گروه نفت و انرژی- اعمال تحریم‌ نفتی برای جلوگیری از صادرات نفت از ایران به چین نه تنها به گزینه‌ای برای اعمال فشارآمریکا به ایران تبدیل شده است بلکه به نوعی تحریم آمریکا علیه چین نیز محسوب می‌شود.  در سال‌های اخیر تحولات بین‌المللی به گونه‌ای رقم خورده که منافع بلندمدت ایران و چین به صورت همسو با یکدیگر و در تقابل با آمریکا قرار گرفته است و این موضوع سبب شد چینی‌ها حتی بعد از بی‌مهری دولت یازدهم و دوازدهم همچنان سطح روابط خود با ایران را در حد معقولی حفظ کنند.
به گزارش اقتصادسرآمد، در سطح کلان شاید اصلی‌ترین دلیلی که منجر به همگرایی خواسته یا ناخواسته ایران و چین می‌شود قرار گرفتن هر دو کشور در بلوک مقابل آمریکا است. در حال حاضر واشنگتن به این جمع‌بندی رسیده که چین، خطر اصلی یا خطرناک‌ترین کشور جهان برای به چالش کشیدن برتری صد ساله آمریکا است. از تهدید در حوزه فناوری و تولید ناخالص داخلی گرفته تا هجوم یوآن به عنوان رقیب دلار به عنوان یک ارز بین‌المللی و بقیه شاخص‌ها.
در واقع هم‌اکنون هیچ اولویتی برای آمریکا مهمتر از مسئله مهار چین نیست و این موضوع بارها در اسناد امنیت ملی آمریکا تکرار شده است. اتفاقا مهار ایران نیز به عنوان بخشی از پرونده آمریکا برای مهار چین تعریف شده است. به بیان دیگر تقابل سیاسی جمهوری اسلامی ایران و آمریکا، تنها دلیل آمریکا برای اعمال تحریم‌های اقتصادی علیه ایران نیست بلکه این تحریم‌ها بخشی از پازل آمریکا برای مهار چین نیز می‌باشد. اما اینکه چه وابستگی‌های متقابلی بین ایران و چین تحت تاثیر تحولات جهانی ایجاد شده که در سطح کلان این دو کشور را در بلوک مقابل آمریکا قرار داده است، موضوعی پیچیده‌ای است که سعی می‌شود مهم‌ترین موارد آن مورد بررسی قرار گیرد. در این بین دو مورد از مهم‌ترین دلایلِ همگرایی ایران و چین به حوزه نفت و انرژی و حوزه ترانزیت بین‌المللی و تحولات پیرامون آن برمی‌گردد.
سیدمهدی حسینی کارشناس ارشد حوزه انرژی با یادآوری این مهم که، تحریم نفت ایران و جلوگیری از صادرات نفت از ایران به چین نه تنها به گزینه‌ای برای اعمال فشار به ایران تبدیل شده است، به روزنامه اقتصادسرآمد گفت: با این کار تنوع مبادی واردات نفت به چین کاهش یافته و امنیت انرژی این کشور با اعمال تحریم‌ها علیه ایران دچار تهدید می‌شود.
هدف آمریکا از تحریم نفتی ایران، اعمال تهدید بر امنیت انرژی چین است
او معتقد است:ما با شرایطی مواجه هستیم که حتی فارغ از نزاع بین ایران و آمریکا، چین به دلیل افزایش نیاز به نفت در آینده به دنبال تنوع‌سازی در مبادی صادرات نفت موردنیاز است و از طرفی آمریکا در جهت مهار چین و جلوگیری از تبدیل شدن این کشور به قدرت اول دنیا به دنبال ایجاد تهدید در تامین انرژی این کشور از طریق محدودیت در مبادی صادرات نفت به این کشور است.
 وابستگی  جدی چین به نفت ایران 
حسینی با بیان این نکته که در شرایط موجود اقتصاد کشور چین هم به نفت ایران وابستگی پیدا کرده است، افزود: بدین صورت منافع بلندمدت ایران که برای اداره اقتصاد خود به صادرات نفت و ارز حاصل از آن نیاز دارد با منافع چینی که در مسیر تبدیل شدن به قدرت یک دنیا به نفت و منابع هیدروکربوری بیشتری از مبادی متنوع نیاز دارد، همسو با یکدیگر و در خلاف جهت منافع آمریکا قرار گرفته است.
وی افزود: صادرات نفت ایران به چین نقشی را در تنوع مبادی و کنترل ریسک مبادی چین ایفا می‌کند که در رفتار عربستان با چین و در رفتار روسیه با چین اثر جدی می‌گذارد. ضمن اینکه ایران یک گزینه جدی برای حل موضوع انتقال نفت عراق به چین نیز است.
تحلیلگر انرژی در این باره می‌گوید: یکی از ویژگی‌های خاص کشور چین نیاز شدید این کشور به انرژی و مواد خام و نیمه‌خام است. میزان تقاضا نفت این کشور روزانه حدود ۱۴ میلیون بشکه است و میزان نفت تولیدی آن روزانه ۴ میلیون بشکه می‌باشد. لذا این کشور نیاز به واردات ۱۰ میلیون بشکه نفت در روز را دارد که این میزان معادل ظرفیت ۱۰ درصد نفت خام تولیدی در دنیا است.
هر چند تامین انرژی آینده برای چین به یکی از اصلی‌ترین دلایل همگرایی با ایران در تقابل با آمریکا تبدیل شده است، اما صادرات نفت ایران به چین تنها موضوعی نیست که سرنوشت این دو کشور را بهم گره زده است. یکی دیگر از موضوعاتی که چینی‌ها را به ایران نیازمند کرده است مربوط به احداث پروژه جاده ابریشم چین به اروپا است.
جاده ابریشم جدید یکی از کریدورهای ترانزیتی مهم ریلی است که از کشور ما نیز می‌گذرد و چین را به اروپا وصل می‌کند. کشور چین برای توسعه راه ابریشم و تکمیل یک کمربند-یک راه در حال سرمایه‌گذاری‌های میلیارد دلاری در کشورهای مختلف از جمله کشورهای همسایه ما است و حتی تاکنون ۲ قطار باری آزمایشی از چین تا ایران سیر کرد و در واقع خط متصل است. البته برای ایجاد این جاده ابریشم مسیر کریدور ترکیه-چین نیز وجود دارد که طولانی‌تر و پرهزینه تر از کریدور ایران است. در نتیجه ایران اقتصادی‌ترین مسیر برای اتصال چین به اروپاست.
اما علیرغم نیاز دو کشور برای تکمیل این پروژه، در طول ۸ سال گذشته، دولت ایران، چین را از مبادلات خود در سطوح مدیریتی و وزارتی حذف کرده‌ و چینی‌ها هم کاملاً این موضوع را متوجه شده‌اند. همانطور که گفته شد با روی کار آمدن دولت یازدهم، به تدریج تمرکز نگاه دولت به غرب، تعاملات اقتصادی ایران با چین را به حاشیه راند.