مملکت روزهای عجیبی را دارد می گذراند؛انفجارهای عجیب در همه چیز و در همه ساحت های زندگی. آنقدر عجیب که سالم ترین ذهن ها هم گاهی به توهم می افتند.چه شده؟چه خبر است؟
مگر مملکت با یک تحریم یکجانبه بیشتر درگیر است؟ما که این همه سال شنیده بودیم ایران مناسباتش با جهان تک بعدی نیست و اینطور نیست که اگر کشوری مثل آمریکا تحریم مان کند،همه جایمان فلج شود! پس چرا اوضاع جوری شده که انگار عنان همه چیز از کف رفته باشد؟بعضی ها می گویند انگار مملکت دولت و مجلس ندارد! می پرسند رییس جمهور دارد چکار می کند؟ وزرا دارند چکار می کنند؟ واقعا اینها اگر سوال های ساده ای هستند اما چرا جوابی برایشان پیدا نمی شود.حالا بماند که دیروز سعید لیلاز در مصاحبه با روزنامه ایران گفته بود دولت تدبیر و امید رکورد اقتصاد بدون نفت دکتر مصدق را شکسته است و همه سیاست هایش با مختصری استثنا،گل و بلبل بوده است.اینها را بگذار خود گوینده اش باور کند چرا که مردم در زندگی روزمره شان دارند چیزهای دیگری می بینند.راستش را بخواهید این حجم از ناکارآمدی در بعضی حوزه های معمولی،آنقدر عجیب است که باید ناباورانه بنشینی و تماشا کنی که چرا مثل بختک افتاده روی بخت یک ملت و مثل خوره دارد روح اش را-به قول هدایت - می خورد و می تراشد.
دلار به قول علمای اقتصاد،دارد کم کم وارد کانال 22 هزار تومان می شود،سکه مرز 10 میلیون تومان را گذرانده و کارش به جایی رسیده که مردم از این سرعت سرسام آور رشد قیمت اش افتاده اند به لطیفه گویی درباره اش،کرونا هنوز از موج اول نگذشته،موج دوم اش هم به قتل عام ملت افتاده و اهل سلامت معتقدند اگر برایش فکری نشود عنقریب است بخش بزرگی از مردم در همه استانها را درگیر کند و احتمالا خیلی ها را به کام مرگ بکشاند.این انفجارهای عجیب و غریب هم که از پارچین آغاز شد و به نطنز رسید و دیروز هم نیروگاهی در اهواز را درنوردید،مزید بر علت این روزهای انفجاری و توهمناک ایران شده است.این ها یک سوی ماجراست و در سوی دیگر کمیت معیشت مردم است که دیگر کارش از لنگ زدن گذشته و نفس اش افتاده به شماره.
کار به جایی رسیده که این روزهای انفجاری را حتی نمی دانیم چه بنامیم،جز همین روزهای انفجاری؛روزهایی که نمی دانیم تاریخ در باره اش چه خواهد نوشت.