غلامرضا مصدق- استراتژي خودكفایي با همه بار ارزشي ظاهري كه دارد، در باطن بسيار مخرب و ويرانگر است. چرا ؟ 
به این دلیل که استراتژي خودكفایي، كشور را از نعمت بزرگ و بی بدیل «رقابت» محروم می کند. فقدان رقابت در توليد كالا و خدمات منجر به ناكارآمدي در اقتصاد ملي خواهد شد. تا به حال هيچ ابزاري ‏موثرتر از رقابت براي افزايش كارآمدي در اقتصاد اختراع نشده است. كيفيت و قيمت تمام شده مناسب زاييده رقابت توليد كنندگان با هم است. وقتي تمركز بر خودكفايي باشد، ممكن است قيمت تمام شده يك كالاي بي كيفيت داخلي چند برابر قيمت جهاني آن باشد.
به این دلیلی که خود كفایي وابستگي كشورهاي ديگر به شما را از بين خواهد برد. نهايتاً كشور خودكفا به جايي می رسد كه وجودش براي جهانيان بلاموضوع می شود. به همين دليل در موقعیت هایی مثل تحریم و جنگ آسيب زدن به چنین کشوری موجب ضرر و زیان به دیگر كشورها و جامعه بین المللی نمی شود.
به این دلیل که مبادله و ارتباط اقتصادي با دنياي خارج موجب ارتقاي توانايي «استانداردسازي» می شود. در استراتژي خودكفايي، بی خبر و بي نياز از استانداردهاي جهاني، کشور خودکفا كم كم تبديل به جزیره اي دور افتاده از بقيه دنيا خواهد شد.
به این دلیل که در استراتژي خودكفايي به دليل تمركز بر تامين نيازهاي داخلي، بسياري از فرصت ها و امكانات بالقوه کشور كه مورد تقاضاي دنياي خارج است نديده گرفته خواهد شد. 
به این دلیل که امروزه استفاده از سرمایه گذاری خارجی یکی از مولفه های مهم پیشرفت و تامین امنیت کشورهاست. کمتر سرمایه گذار خارجی در دنیا پیدا می شود  که حاضر به سرمایه گذاری در کشوری منزوی با استراتژی خودکفایی باشد. 
 همه کشورهایی که استراتژی خودکفایی و یا به عبارتی، استراتژی جایگزینی واردات را برگزیدند، مثل كشورهاي آمريكاي لاتين در دهه هاي ٦٠ تا ٨٠ ميلادي يا هندِ تا دو دهه پيش،  همگي در اجراي اين برنامه شکست خوردند.
 حداقل ۵۰ کشور موفق، با استراتژی توسعه صادرات مثل کره جنوبی، سنگاپور، چین، مالزی، برزیل، امارات، تركيه و غیره را مي توان  به راحتي نام برد، مدافعان استراتژی خودكفایي، فقط يك كشور، تاكيد می کنم فقط يك كشور موفق با استراتژي خودكفایي را نام ببرند و جايزه
 بگيرند!