ادامه از صفحه اول
یک برگ برنده را برای تحولات پیش رو از دل دستور ترور سردار سلیمانی برای خود به وجود آورد.
واقعیت این است که عراق کنونی در قیاس با چند ماه پیش از ثبات و امنیت لازم برخوردار نیست. خوب ما در سه ماه گذشته شاهد وقوع اعتراضات مردمی گسترده نسبت به ناکارآمدی دولت و فساد گسترده بودیم. همین مسئله دولت مرکزی بغداد را در موضع ضعف قرار داده است. لذا تبعات امنیتی ترور سردار سلیمانی می تواند وضعیت کنونی دولت بغداد را به مراتب بدتر بکند. این مسئله از دل مواضع رئیس جمهور و نخست وزیر عراق مشهود بود. 
چون تبعات این ترور می تواند به گونه‌ای باشد که این کشور احتمالا تا مرز تجزیه پیش رود. زیرا اکنون اهل سنت در عراق همسویی و همراهی جدی، نه با آمریکایی‌ها و نه جمهوری اسلامی ایران دارند. در کنار آن اقلیم کردستان عراق هم سیاست و رویه مخصوص به خود را دارد. اینها علاوه بر آن است که اکنون یک تشتت جدی هم در میان شخصیت ها، جریانات و احزاب شیعی عراقی نیز در این خصوص شکل گرفته است. لذا در سایه تبعات امنیتی ترور سردار سلیمانی می تواند عراق تا مرز تجزیه پیش رود. البته اگر درگیری در عراق شکل بگیرد، تنها محدود به طرفداران ایران به آمریکا نخواهد بود. چون این درگیری جبهه های دیگری هم پیدا خواهد کرد. چرا که زمینه درگیری مذهبی و قومی در عراق به شدت مهیاست و یک اتفاق کافی است که عراق را به جنگ خونین داخلی بکشاند.  
در کنار این نکات باید این واقعیت را هم در نظر گرفت که عراق اکنون هم به شدت وابسته به روابط تجاری و اقتصادی با ایران، به خصوص در حوزه واردات کالاهای اساسی، گاز و برق است و به همین واسطه ایالات متحده آمریکا تا کنون چندین بار این کشور را از تحریم‌های خود مستثنی کرده است. اما از آن سو عراق نوین هم به شدت وابسته به ایالات متحده آمریکاست. بنابراین نکته اینجاست که اساساً حتی اگر ما شاهد یک درگیری نظامی و جنگ در عراق نباشیم، افزایش تنش سیاسی و دیپلماتیک بعد از ترور سردار سلیمانی میان ایران و ایالات متحده آمریکا، دولت مرکزی بغداد را بیش از پیش تحت فشار قرار می دهد. 
چون بغداد مجبور خواهد شد با افزایش تنش های سیاسی میان تهران و واشنگتن یکی را انتخاب کند. در صورتی که اکنون عراق به دلیل وابستگی به ایران و آمریکا نمی تواند به صورت مستقیم و یک جانبه یک طرف را برگزیند. چون اگر عراق به سمت ایران گرایش پیدا کند، قطعا تحریم آمریکا در خصوص عراق هم اعمال خواهد شد. در آن صورت عراقی که اکنون از نظر اقتصادی ضعیف است، با تحریم‌های آمریکا به شدت ناتوان خواهد شد. در کنار آن سوال مهم اینجاست که آیا عراقی که تحت تحریم قرار خواهد گرفت، می تواند مشکلات خود را از طریق کشوری مانند ایران که آن هم تحریم است، برطرف کند. پس مهمترین نکته به این واقعیت باز می‌گردد که اکنون جمهوری اسلامی ایران هم نمی‌خواهد که عراق با برخی اقدامات تحت فشار آمریکا قرار گیرد. چون این مساله به ناتوانی اقتصادی این کشور خواهد انجامید و تبعات منفی آن بر روابط اقتصادی ایران هم اثر خود را خواهد داشت. لذا مطلوب ترین دولت در عراق، دولتی است که بتواند همزمان با جمهوری اسلامی ایران، ایالات متحده آمریکا، کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، ترکیه، کردها و دیگر کشورهای فرامنطقه‌ای روابط حسنه اقتصادی و تجاری داشته باشد. چون واقعیت این است که جمهوری اسلامی ایران در شرایط کنونی خود نمی‌تواند هزینه و تبعات انزوای عراق و تجزیه این کشور را بپردازد و تجربه سوریه را در خصوص عراق تکرار کند.