گروه تحلیل- یونس اسماعیلی-۱۱ اسفند ۱۴۰۲ چه خبر خواهد بود؟ درست ۱۲ ماه دیگر رخ خواهد داد. ۳۶۵ روز معکوس بشمارید برای رسیدن به تاریخی استثنایی و سرنوشت ساز: روز انتخابات مجلس شورای اسلامی.
اقتصاد سرآمد- امید متین- اوضاع کشور در چند ماه اخیر، خبر از تحرکات اجتماعی بسیار زیادی می دهد که با هزاران لحن و نگرش، تحلیل شد. نگرش با توجه به دشمن شناسی، یکی از مهم ترین نگرش هاست و خروجی تحلیل های مشخصی دارد. این نگرش که دیدگاه و بیان علاقه مندان به جمهوری اسلامی ایران را نشان می دهد، بر آن است تا همه تحرکات اجتماعی اخیر را ناشی از کینه و عداوت دیرینه دشمنان جمهوری اسلامی بداند. دشمنانی که از بخت بد ما، کم هم نیستند وبه هر سو نگاه می کنی، دشمنی برای ایران امروز وجود دارد.
از یک سو، کشورهای عربی هستند و در رآس آنها عربستان با دشمنی عمیق بینشی که با حمایت از بهاییت، در برابر تفکر شیعی ضد وهاب و بها ایستاده است. از دیگر سو، اروپا، رزم آرایی کرده است که به اسم حقوق بشر، هسته ای و موشکی و هزار بهانه دیگر، علیه ایران امروز موضع خصمانه گرفته است که نمونه بارز آن، تروریستی خواندن سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است. 
از جانب دیگر، امریکا وکانادا قرار دارند که از هیچ ترفندی برای جنگ سخت و نرم با ایران امروز دریغ نمی کنند. از پناه دادن به خاوری ها تا تحریم همه جانبه تا جذب مغزهای ایرانی تا ترور بزرگان این سرزمین و...
به هر روی، تعداد دشمنان ایران امروز به مراتب بیش از دوستان اوست. دوستانی که چندان شکل و شمایل دوست هم ندارند و به وقتش، عطای ایران را به لقایش خواهند بخشید. روسیه تزاری که دستش به تجزیه ایران آلوده است، در شمایل دوست ظاهر شده است که بی شک همان گرگ در لباس میش است. دوستی ایران و روس، درست آن چیزی است که اگر چند سال قبل مطرح می شد، به ریش مطرح کننده آن می خندیدند؛ البته اگر سرش را سر جایش می گذاشتند. روسیه تزاری، همچنان همان استکباری است که سال ها شعار مرگ بر شوروی نثارشان می شد. اکنون، روباه مکار، ماسک بره ای دوست داشتنی زده است؛ ولی این ماسک خواهد افتاد.
چین، دوست استراتژیک و عزیز ایران که البته همین چندی پیش، عربستان را به رفاقت چند ساله با ما ترجیح داد. البته به این چین، هیچ خرده ای نمی توان گرفت؛ زیرا چین به صراحت اعلام کرده و می کند که قسم برادری با هیچ کس نخورده است و تنها چیزی که برایش مهم است، منافع ملی چین است. این صراحت را به حساب صداقت می گذاریم و تحسینش می کنیم. حداقل می دانیم که چین، رفیق استراتژیک هیچ کس نیست و برای کسی تره خرد نمی کند. 
می ماند چند کشور دیگر به عنوان دوست که هشت شان گرو نه شان است. خودشان آنقدر گرفتارند که حال فکر کردن به گرفتاری ما را ندارند. در پهنه جهانی هم محلی از اعراب ندارند. نه مانند چین، قدرت دوم اقتصاد جهان است که می رود اول شود، و نه مانند روس تزاری نوین، مدعی قدرت دوم نظامی جهان هستند. البته همین که بی آزارند و در بازی تحریم وارد نمی شوند، جای شکر و تشکرش باقی است.به هر روی، وضعیت بسیار بد اقتصادی ایران امروز، نفس مردم را چیده است.  گرانی گرد و خاک به راه انداخته است و نفس تولیدکنندگان را به شمارش انداخته است. تورم دو رقمی از جنس ۴۰ و ۵۰ درصد –بلکه بیشتر- جای شوخی با کسی نگذاشته است و سفره های مردم روز به روز در حال کوچک شدن و کوچک شدن و  کوچک شدن هستند. قشر کارگر، در فغان است و اگر مستاجر باشد- که اغلب مستاجر هستند- از سر سال تا روز پایان قرارداد، دلشوره خانه به دوشی دارند. کارمندان وضعیت بهتری دارند، اما نه آن گونه که خیال راحت به سر کنند. هیچ نامی نمی برم از کارگران فصلی. از کارگرانی که زیر پل ها و میادین شهرها جمع می شوند و چشم انتظارند که کسی بیاید و دستشان را بگیرد و ببرد سرکار که حداقل یک روز کار گیرشان بیاید و سرافکنده به خانه نروند! 
خلاصه، حال اقتصادی مردم خوب نیست. دشمنان نیز بر زخم اقتصادی، نمک سیاسی هم می پاشند و کار را سخت تر کرده اند. در این گیر و دار، مردم شرافتمندانه پای اهداف انقلاب خود ایستاده اند و همچنان چشم امید دارند از وکلای خود در مجلس و فرزندان خود در دولت تا همت و حمیت آن ها گره از کار بگشاید. 
در این راستا، انتظار می رود که ۱۱ اسفند سال آینده، سرنوشت ساز باشد. و تمام این سرنوشت بستگی دارد به نتایج یک سال آینده دولت و مجلس. اگر از هزار وعده خوبان، یکی وقا بکند، مردم با انگیزه پای صندوق های رای خواهند آمد و اگر وضعیت همین باشد که هست، پای صندوق رای، ایمان بزرگی می خواهد؛ در حالی که می دانیم  من لا معاش له، لا معاد له. 
این یک هشدار است. هشداری از سر دلسوزی و خیرخواهی. مجلس در چند سال اخیر، معطل تشریفات مانده است. کار خاصی که دل مردم را خوش و خنک کند، نکرده است و آب قوانینی که بتواند روند «اشتغال آفرین» را تسهیل کند، به گلوی چشم انتظارات کار نریخته است. 
مجلس را کم اهمیت کرده اند با خروج و استعفا و رفتن به دولت و گرفتن پست های اجرایی. اگر مجلس مهم نیست، پس چرا آن همه تبلیغ کردید که وارد آن شوید؟ آیا مجلس سکوی پرتاب است؟ آیا مجلس موشکی است که باید ماهواره را در مدار قرار دهد و خود برود گم شود؟ آیا مجلس ...؟
۱۱ اسفند ۱۴۰۲ به سرعت برق و باد از راه می رسد و مردم انتظار دارند که طی سال باقی مانده، قدرت قانون را از مجلس شورای اسلامی ببینند. موضع گیری هایی که دل مردم را خوش کند و کامشان را شیرین. 
۱۱ اسفند ۱۴۰۲ با همه اسفندها فرق دارد. با همه ادوار مجلس فرق دارد. محک بزرگ و آزمایش بزرگ ملی در راه است. آزمایش بزرگی که سربلندی در آن، سرنوشت ایرانیان را تعیین خواهد کرد. اگر در این گیر ودار، دشمن برنده ۱۱ اسفند ۱۴۰۲ باشد، سرافکندگی تاریخی برای مجلسیان خواهد بود و اگر دشمن در این تاریخ خاص، شکست بخورد، نور امید به دل مردم می تابد و مجلس برای همیشه سربلند خواهد بود. پس برای سربلندی، با «اقدامات جهادی» و «تلاش مضاعف»، حرکت کنید. 
وعده ما ۱۱ اسفند ۱۴۰۲.