وضعیت توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر
 در ایران
ایمان احمدیان کارشناس حوزه انرژی های تجدیدپذیر درباره دلیل عدم توسعه انرژی های تجدیدپذیر در ایران به روزنامه اقتصادسرآمد، گفت: دلیل این موضوع این است که در کشور ما همه چیز دولتی است البته سیاست‌های دولت در زمینه  قیمت گذاری خوب بوده ولی برخی طرح‌ها به صورت مناقصه بوده که جواب نمی‌دهد.
وی با بیان اینکه مردم استقبالی از نصب پنل روی پشت بام ها نداشته اند، افزود: با توجه به اینکه قیمت انرژی در ایران ارزان است تمایلی به استفاده از انرژی های غیر فسیلی وجود ندارد بنا بر این  فرد هزینه ای برای استفاده از انرژی های نو نمی کند.
نبود زیرساخت‌عامل عدم توسعه تجدیدپذیرها
وی بحث نبود زیرساخت‌ها را از دیگر عوامل عدم توسعه تجدیدپذیرها در ایران ذکر کرد و گفت: در کشورهای پیشرفته انرژی تجدیدپذیر مثل سولار و به شبکه وصل است اما در ایران کسی که از برق استفاده نکرده امکان فروش آن را ندارد زیرا شبکه هنوز هوشمند نیست. تجدیدپذیرها می توانند شغل محلی در تعمیرات و نگهداری ایجاد کنند اما این باور در کشور ما وجود ندارد و فقط شعار حمایت از محیط زیست وانرژی‌های نو را می دهیم.
بی اعتمادی محض سرمایه‌گذاران به تجدیپذیرها 
کارشناس حوزه انرژی‌های تجدیدپذیر با اشاره به اینکه سرمایه گذاران با توجه به شرایط هنوز با اعتماد ورود پیدا نمی کنند، تصریح کرد: مهم‌تراز موضوع جلب اعتماد سرمایه‌گذاران خارجی، در داخل کشور از حاکمیت، دولت، مجلس و مردم باید به باور در اولویت قرار دادن انرژی‌های تجدیدپذیر برسند.
امروزه، بحران‌های سیاسی، اقتصادی و مسائلی نظیر محدودیت ذخایر فسیلی، نگرانی‌های زیست محیطی، ازدحام جمعیت، رشد اقتصادی و ضریب مصرف، همگی فکر اندیشمندان را به یافتن راهکارهای مناسب برای حل معضلات انرژی جهان معطوف کرده است. استفاده از مجموعه انرژی تجدید پذیر در ایران هنوز کمتر از یک درصد از کل مصرف انرژی در کشور است. مطابق برنامه پنجم توسعه  استفاده از انرژی تجدید پذیر باید تا مارس 2015 به 1.5 درصد افزایش پیدا کند. با این وجود تحریمهای خارجی سرعت سرمایه گذاری خارجی و توسعه انرژی تجدید پذیر را در ایران کاهش داده است.
از آنجا که ایران از لحاظ جغرافیایی، کشوری خشک و نیمه خشک به شمار می آید، دارای رتبه 38 در بین کشورهای مختلف جهان از لحاظ تولید برق آبی است. وقوع خشکسالی و کاهش شدید بارندگیها از سال 1386 ، کاهش حجم ذخیره آب پشت سدها، ایران را با مشکلات جدی، چه از لحاظ تأمین آب شرب و چه از لحاظ انرژی تولیدی مورد نیاز نیروگاههای برق آبی مواجه کرده است. همچنین احداث سدهای بیش از حد در پشت رودخانه ها در ایران منجر به مشکلاتی مانند خشک شدن دریاچه ارومیه شده که نشان می دهد بیش از ظرفیت به منابع آبی کشور فشار وارد شده است.