گروه راه و مسکن- تاب آوری شهرها مسئله ساده ای نیست، چراکه مستقیما با جان انسان ها ارتباط پیدا می کند و مرگ و معلولیت بسیاری از هموطنان مان در حوادث طبیعی همچون زلزله کرمانشاه تاییدی بر این مدعاست که خطر ساختمان ها و شهرهای ناایمن برای انسان ها کمتر از خطر سیل و زلزله نیست.
به گزارش اقتصادسرآمد، یکی از وظایف شهرداری‌ها در شهرهای بزرگ و کوچک و در تمامی کشور، طبق بند 14 ماده 55 قانون شهرداری‌ها رفع خطر از بناهای فرسوده و دیوارهای شکسته و به طور کل رفع خطراتی است که جان عابرین و شهروندان را به مخاطره می‌اندازد.
تشخیص خطر و احتمال ریزش دیوار در بافت‌های فرسوده با هماهنگی میراث فرهنگی و حضور کارشناسان این بخش انجام می‌شود و اعمال نکات ایمنی جهت جلوگیری از هرگونه آسیب به آثار و ساختمان‌های دارای ارزش تاریخی و ثبت شده با نظر آنها باید انجام پذیرد.
همه شهرهایی که دارای قدمت بالای تاریخی هستند، دارای دو بافت یا حتی سه بافت شهری شامل بافت تاریخی، بافت فرسوده و بافت نوساز شهری هستند که البته بافت حاشیه را نیز می‌توان به این موارد اضافه کرد و این موضوع در نقشه‌های طرح تفضیلی به طور مشخص نمایان است، لذا نباید بافت فرسوده را با بافت تاریخی اشتباه گرفت.سازمان بهسازی و نوسازی یکی از واحدهای مهم در شهرداری است که با خرید و تملک این بافت‌های فرسوده بستر را جهت اجرای طرح‌های مورد نیاز شهری در هسته مرکزی شهر باید آماده کند و یقینا تا ادامه روند تملکات و رسیدن به مساحت مناسب برای اجرای طرح‌های مورد نظر، شهرداری جهت ایجاد منظر مناسب در شهرها و کاهش آلودگی شهری با آسفالت کردن و استفاده از این فضاها به صورت پارکینگ و ... اقداماتی را در راستای ساماندهی این فضاها باید به انجام برساند.
تاب آوری این روزها به دغدغه مهمی برای شهرها تبدیل شده است؛ به طوری که توجه و پرداختن به آن در شهرهای خصوصاً بلاخیز حائز اهمیت است. با وجود اهمیت این موضوع؛ اما مدیریت شهری در پرداختن به آن ضعیف بوده و بعضاً در هنگام وقوع حوادث شهرها خسارات بیشتری را متحمل می کنند. در دورانی از شهرسازی به سر می بریم که اکولوژی کره زمین به طور فزاینده ای تحت تأثیر فعالیت های انسانی قرار گرفته است. با توسعه شهرنشینی، شهرها به مراکز توجه تبدیل شده اند و تقاضا برای منابع طبیعی و توجه به تأثیرات محیطی جهانی آن ها افزایش یافته است. فعالیت های شهرسازی و برنامه ریزی شهری موجب افزایش فشار بر طبیعت و تضعیف تاب آوری آن شده است که اغلب پیامدهای مخربی برای شهرها و ساکنان آن در پی داشته است. با توجه به مواردی مثل طوفان ها و سیل های اخیر در نقاط مختلف جهان، گرم تر شدن، آلودگی هوا و همچنین افزایش هزینه های انرژی، کاهش ذخیره آب و مواد غذایی نیاز فوری به فعالیت و اقدام تأثیرگذار ضرورت یافته است. به همین دلیل، بسیاری از شهرها اقداماتی در زمینه احیای طبیعت انجام داده اند و از فعالیت های پایدار حمایت کرده اند. 
در واقع، در دو سه دهه اخیر، فرصت مناسبی برای توسعه پایدار جهانی ایجاد شده است. در این میان، تاب آوری و پایداری اهداف اصلی شهرهای آینده خواهند بود. عواقب جبران ناپذیر حوادث طبیعی و آسیب های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی شهرهای معاصر موجب شده تا مفاهیم پایداری و تاب آوری تا حد زیادی به هم مرتبط شوند. روش تحقیق حاضر به صورت توصیفی- تحلیلی مبتنی بر یافته های سایر محققین می باشد؛ و هدف این پژوهش تبیین مفهوم تاب آوری شهری می باشد.شهرهای کوچک در برابر کوچک‌ترین اتفاق مانند برف و باران ناتوان هستند و عملا شاهد هستیم که شهرها در روزهای برفی یا بارانی کارکرد خود را از دست می‌دهند و دچار مشکلات بسیاری می‌شوند.
به عبارت دیگر شهرهای کشور در برابر حوادث کوچک یا بزرگ تاب‌آور نیستند، زیرا ظرفیت‌هایی که باید برای مقابله با تهدیدات ایجاد می‌شد، ایجاد نشده است. این در حالی است که اگر به موضوع تاب‌آوری، موشکافانه توجه کنیم و نگرش خود را تغییر داده و بازنگری جدی در آن صورت دهیم می‌توان شاهد تغییراتی در تصمیماتی که برای تقویت تاب آوری شهرها بویژه در استان مرکزی که ۴۷ گسل زلزله در آن شناسایی شده است گرفته می‌شود و قطعا این بازنگری و نگاه جدی و اصولی می‌تواند توان و تاب استان مرکزی بویژه شهر ساوه که بر روی گسل زلزله قرار دارد، را افزایش دهد.