سرمایه‌گذاری  بلندمدت ضرورت  فشارافزایی میدان گازی پارس‌جنوبی است
​​​​​​​گروه نفت و انرژی ـ حسین بوذری ـ  پروژه ملی فشارافزایی پارس‌جنوبی بزرگترین پروژه تاریخ  صنعت نفت است و این پروژه اجباری و برای کشور حیثیتی به شمار می رود، به طوری که طرف قطری هم برای فشارافزایی این میدان عظیم با سه پیمان کار بزرگ قرارداد امضا کرده است.
به گزارش روزنامه دریایی اقتصاد سرآمد، در ایران نیز چندین شرکت سرمایه گذار خارجی برای مهار افت فشار میدان گازی پارس جنوبی اقداماتی انجام داده اند شرکت های مانند توتال فرانسه وشرکت های چینی «سی.ان.پی.سی» یا «ساینوپک» که هرکدام بنا به دلایلی عطای کار را به لقایش بخشیده و از ایران رفته‌اند.
شرکت‌های چینی سرمایه‌گذاری 20 میلیارد دلاری در میدان گازی پارس جنوبی انجام دادند که به نتیجه نرسید. خبرنگار گروه نفت و انرژی روزنامه اقتصاد سرآمد در راستای بررسی مسائل میدان گازی پارس جنوبی گفت‌وگویی را با علیرضا کفش‌کنان ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید:
کارشناس حوزه انرژی با بیان اینکه ناترازی میدان گازی در کشور و پارس جنوبی جدای از اقتصاد نیست، اظهار کرد: از سال 1383 ودر مجلس هفتم شورای اسلامی که دولت اصلاحات سر کار بود براساس برنامه سوم و چهارم توسعه سالانه افزایش 20 درصدی تولید انرژی را داشتیم مجلس هفتم طرح تثبیت قیمت‌ها را تصویب کرد و این موضوع موتور محرک توسعه کشور را به خصوص در زمینه انرژی با چالش جدی مواجه کرد.
علیرضا کفش‌کنان اضافه کرد: از همان سال موتور محرک انرژی رو به افول گذاشت؛ هم در زمینه برق و هم در زمینه گاز و توسعه میادین نفت و گاز، البته در حوزه برق به دلیل کمبود سرمایه گذاری‌ها راحت‌تر با چالش کمبود برق مواجه شدیم. وی عنوان کرد: درسوی مقابل در حوزه نفت و گاز سرمایه گذاری‌ها بزرگ و بلندمدت است و چالش‌ها و دشواری‌ها بیشتر خواهد بود.
این کارشناس انرژی تصریح کرد: تصویب طرح تثبیت قیمت ها و گنجانده شدن این طرح در بودجه سال 1384 صنعت انرژی را با چالش جدی مواجه کرد و در سال های بعد تحریم‌ها این مشکلات را چند برابر کرد؛ این مشکلات از دوجنبه تشدید شد؛ نخست افزایش تورم که معادله بین تولید و فروش برق را نامتوازن‌تر کرد و جنبه دوم اینکه سرمایه‌گذاری در صنعت انرژی کشور محدود شد؛ به طوری که سرمایه‌گذاران انگیزه خود را برای سرمایه‌گذاری از دست دادند و در این بخش با چالش جدی مواجه شدیم.
کفش‌کنان تصریح کرد: از سویی به‌لحاظ قیمتی و تورم دچار مشکل شدیم و گپ قیمتی که از سال 1384 کلید خورده بود بیشتر کرد و از سوی دیگر سرمایه‌گذاری در صنعت برق مشکل‌تر شد. وی یادآور شد: از همان سال روند رو به افول سرمایه‌گذاری در حوزه برق کمتر شد، در حال حاضر وضعیت ناترازی برق هم ناشی از عدم سرمایه‌گذاری خارجی است، به‌طوری که نیروگاه به تعدادی که باید احداث می‌شد نشد، در حوزه توسعه میادین نفت و گاز هم همینطور و اقداماتی که باید در دوره نخست زنگنه در وزارت نفت رخ می‌داد صورت نگرفت و در حوزه نفت و انرژی هم با مسائل متعددی روبرو شدیم.
این کارشناس انرژی درباره خروج شرکت فرانسوی «توتال» از توسعه فاز 11 پارس جنوبی و اُفت دستگاه‌های فشارافزایی که در مرحله نصب بود و تا حدود زیادی برای مهار اُفت فشار میدان گازی پارس جنوبی اقدامات لازم انجام شده بود، تشریح کرد: البته بعدها دو شرکت چینی هم برای مهار اُفت فشار میدان گازی پارس جنوبی و نصب دستگاه‌های فشارافزایی به ایران آمدند؛ شرکت‌های چینی «سی.ان.پی.سی» و «ساینوپک» که سال 1398 بود که ایران را ترک کردند.
کفش‌کنان با تاکید بر اینکه میدان گازی پارس جنوبی 70 درصد نیاز گاز کشور را تامین می‌کند، ادامه داد: عمده 10 فاز از میدان گاز پارس جنوبی در دولت اصلاحات کلید خورده و به بهره‌برداری رسید و فاز 11 هم همزمان با تحریم ظالمانه دشمنان شد و با سختی و مشقّت به بهره‌برداری رسید و حتی با اجرای برجام هم گره خورد.

دلایل خروج شرکت‌های خارجی از فشارافزایی پارس جنوبی
این کارشناس حوزه انرژی تصریح کرد: ابتدا کنسرسیومی متشکل از شرکت‌های «توتال» و شرکت‌های چینی «سی.ان.پی.سی» و «ساینوپک» برای نصب دستگاه‌های فشارافزایی به پارس جنوبی آمدند، اما با روی کار آمدن ترامپ به‌عنوان رئیس جمهوری آمریکا و اتحاذ تحریم‌ها و بیرون آمدن آمریکا از برجام شرکت فرانسوی و شرکت‌های چینی در نهایت نیمه‌کاره ایران را ترک کردند.
کفش‌کنان اضافه کرد: آن زمان بود که شرکت‌های ایرانی برای ادامه فشارافزایی فاز 11 میدان گازی پارس‌جنوبی سر کار آمدند و با حضور شرکت‌های ایرانی بنا بود در مسیر فشارافزایی اقدامات لازم صورت بگیرد و علاوه بر مهار اُفت فشار، میدان گازی پارس‌جنوبی توسعه یابد.
این صاحب‌نظر در حوزه اقتصاد انرژی با اشاره به اینکه بیشترین بخش پارس جنوبی در قطر و گنبد شمالی قرار دارد، افزود: متأسفانه ایران در زمینه تکنولوژی نفت و گاز پارس‌جنوبی از برخی کشورها عقب‌تر است و این واقعیتی است؛ البته در مقایسه با بسیاری از کشورها در حوزه نفت و گاز و انرژی پیش هستیم و در بسیاری از جهت حتی خودکفا شده‌ایم. وی افزود: نفت و گاز حوزه‌ای نیست که بتوان به‌تنهایی تکنولوژی آن را در ایران تولید کرد، بلکه نیازمند سرمایه‌گذاری‌های خارجی هم هستیم و وقتی سرمایه‌گذاری صورت نگیرد بالطبع تکنولوژی هم منقل نخواهد شد.
این کارشناس انرژی خاطرنشان کرد: کمتر کشوری را می‌توان پیدا کرد که بتوانند بدون سرمایه‌گذاری‌های خارجی تکنولوژی نفت و گاز را منتقل کرده و ادامه حیات بدهند.

اولویت وزارت نفت باید توسعه
 پارس جنوبی باشد
کفش‌کنان با تأکید بر اینکه تکنولوژی نفت بسیار ارزشمند است، تصریح کرد: اولویت وزارت نفت و مسئولان باید توسعه میدان گازی پارس جنوبی باشد و براساس برآوردها، ایران در حال حاضر 600 میلیارد بشکه نفت درجا دارد و متوسط ضریب بازیافت میادین نفتی در کشورمان 25 درصد است؛ یعنی چه؟ یعنی از 600 میلیارد بشکه نفت درجا قادریم با تکنولوژی کنونی تنها 150 میلیارد بشکه را استحصال و استخراج کنیم و شما اگر تکنولوژی نفت ایران را با کشور نروژ مقایسه کنید که یک کشور نفت‌خیز بوده و در نفت و گاز صاحب تکنولوژی است بازیافت نفت این کشور 50 درصد است که بیشتر از ایران است.
وی تاکید کرد که با تکنولوژی نروژ در ایران می‌توانیم 300 میلیارد بشکه نفت استخراج کنیم و در آمریکا 400 میلیون بشکه نفت استخراج و استحصال می‌کنند و در صورتی که تکنولوژی استخراج و استحصال نفت را نداشته باشیم حجم عظیمی از سرمایه‌های ملی را از دست خواهیم داد.
این کارشناس انرژی در ادامه با تاکید بر اینکه ایران به تکنولوژی‌های برتر دنیا در حزوه نفت و انرژی دارد، ادامه داد: شرکت‌های دارای تکنولوژی سالها میلیاردها دلار هزینه کردند تا به تکنولوژی رسیدند و در نتیجه رایگان این تکنولوژی‌ها را در اختیار سایر کشورها قرار نخواهند داد.
کفش‌کنان افزود: نفت و گاز ایران نیازمند تکنولوژی است و در حال حاضر به‌دلیل تحریم‌ها از این تکنولوژی محروم هستیم و سرمایه‌های لازم را هم برای توسعه میادین نفتی کشور نداریم و حتی طرح 20 میلیارد دلاری فشارافزایی پارس جنوبی توسط شرکت‌های داخلی مطرح شده که هنوز اجرایی نشده، چراکه سرمایه آن وجود
 نداشت.