گروه راهبردی- مرتضی فاخری - دانش محلی، گنجینه‌ای ارزشمند است که قرن‌ها در دل جوامع دریانشین و ساحل‌نشین نهفته و نسل به نسل منتقل شده است. این دانش که از دل تجربه زیسته و تعامل عمیق با دریا ریشه گرفته، ابزاری قدرتمند برای فهم و مدیریت بازارهای دریایی محسوب می‌شود. در بازارهای مختلف دریایی، از صید و فرآوری گرفته تا توزیع و عرضه محصولات، دانش بومیان ساحل‌نشین نقشی حیاتی ایفا می‌کند. این دانش شامل شناخت دقیق زمان و مکان مناسب صید، الگوهای مهاجرت گونه‌های دریایی، روش‌های سنتی و پایدار صید و همچنین درک عمیق از شرایط آب‌وهوایی و اکوسیستم‌های دریایی است.
به گزارش اقتصاد سرآمد، مرتضی فاخری، پژوهشگر ارشد علوم راهبردی در مطلبی اختصاصی برای این روزنامه به بررسی اهمیت و الزامات استفاده از دانش بومی و محلی ساکنان حاشیه دریاها و ساحل‌نشینان در بازارهای مختلف دریایی پرداخته است. نگارنده در این مطلب با اشاره به پارامترهای فرهنگی و سنتی و همچنین تنوع محصولات و بازارهای دریایی، چالش‌های پیش رو در استفاده از دانش محلی در این حوزه را تحلیل کرده است. این مطلب را در ادامه می‌خوانید:
استفاده از این گنجینه فراموش‌شده می‌تواند به پایداری منابع دریایی، افزایش بهره‌وری در صید، کاهش هدررفت محصولات و توسعه بازارهای محلی کمک شایانی کند. در عصری که با چالش‌های زیست‌محیطی و اقتصادی دست‌وپنجه نرم می‌کنیم، بهره‌گیری هوشمندانه از دانش محلی، نه‌تنها راهگشای بسیاری از مشکلات خواهد بود، بلکه به حفظ فرهنگ و هویت جوامع دریایی نیز یاری می‌رساند. این مطلب، بر اهمیت حیاتی تلفیق دانش محلی با رویکردهای علمی و مدیریتی مدرن در جهت دستیابی به بازارهای دریایی پایدار و پررونق تمرکز دارد.

شناخت منابع با مدیریت پایدار
شناخت منابع، اولین و بنیادی‌ترین گام در هرگونه فعالیت مرتبط با بهره‌برداری و مدیریت پایدار است. این شناخت شامل درک عمیق از ماهیت، کمیت، کیفیت، و نحوه توزیع منابع موجود در یک محیط مشخص می‌شود. در حوزه بازارهای دریایی، شناخت منابع به معنای درک کامل از انواع گونه‌های آبزی، زیستگاه‌های آن‌ها، چرخه زندگی، الگوهای مهاجرت و میزان تجدیدپذیری هر گونه است. این دانش، چه از طریق تحقیقات علمی و چه از طریق تجربه و انتقال دانش بومی، اساس هرگونه تصمیم‌گیری درخصوص صید، حفاظت، و توسعه پایدار را تشکیل می‌دهد. بدون شناخت دقیق منابع، هرگونه تلاش برای بهره‌برداری یا مدیریت، محکوم به خطا و ناکارآمدی خواهد بود.
دانش محلی، یکی از غنی‌ترین و دست‌نخورده‌ترین منابع برای شناخت عمیق منابع دریایی محسوب می‌شود. جوامع ساحل‌نشین و دریانوردان، با سال‌ها زندگی و کار در کنار دریا، درک بی‌نظیری از ریزه‌کاری‌های اکوسیستم‌های دریایی، زمان و مکان مناسب صید و روش‌های سنتی و پایدار به دست آورده‌اند. این دانش شفاهی که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده، شامل اطلاعاتی درباره رفتار آبزیان، تاثیر شرایط آب‌وهوایی بر صید و مکان‌های خاصی است که منابع در آن‌ها فراوان‌ترند. این تجربیات بومی، فراتر از داده‌های آماری خشک، حاوی بینش‌های عملی و کلیدی برای درک بهتر منابع و نحوه تعامل پایدار با آن‌ها هستند.
تلفیق دانش علمی با دانش محلی، رویکردی جامع و اثربخش را برای شناخت منابع دریایی فراهم می‌آورد. در حالی‌که تحقیقات علمی، داده‌های کمی و آماری دقیقی را ارائه می‌دهد و به درک ساختارها و فرایندهای کلان کمک می‌کند، دانش محلی، جزئیات و ظرافت‌هایی را آشکار می‌سازد که ممکن است از دیدگاه علمی دور بمانند. این هم‌افزایی، به ویژه در شناسایی منابع خاص هر منطقه، ارزیابی دقیق‌تر وضعیت ذخایر و توسعه روش‌های مدیریتی متناسب با شرایط محلی، بسیار حیاتی است. بهره‌گیری از هر دو منبع دانش، تضمین‌کننده مدیریت مسئولانه و پایدار منابع دریایی و در نتیجه، تضمین‌کننده بقای بازارهای دریایی برای آینده خواهد بود.

جایگاه مفهومی پایداری منابع
پایداری منابع، مفهومی بنیادین است که به معنای استفاده از منابع طبیعی به‌گونه‌ای است که نیازهای نسل حاضر را برآورده سازد، بدون آنکه توانایی نسل‌های آینده را برای برآوردن نیازهای خود به خطر اندازد. این رویکرد، بر تعادل میان بهره‌برداری اقتصادی، حفاظت از محیط‌زیست و عدالت اجتماعی تاکید دارد. در زمینه منابع دریایی، پایداری به معنای مدیریت صید به نحوی است که جمعیت آبزیان در سطحی سالم باقی بماند و بتواند به‌طور مداوم تجدید شود. این شامل تعیین میزان مجاز صید، استفاده از ابزارهای صید مناسب که به حداقل آسیب به محیط‌زیست و گونه‌های غیرهدف وارد کنند و حفاظت از زیستگاه‌های حساس دریایی مانند صخره‌های مرجانی و جنگل‌های حراست.
حفظ تنوع‌زیستی دریایی، یکی از ارکان کلیدی پایداری منابع است. هرگونه در اکوسیستم دریایی نقش خاص خود را ایفا می‌کند و از دست رفتن حتی یک گونه می‌تواند تعادل کل اکوسیستم را برهم زند. بنابراین، مدیریت پایدار منابع دریایی مستلزم درک جامع از روابط پیچیده میان گونه‌ها و محیط‌زیست آن‌هاست. این امر شامل حفاظت از گونه‌های در معرض خطر، ایجاد مناطق حفاظت‌شده دریایی و جلوگیری از آلودگی آب‌ها از منابع مختلف مانند فاضلاب‌های صنعتی، پلاستیک‌ها و مواد شیمیایی است. تلاش برای کاهش اثرات منفی فعالیت‌های انسانی بر اقیانوس‌ها، گامی اساسی در جهت تضمین پایداری بلندمدت منابع دریایی به‌شمار می‌رود.
به‌طورکلی، دستیابی به پایداری منابع دریایی نیازمند همکاری و مشارکت تمامی ذی‌نفعان، از جمله دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی، جامعه علمی، بخش خصوصی و جوامع محلی است. این همکاری باید براساس دانش علمی به‌روز، در نظر گرفتن دانش محلی و تجربیات جوامع ساحل‌نشین و تدوین قوانین و مقررات شفاف و اجرایی استوار باشد. آموزش و آگاهی‌بخشی عمومی نیز نقش مهمی در ترویج فرهنگ مصرف مسئولانه و حمایت از سیاست‌های پایدار ایفا می‌کند. تنها با یک رویکرد جامع و مشارکتی می‌توان از میراث غنی اقیانوس‌ها برای نسل‌های آینده حفاظت کرد.

کاهش خطرات و پیامدهای منفی
کاهش خطرات، یک رویکرد جامع و چندوجهی است که هدف آن به حداقل رساندن احتمال وقوع حوادث ناگوار یا کاهش شدت پیامدهای منفی آن‌هاست. این اصل در تمام عرصه‌های زندگی، از ایمنی فردی و سلامت عمومی گرفته تا مدیریت بحران و پایداری زیست‌محیطی، کاربرد دارد. در حوزه بازارهای دریایی، کاهش خطرات به معنای شناسایی، ارزیابی و مدیریت ریسک‌های مرتبط با صید، حمل‌ونقل، ذخیره‌سازی و عرضه محصولات دریایی است. این شامل ریسک‌های طبیعی مانند طوفان‌ها و امواج سهمگین، ریسک‌های فنی مرتبط با تجهیزات و شناورها، ریسک‌های انسانی ناشی از خطای انسانی و همچنین ریسک‌های اقتصادی مانند نوسانات قیمت و رقابت ناسالم می‌شود.
یکی از مهم‌ترین جنبه‌های کاهش خطرات در بازارهای دریایی، توجه به ایمنی دریانوردان و صیادان است. این امر نیازمند رعایت استانداردهای ایمنی در طراحی و نگهداری شناورها، استفاده از تجهیزات ایمنی مناسب مانند جلیقه‌های نجات و سیستم‌های ارتباطی و آموزش مستمر پرسنل در زمینه پروتکل‌های ایمنی و واکنش در شرایط اضطراری است. همچنین اطلاع‌رسانی دقیق و به‌روز در مورد پیش‌بینی‌های آب‌و‌هوایی و وضعیت دریا، نقش حیاتی در جلوگیری از حوادث دریایی دارد. در بخش عرضه محصولات، کاهش خطرات به معنای رعایت دقیق زنجیره سرد، جلوگیری از فساد و آلودگی مواد غذایی و اطمینان از سلامت محصول برای مصرف‌کننده نهایی است.
در سطح کلان‌تر، کاهش خطرات در بازارهای دریایی مستلزم سیاست‌گذاری‌های مؤثر، چارچوب‌های قانونی شفاف و همکاری میان تمامی ذی‌نفعان است. این شامل سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های ایمن، توسعه سیستم‌های هشدار سریع، اجرای مقررات سختگیرانه برای کنترل کیفیت و ایمنی و ترویج فرهنگ ایمنی و مسئولیت‌پذیری در تمام سطوح زنجیره ارزش دریایی می‌شود. با پیاده‌سازی استراتژی‌های مؤثر کاهش خطرات، می‌توان از ثبات و پایداری بازارهای دریایی اطمینان حاصل و همزمان، سلامت و رفاه افرادی که در این صنعت فعالیت می‌کنند و مصرف‌کنندگان محصولات دریایی را تضمین کرد.

جایگاه فرهنگ و سنت در جوامع
فرهنگ و سنت، تار و پود جوامع بشری را تشکیل می‌دهند و در طول تاریخ، الگوهای زندگی، باورها، ارزش‌ها و شیوه‌های تعامل افراد با یکدیگر و با محیط پیرامون خود را شکل داده‌اند. این عناصر ناملموس که از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شوند، هویت جمعی را تعریف کرده و حس تعلق و همبستگی را در میان افراد تقویت می‌کنند. فرهنگ، شامل زبان، هنر، موسیقی، آداب و رسوم، قوانین اجتماعی و حتی شیوه‌های تولید و مصرف است. سنت‌ها نیز که تجلی عملی فرهنگ محسوب می‌شوند، به رفتارهای تکرارشونده و قابل‌پیش‌بینی اشاره دارند که در چارچوب‌های زمانی و اجتماعی مشخصی انجام می‌گیرند و به حفظ پیوستگی تاریخی و اجتماعی کمک می‌کنند.
در بازارهای دریایی، فرهنگ و سنت نقش بسزایی در شکل‌گیری هویت، ارزش‌ها و شیوه‌های عملیاتی دارند. از مراسم سنتی مرتبط با شروع فصل صید گرفته تا روش‌های خاص نگهداری و فروش محصولات دریایی که ریشه در تجربه‌های تاریخی دارند، همگی بازتابی از فرهنگ و سنت‌های جوامع ساحل‌نشین هستند. این سنت‌ها نه‌تنها به حفظ دانش بومی و انتقال آن به نسل‌های جوان کمک می‌کنند، بلکه بر کیفیت و روش‌های فرآوری محصولات نیز تأثیر می‌گذارند. به‌عنوان مثال، روش‌های سنتی دودی کردن یا نمک‌سود کردن ماهی که در بسیاری از فرهنگ‌های ساحلی رواج دارد، هم بخشی از میراث فرهنگی است و هم روشی برای نگهداری و حفظ منابع دریایی.
درک و احترام به فرهنگ و سنت‌های مرتبط با بازارهای دریایی، برای مدیریت پایدار و توسعه منطقی این بازارها امری ضروری است. این شناخت به سیاست‌گذاران و دست‌اندرکاران کمک می‌کند تا راهکارهایی را اتخاذ کنند که با ارزش‌های اجتماعی و باورهای مردم منطقه همخوانی داشته باشد و از ایجاد تضاد یا مقاومت در برابر تغییرات جلوگیری شود. حفظ سنت‌های مفید و تلفیق آن‌ها با رویکردهای نوین، می‌تواند به تقویت هویت محلی، ارتقای کیفیت محصولات و ایجاد بازارهایی پویا و پایدار منجر شود که هم از نظر اقتصادی سودآور هستند و هم میراث فرهنگی را گرامی می‌دارند.

تنوع محصولات لازمه جذابیت و پویایی
تنوع محصولات، یکی از ارکان اصلی جذابیت و پویایی بازارهای دریایی است. این تنوع نه‌تنها به معنای وجود گونه‌های مختلف آبزی مانند انواع ماهی‌ها، میگو، صدف‌ها و جلبک‌هاست، بلکه شامل شکل‌های مختلف فرآوری و عرضه این محصولات نیز می‌شود. از ماهی تازه و صید روز گرفته تا محصولات فرآوری‌شده مانند کنسرو، ماهی دودی، ماهی نمک‌سود و حتی غذاهای آماده مبتنی بر آبزیان، همگی بخشی از سبد متنوعی را تشکیل می‌دهند که نیازها و سلایق مختلف مصرف‌کنندگان را برآورده می‌سازد. این گستردگی در محصولات، قدرت رقابتی بازار را افزایش داده و آن را به مقصدی جذاب برای مشتریان تبدیل می‌کند.
تنوع محصولات دریایی، پیامدهای مثبتی بر جنبه‌های اقتصادی و اجتماعی بازارهای دریایی دارد. از یک سو، این تنوع فرصت‌های شغلی بیشتری را در مراحل مختلف زنجیره ارزش، از صید و صیادی گرفته تا فرآوری، بسته‌بندی، توزیع و خرده‌فروشی ایجاد می‌کند. از سوی دیگر، دسترسی به طیف وسیعی از محصولات دریایی، فرصت‌های غذایی سالم و متنوعی را برای جامعه فراهم می‌آورد و به بهبود تغذیه عمومی کمک می‌کند. امکان توسعه برندهای محلی و محصولات تخصصی با توجه به ویژگی‌های هر منطقه و گونه‌های دریایی موجود نیز به تقویت هویت منطقه‌ای و ارزش‌افزوده محصولات کمک شایانی می‌کند.
برای حفظ و ارتقای تنوع محصولات در بازارهای دریایی، توجه به اصول پایداری در صید و برداشت منابع دریایی امری ضروری است. برداشت بی‌رویه از گونه‌های خاص یا آسیب رساندن به زیستگاه‌ها می‌تواند به مرور زمان منجر به کاهش تنوع‌زیستی و در نتیجه، کاهش تنوع محصولات قابل عرضه در بازار شود. بنابراین، مدیریت صحیح منابع، جلوگیری از صید گونه‌های در معرض خطر و حمایت از روش‌های صید پایدار، نقشی حیاتی در تضمین بقای بلندمدت تنوع محصولات دریایی ایفا می‌کند. همچنین سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه برای کشف و فرآوری گونه‌های جدید و همچنین بهبود روش‌های نگهداری و عرضه محصولات، می‌تواند به پویایی و ارتقای مداوم تنوع محصولات در بازارهای دریایی کمک کند.

مدیریت مؤثر برای بهره‌وری بالا
مدیریت مؤثر، سنگ بنای هر سازمانی است که به دنبال دستیابی به اهداف خود با بهره‌وری بالا و حداقل اتلاف منابع است. این مفهوم، ترکیبی از برنامه‌ریزی استراتژیک، سازماندهی منابع، هدایت و انگیزش نیروی انسانی، و نظارت و کنترل دقیق فرایندهاست. در هر صنعتی، از تولید گرفته تا خدمات، به‌ویژه در بازارهای پویا و رقابتی مانند بازارهای دریایی، مدیریت موثر به معنای توانایی پیش‌بینی چالش‌ها، اتخاذ تصمیمات درست در زمان مناسب و هماهنگ‌سازی فعالیت‌های مختلف برای رسیدن به نتایج مطلوب است. این رویکرد، تضمین‌کننده بقا، رشد و موفقیت بلندمدت یک مجموعه است.
در بازارهای دریایی، مدیریت مؤثر ابعاد متعددی را در بر می‌گیرد. این شامل مدیریت پایدار منابع صید، مانند تعیین سهمیه‌های صید، رعایت فصل‌های ممنوعه و استفاده از روش‌های صید دوستدار محیط‌زیست است تا از تجدیدپذیری ذخایر اطمینان حاصل شود. همچنین مدیریت لجستیک و زنجیره تامین، از جمله حمل‌ونقل صحیح و بهداشتی محصولات از مبدا تا مقصد، رعایت زنجیره سرد برای حفظ کیفیت و مدیریت موجودی انبارها، نقشی حیاتی در کاهش ضایعات و افزایش رضایت مشتریان ایفا می‌کند. علاوه‌بر این، مدیریت بازار و توزیع، شامل قیمت‌گذاری مناسب، یافتن کانال‌های توزیع کارآمد و درک نیازها و انتظارات مصرف‌کنندگان، از اصول کلیدی مدیریت موثر در این حوزه است.
برای دستیابی به مدیریت مؤثر در بازارهای دریایی، توجه به جنبه‌های انسانی و فنی نیز ضروری است. این امر مستلزم آموزش و توانمندسازی نیروی انسانی در تمامی سطوح، از دریانوردان و صیادان گرفته تا مدیران و کارکنان بخش فروش است. استفاده از فناوری‌های نوین، مانند سیستم‌های ردیابی صید، ابزارهای تحلیلی داده و پلتفرم‌های تجارت الکترونیک، می‌تواند به بهبود کارایی و شفافیت در فرایندها کمک کند. همچنین ایجاد یک چارچوب قانونی و نظارتی قوی که از اصول پایداری و کیفیت حمایت کند، در کنار تشویق به نوآوری و همکاری میان ذی‌نفعان مختلف، بسترساز مدیریت موثر و پایدار در این بخش مهم اقتصادی خواهد بود.

چالش‌های استفاده از دانش محلی
یکی از اصلی‌ترین موانع پیش روی بهره‌برداری موثر از دانش محلی، چالش مستندسازی آن است. این دانش اغلب به صورت شفاهی و از طریق روایت‌ها، داستان‌ها و تکنیک‌های عملی منتقل می‌شود که این امر، آن را در برابر فراموشی و تحریف آسیب‌پذیر می‌سازد. فرایند ثبت و ضبط این دانش به صورت مکتوب یا دیجیتال، نیازمند صرف زمان، انرژی و منابع قابل‌توجهی است و مستلزم طراحی روش‌هایی است که بتواند عمق و ظرافت این انتقال سینه به سینه را حفظ کند. بدون مستندسازی مناسب، این گنجینه ارزشمند ممکن است با گذشت زمان از دست برود و فرصت بهره‌برداری از آن محدود شود.
چالش دیگر، اعتبارسنجی دانش محلی است. اگرچه دانش بومی بر پایه تجربه‌های عمیق و مشاهدات دقیق بنا شده است، اما در برخی موارد ممکن است نیاز به مقایسه و ترکیب آن با یافته‌های علمی مدرن باشد تا صحت و دقت آن تایید شود. این رویکرد ترکیبی، نه‌تنها به اعتبار بخشیدن به دانش محلی کمک می‌کند، بلکه به غنی‌سازی دانش علمی نیز یاری می‌رساند. ادغام داده‌های علمی با بینش‌های تجربی، منجر به درک جامع‌تر و قابل‌اتکاتر از منابع و فرایندهای مرتبط می‌شود و تصمیم‌گیری‌های آگاهانه‌تر را تسهیل می‌بخشد.
علاوه‌بر این، تعارض با منافع و تغییرات اقلیمی چالش‌های مهمی هستند که دانش محلی با آن‌ها روبه‌روست. گاهی اوقات، دانش محلی که بر اصول پایداری و احترام به طبیعت تاکید دارد، ممکن است با منافع اقتصادی کوتاه‌مدت و روش‌های صنعتی که به دنبال حداکثر بهره‌برداری هستند، در تضاد قرار گیرد. همچنین دگرگونی‌های ناشی از تغییرات اقلیمی، مانند تغییر الگوهای آب‌وهوایی و تاثیر آن بر ذخایر دریایی، می‌تواند دانش سنتی را که بر پایه شرایط گذشته شکل گرفته، با چالش مواجه سازد و نیازمند تطبیق و بازنگری آن باشد. غلبه بر این موانع، نیازمند رویکردهای انعطاف‌پذیر، همکاری بین‌بخشی و سیاست‌گذاری‌های حمایتی است.

راهکارهای دستیابی به بازارهای دریایی
برای بهره‌برداری موثر از دانش محلی در بازارهای دریایی، اتخاذ رویکردهای راهبردی و عملیاتی ضروری است. یکی از کلیدی‌ترین راهکارها، ایجاد همکاری بین‌بخشی است. این همکاری باید پلی ارتباطی میان تمامی ذی‌نفعان، از جمله ماهیگیران محلی با دانش تجربی عمیق، دانشمندان با بینش علمی، سیاست‌گذاران با قابلیت تاثیرگذاری بر چارچوب‌های قانونی، و فعالان بازار با درک از پویایی‌های اقتصادی، برقرار سازد. این تبادل دانش دوسویه، امکان شناسایی چالش‌ها و فرصت‌ها را تسهیل کرده و منجر به تدوین راهکارهای جامع و واقع‌بینانه‌تر می‌شود.
راهکار دیگر، اجرای برنامه‌های آموزشی هدفمند است. این برنامه‌ها باید با هدف مستندسازی دانش محلی و انتقال آن به نسل‌های جوان و همچنین سایر ذی‌نفعان طراحی شوند. برگزاری کارگاه‌های عملی، مصاحبه‌های عمیق با افراد خبره و ایجاد پایگاه‌های داده‌ای برای ثبت دانش بومی، می‌تواند به حفظ این میراث ارزشمند و بهره‌برداری سیستماتیک از آن کمک کند. این رویکرد آموزشی، دانش محلی را از حالت پراکنده و شفاهی خارج کرده و آن را قابل‌دسترس و قابل‌استفاده برای تحقیقات و تصمیم‌گیری‌های آتی می‌سازد.
در مجموع، تلفیق دانش، یک اصل اساسی در این فرایند است. دانش محلی نباید به‌عنوان جایگزینی برای دانش علمی تلقی شود، بلکه باید به‌عنوان مکملی قدرتمند در کنار آن مورد استفاده قرار گیرد. ترکیب داده‌های علمی با بینش‌های تجربی و بومی، منجر به درک جامع‌تر و دقیق‌تری از منابع دریایی، چالش‌های پیش‌رو و بهترین راهکارها برای مدیریت پایدار خواهد شد. این رویکرد تلفیقی، تضمین‌کننده تصمیم‌گیری‌های آگاهانه‌تر و اثربخش‌تر در بازارهای دریایی است.

جمع‌بندی و نتیجه‌گیری
در مجموع، موفقیت بازارهای دریایی در گرو تعادلی ظریف میان بهره‌برداری پایدار از منابع، مدیریت کارآمد، پذیرش نوآوری و احترام به فرهنگ و سنت‌های بومی است. شناخت عمیق منابع، چه از طریق علم و چه از طریق دانش محلی، بنیانی است که تمام این عناصر بر آن بنا می‌شوند. درک چالش‌ها، مانند مستندسازی دانش محلی، اعتبارسنجی آن، تعارض منافع و تأثیرات تغییرات اقلیمی، به ما امکان می‌دهد تا راهکارهای مؤثری مانند همکاری بین‌بخشی، برنامه‌های آموزشی و تلفیق دانش را برای غلبه بر این موانع به‌کار گیریم.
کاهش خطرات در تمامی مراحل، از صید تا عرضه و همچنین پایداری منابع برای نسل‌های آینده، اهداف کلیدی‌ای هستند که با مدیریت موثر و توجه به تنوع محصولات، قابل‌دستیابی‌اند. در نهایت، حفظ و ارج نهادن به فرهنگ و سنت‌های مرتبط با دریا، نه‌تنها به هویت بازارهای دریایی عمق می‌بخشد، بلکه به تضمین پذیرش اجتماعی و موفقیت بلندمدت طرح‌ها و فعالیت‌های این حوزه یاری می‌رساند.