ملتی تمدن ساز است که قهرمان ساز باشد. ملتی که نتواند قهرمان بسازد، نمی تواند ماندگار بماند تا چه رسد به آن که تمدن بسازد. نقش قهرمان در ساخت و ساز تمدن و بالندگی فرهنگ یک ملت، چنان  است که کشورها، میلیاردها برای ساخت و پرداخت یک قهرمان، هزینه می کنند. 
کشور تازه تاسیسی مانند امریکا که از پیشینه تاریخی خاصی برخوردار نیست، با صرف میلیاردها دلار با گرته برداری از تاریخ سایر ملل، سال هاست که در تلاش است برای خود قهرمان بسازد و الگوی فکری و رفتاری نسل های خود را تأمین کند؛ زیرا او نز به خوبی به نقش محوری قهرمان برای بالندگی فرهنگی و تمدنی واقف است. جالب است بدانیم که آنها با گرته برداری از سرداران بزرگ ایرانی، قهرمانان ملی سایر کشورها و حتا حماسه عاشورا، شخصیت هایی مانند راکی و رامبو را طراحی کرده و با بهره گیری از سینما، نهایت هزینه و تلاش کرده  و می کنند تا قدرت، هیجان، نترسی و پیروزی را به فرهنگ فکری و رفتاری نسل های خود وارد کنند.
تاریخ باشکوه و دیرینه ایران زمین، زمینه و ظرفیت ساخت و پرداخت قهرمان را داشته و دارد. با خمیرمایه فرهنگ شیعی، قهرمان ایرانی-اسلامی بروز کرده که هم از شخصیت فکری و اخلاقی برخوردار است و هم از جنم و صولت و شکوه قدرت و شهامت. 
حماسه بزرگ و ملی فتح خرمشهر، عرصه بروز و ظهور قهرمان های متعدد و با شکوهی بود که هر کدام برای افزایش اعتماد به نفس یک ملت کافی است. سهام خیام، محمود،حسین فهمیده برای نسل نوجوان، حسین علم الهدی برای نسل جوان و تحصیل کرده، محمد جهان آرا برای بزرگ ترها و بسیاری دیگر از قهرمانانی که شوربختانه کمتر شناساندیم.
در این اندیشه، «خرمشهر» یک قهرمان دیگر است. سرزمینی که در خون نشست اما قامت نشکست. برخاست و باعث هیجان و غیرت و باور ملت شد و به ایران و ایرانی ثابت کرد که «می توان». خرمشهر برای ملت ایران، صرف فعل توانستن شد و نماد باور ملی است برای تحقق هر غیرممکن دیگر.
وقتی ما می توانیم در جنگی نابرابر در مقابل 43 کشور جهان، حماسه فتح خرمشهر بسازیم، می توانیم هر فتح دیگری در هر زمینه دیگر هم داشته باشیم. قهرمان های ما در همه عرصه ها قابل خلق و پیدایش هستند؛ فقط باید آن ها را دید. آن ها را حمایت کرد و به وجودشان افتخار کرد.
بی توجهی به قهرمان، درد بی درمان هر جامعه است. رومن رولان فرانسوی بسیار نیک می گوید:
جامعه ای که در ساخت یک قهرمان شرکت نکند، جامعه بدبختی است. 
به بیان دیگر، جامعه خوشبخت، جامعه ای است که در ساخت قهرمان شرکت کند تا موجب افتخار و شکوه بیشتر برای خود و نسل های خود شود.
باید اعتراف کرد که به خرمشهرقهرمان- مانند دیگرقهرمان های مقاوم و سلحشور مانند دزفول، گیلان غرب، آبادان و...- کم توجه بوده ایم. فتح خرمشهر را به عنوان یک دستاورد بی نظیر و باشکوه، تبدیل به یک فرهنگ عمومی و رفتاری نکردیم. سوم خرداد، تبدیل به یک جشن باشکوه ملی نشد. بچه های فتح خرمشهر، رو به فراموشی رفتند. آن هیجان ملی که موجب اعتماد به نفس ملی، نشاط ملی، باور ملی و قدرت فرهنگی و تمدنی می شود، کجاست؟ گوهر پرارزشی با خون نوجوانان و جوانان این مرز بوم اسلامی، کشف و استخراج کردیم، اما خوب از آن بهره برداری نکرده و نمی کنیم! چرا؟
هنوز دیر نشده است. هنوز امکان جبران هست. باید به ارزش های فتح خرمشهر برگردیم. باید قبول کنیم که فتح خرمشهر، مهر تایید فتح های دیگرما به خصوص در شرایط فعلی در حوزه اقتصاد است. قهرمانان اقتصادی را کشف کنیم و گرامی بداریم. دزدان و اختلاسگران را بیشتر از قهرمانان اقتصادی می شناسیم و این دلیل ضعف مفرط ما در گرامی داشت قهرمانان اقتصادی است. 
قهرمانان در حوزه جنگ، فتح خرمشهر را برای ما به یادگار گذاشتند. با تبعیت از این سلحشوران، به نگاهی فرهنگی و دقیق، مهربانانه به سمت قهرمانان اقتصادی برگردیم، آن ها را بیش از پیش به جامعه معرفی کنیم تا وجودشان باعث امید و دلگرمی برای همه مردم شود.
یاد و خاطره فتح خرمشهر و دلاوران ایران زمین که موجب افتخار و سربلندی ما شدند را گرامی می داریم و توصیه می کنیم از فتح خرمشهر برای فتح الفتوح اقتصادی هم استفاده کنیم و بار دیگر غیرممکن را ممکن کنیم.