به گزارش اقتصادسرآمد، در هفته‌های گذشته، وقوع دو حادثه تلخ صنعتی در پالایشگاه‌های آبادان و شیراز، بهانه‌ای به دست جریان رسانه‌ای معاند داد تا پروژه جدیدی از جنگ روانی و سناریوسازی علیه امنیت زیرساخت‌های کشور را کلید بزند. این رسانه‌ها با محوریت شبکه‌هایی چون ایران اینترنشنال، کوشیدند تا با ارائه روایتی تحریف‌شده، این سوانح فنی را به درگیری‌های اخیر میان ایران و رژیم صهیونیستی پیوند زده و از آن به عنوان شاهدی بر حملات خرابکارانه یاد کنند این در حالی است که بررسی دقیق اظهارات مقامات رسمی و نمایندگان مطلع مجلس شورای اسلامی، پرده از حقیقتی دیگر برمی‌دارد: ریشه این حوادث نه در توطئه‌های خارجی، بلکه در انباشت مشکلات فنی، فرسودگی تجهیزات و قصورهای مدیریتی در داخل کشور به ویژه شرکت پالایش و پخش فرآورده های نفتی نهفته است.
 
ماجرا از پالایشگاه آبادان آغاز شد؛ جایی که آتش‌سوزی در واحد ۷۰ به جان باختن یکی از کارکنان زحمتکش صنعت نفت انجامید. روابط‌عمومی این پالایشگاه بلافاصله علت اولیه را نشت یکی از پمپ‌ها اعلام و صراحتاً تأکید کرد که «هیچ‌گونه شواهدی از خرابکاری یا دخالت عوامل انسانی تا این لحظه مشاهده نشده است». حادثه دوم در پالایشگاه شیراز با نشت گاز سمی H₂S رخ داد و متأسفانه سه نیروی متخصص دیگر را به کام مرگ کشاند. در این مورد نیز مسئولان قضایی و فنی استان، ضمن تأکید بر ماهیت فنی حادثه، هرگونه گمانه خرابکاری را رسماً رد کردند. اما این تکذیب‌های شفاف و رسمی، پایانی بر پروژه رسانه‌ای ضدانقلاب نبود. شبکه‌ی ایران اینترنشنال با ادعای وقوع «آتش‌سوزی‌های زنجیره‌ای» پس از درگیری‌های نظامی، تلاش کرد این حوادث صنعتی را بخشی از یک جنگ پنهان و هدفمند از سوی اسرائیل جلوه دهد. این خط خبری با بازتاب جهت‌دار اظهارات برخی نمایندگان مجلس ادامه یافت تا هشدارهای فنی و دلسوزانه آنان درباره ضعف ایمنی، به عنوان تأیید تلویحی حملات خارجی به افکار عمومی القا شود؛ روایتی که با بررسی کامل سخنان همان نمایندگان، صد و هشتاد درجه متفاوت است.
 
 
شرکت ملی پالایش و پخش بی‌توجهی کرده است
 
رضا سپهوند، عضو هیأت‌رئیسه کمیسیون انرژی مجلس، در گفت‌وگویی شفاف با سایت دیده‌بان ایران، آب پاکی را روی دست سناریوسازان ریخت و قاطعانه اعلام کرد آتش‌سوزی‌های اخیرخرابکاری نبوده، بلکه ناشی از حوادث شغلی و مشکلات فنی بوده‌اند». او با اشاره به گرمای بی‌سابقه هوا و ماهیت قابل اشتعال مواد در صنایع پتروشیمی، این حوادث را پدیده‌ای تکرارشونده در فصول گرم سال دانست. با این حال، این نماینده مجلس با هوشیاری نسبت به تهدیدات آینده هشدار داد که نباید از تقویت پدافند هوایی پیرامون تأسیسات غافل شد؛ هشداری ناظر به آینده که رسانه‌های معاند آن را به منزله تأیید وقوع حمله در زمان حال تحریف کردند. سپهوند در همان مصاحبه، ریشه اصلی مشکلات را به وضوح تشریح کرد: بخش قابل توجهی از حوادث ناشی از خطای انسانی و بخش مهم‌تری، نتیجه مستقیم عدم نوسازی تأسیساتی است که با بیش از ۴۰ سال عمر، دچار فرسودگی و نشتی‌های مکرر هستند. او انگشت اتهام را به سمت «شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی» نشانه رفت که «نسبت به این موضوع بی‌توجهی کرده است» و باید بخشی از درآمدهای خود را صرف بهسازی و ارتقای ایمنی می‌کرد. 
 
 روند حوادث در پالایشگاه ها نگران کننده است
 
ارزیابی‌های محمد بهرامی، نایب‌رئیس کمیسیون انرژی، این تحلیل را کامل‌تر می‌کند. او روند حوادث امسال را «نگران‌کننده و غیرعادی» خواند و با ارائه تحلیلی کارشناسی، سهم عوامل را چنین برشمرد: ۵۰ درصد فرسودگی تجهیزات، ۳۰ درصد خطای انسانی و آموزش ناکافی، و ۲۰ درصد ترکیبی از قصور مدیریتی و تخاصمات دشمن. بهرامی تأکید کرد که حتی تحریم‌ها نیز نقش فرعی داشته و مشکل اصلی، «ساختار معیوب مدیریت و اولویت پایین ایمنی» در صنعت نفت است.
 او با ابراز تأسف از تلفات انسانی و آسیب‌های اقتصادی ناشی از اختلال در صادرات، هشدار داد که این حوادث به اعتبار بین‌المللی و بیمه‌ای ایران نیز لطمه می‌زند. این نماینده مجلس برای خروج از بحران، یک نقشه راه شش‌بندی شامل نوسازی اجباری، پایش دیجیتال،افزایش مستقل بودجه ایمنی (HSE)، آموزش مستمر، تشکیل کمیته‌های ایمنی مستقل و اصلاح پوشش‌های بیمه‌ای را پیشنهاد داد. 
 پاسخگویی شفاف مطالبه جدی از شرکت پالایش و پخش برآیند این اظهارات فنی و دقیق، یک حقیقت انکارناپذیر را پیش روی افکار عمومی قرار می‌دهد: آتش‌سوزی‌ها و سوانح اخیر، بیش از آنکه محصول توطئه خارجی باشند، فریاد بلند زیرساخت‌هایی هستند که از فرسودگی و بی‌توجهی مدیریتی رنج می‌برند. تلاش رسانه‌های بیگانه برای فرافکنی و آدرس غلط دادن، اگرچه نیازمند پاسخ و روشنگری است، اما نباید مسئولیت اصلی مدیران داخلی و بطور خاص مدیران ارشد شرکت ملی پالایش و پخش  را در سایه قرار دهد. انکار تهدیدات دشمن ساده‌لوحی است، اما پنهان شدن پشت این تهدیدات برای سرپوش گذاشتن بر «ترک فعل»ها و قصورهای داخلی، انحراف از مسیر اصلاح است. اکنون مطالبه افکار عمومی و کارشناسان از شرکت ملی پالایش و پخش، یک پاسخگویی شفاف و مسئولانه است. چرا باید ایمنی در صنایع راهبردی کشور تا این حد آسیب‌پذیر باشد که جان کارکنان متخصص خود را از دست بدهد و اعتبار ملی را خدشه‌دار کند؟ پاسخ به این پرسش‌ها نه با توجیهات فنی صرف، که با پذیرش مسئولیت، بازخواست مقصران و ارائه یک برنامه عملیاتی، فوری و متعهدانه برای نوسازی و ایمن‌سازی زیرساخت‌های حیاتی کشور ممکن خواهد بود. زنگ خطر به صدا درآمده و زمان آن است که با اقدامی ملی، آتش را از زیر خاکستر غفلت خاموش کرد و ایمنی را به جایگاه واقعی خود در پالایشگاه ها بازگرداند.