حمزه فیضی‌پور 
«بر اساس پیمایشی که داشتیم: مردم می گویند “۴۰ تا ۴۵ درصد” مردم و مسئولان، قانون را رعایت نمی کنند.نرخ شیوع الکل در کشور بین “۹ تا ۱۰ درصد” افراد بالای ۱۵ تا ۶۴ سال است.سالانه بیش از پنج میلیون نفر در کشور الکل مصرف می کنند.۵۰ درصد مردم اعتقاد دارند که میزان تحقق عدالت و برابری در جامعه کم است.شاخص میل به اعتراض و شاخص میل به مهاجرت افزایش یافته است.میزان تاب آوری مردم کاهش پیدا کرده است. و...»گزارش فوق از معاون وزیر کشور و رئیس سازمان امور اجتماعی - تقی رستم وندی - در دولت سیزدهم می‌باشد.
در بخشی دیگر از این متن بیان می کند که: «اگر احساس کنیم به دلیل ناکارآمدی ها، نگرش مردم به سمتی می رود که گویا حکومت دینی در حل چالش های کشور موفق نیست و شاید حکومت دیگری نظیر حکومت سکولار و غیر دینی می تواند مشکلات کشور را حل کند، آن زمان “زنگ خطر” برای ما به صدا در می آید».در این زمینه باید گفت هر اندازه و به هر میزان که پژوهش ها (سنجش نگرش مردم و ارزیابی از افکار عمومی در خصوص مسائل اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و دینی) در سطوح خرد، میانه و کلان از سوی اهل نظر و توسط افراد با رعایت اصل بی طرفی ارزشی انجام بشود به همان میزان و اندازه، با برنامه ریزی علمی دقیق و تعریف استراتژیِ متناسب به حل معضلات و کاستن پیامدهای ناگوار پرداخت و دقیق‌تر با کاربردی کردنِ پیشنهاداتِ کارشناسان از میزانِ انباشت انتظارات کم نمود و در یک افق امیدوارکننده ضریب سرمایه اجتماعی را بالا برد و نیز از میزان گسل ها و گسست های احتمالی میان نهاد قدرت و بدنه جامعه کاست. مشکل آنجا شدت پیدا می کند و بیشتر زنگ خطر به صدا در می آید که خودِ زنگ شنیده شود اما بر آن زنگارِ “کتمان ها و نهان نمودن واقعیت های زیر پوست شهر” قرار گرفته باشد؛ به عبارتی با توجیهات صورت مساله پاک شود. اگر پیمایش های اجتماعی (سنجش نگرش مردم) 
ادامه در صفحه 2