گروه انرژی - عراق باوجود اینکه جزو ۱۰ کشور نفت‌خیز جهان بوده در سه دهه اخیر با کمبود برق مواجه است. این کشور همچنین دومین تولیدکننده بزرگ اوپک پس از عربستان سعودی است که فروش نفت ۹۰ درصد از درآمد آن را تشکیل می‌دهد. قطعی برق به ویژه در گرمای سوزان تابستان، یک اتفاق رایج در بغداد است. این کشور برای واردات گاز و برق به شدت به ایران متکی است زیرا این کشور فاقد امکانات ضروری برای تبدیل گاز به برق است. اما موضوع صادرات برق و گاز ایران به عراق در کانون توجهات حوزه انرژی در ماه‌های اخیر بوده است و به نظر می‌رسد ائتلافی از کشورهای منطقه و گروه‌هایی از داخل دولت عراق به دنبال کاهش واردات انرژی از ایران هستند، هرچند که خود ایران نیز به دلیل افزایش مصرف داخلی و عدم گسترش توان تولیدی به دلیل تحریم ها، به ناچار بخشی از صادرات خود را کاهش داده است.
به گزارش اقتصادسرآمد، سال گذشته سیستم ناکارمد تولید و توزیع برق عراق که نتیجه دهه‌ها جنگ است، باعث اعتراضات سراسری در عراق شد و وزارت برق این کشور در توضیح دلایل کاهش تولید برق، در بیانیه خود اعلام کرده بود که سیستم برق به شدت متاثر از افت صادرات گاز ایران و کاهش نرخ آن به ۸.۵ میلیون مترمکعب در روز از ۵۰ میلیون در زمستان و ۷۰ میلیون مترمکعب در تابستان است.
بغداد از زمان امضای قراردادهای سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۵ شدیدا به واردات گاز و برق از ایران متکی بوده است. از همین روی، به دلیل نوسانات گاز واردات از ایران در سال‌های اخیر، مقامات عراق به طرح‌هایی برای واردات گاز از قطر، ترکیه، الجزایر و جمهوری آذربایجان برای تقویت نیروگاه‌های تولید برق خود چشم دوخته‌اند. اما به نظر می‌رسد که گزینه قطر از شانس بالاتری برخودار باشد که در روزهای اخیر واردات گاز از این کشور محل مذاکره مقامات دو کشور بوده است. حال چه شد که همسایه امروز و متجاوز دهه شصت پشت به صنعت گاز ایران کرده است سوالی است که دولتمردان گذشته ایران باید پاسخگوی ان باشند.
تلاش در راستای کاهش نفوذ ایران
 در همسایه غربی 
آرش آل حبیب کارشناس بخش انرژی کشورمان در اینباره به روزنامه اقتصادسرآمد، گفت: طرح موضوع صادرات گاز قطر به عراق در حالی مطرح می‌شود که در هفته‌های اخیر بغداد و ریاض قرارداد تبادل برق را منعقد کردند که با در نظر گرفتن این دو مورد، می‌توان اینگونه برداشت کرد که بحث انرژی به نوعی تلاش در راستای کاهش نفوذ ایران در همسایه غربی خود است.
بغداد به واردات گاز و برق از ایران متکی بود
وی ادامه داد: در سال‌های اخیر عراق به دلیل تأثیرات بین‌المللی، منطقه‌ای و نبرد با داعش در موقعیتی نبود که بتواند همکاری‌های اقتصادی خود را با کشورهای حوزه خلیج فارس افزایش دهد اما به نظر می‌رسد که حالا شرایط اندکی تغییر کرده باشد.
به گفته کارشناس بخش انرژی،  کاهش تنش‌ها در خلیج فارس به واسطه عادی شدن روابط کشورهای عربی منطقه با دوحه، تاثیرات اقتصادی و سیاسی مثبتی در منطقه و حتی فراتر از آن نیز خواهد داشت. باید توجه داشت که به واسطه داشتن منابع عظیم نفت و گاز در منطقه خلیج فارس، همچنین موقعیت و نقش حیاتی آن در پیوند تجاری قاره‌ها، تاثیرات هرگونه کاهش در تنش‌ها از منطقه فراتر خواهد رفت.
او در ادامه به اقتصاد سرآمد اضافه کرد: حالا پرسش این است که عراق از کدام روش برای واردات گاز قطر استفاده خواهد کرد. بغداد می‌تواند با ایجاد پایانه دریافت گاز در بندر «ام قصر» بصره، گاز قطر را بصورت LNG وارد کند. از همین رویی دولت عراق در سال های اخیر نحوه دریافت و هزینه آن از طریق کشتی را بررسی کرده است. از همین روی در وزارتخانه‌های نفت و برق، کمیته های خاص برای ایجاد زیرساخت‌های لازم جهت پذیرش کشتی‌های گاز قطر در حال فعالیت هستند.
هرچند ایران به دلایل مختلف نتوانست ظرفیت صادراتی برق یا گاز خود را افزایش دهد اما به نظر می رسد که انگیزه سیاسی نیز در تصمیم سازی بغداد تاثیرگذار بوده است. حتی در نشست سه جانبه بغداد در سال گذشته با حضور عراق، مصر و اردن؛ مقرر شد که شبکه برق، گاز و نفت سه کشور به یکدیگر متصل شود. همچنین به نظر می رسد که پروژه خط لوله گاز قطر- عربستان- عراق- ترکیه زمینه همگرایی عربستان با سه کشور دیگر باشد.در مجموع با درنظر گرفتن دو پروژه ای که در دو هفته اخیر مطرح شده است دایره حضور ایران در بازار انرژی منطقه تنگ‌تر می‌شود و در واقع در حال دور شدن از پروژه‌های بزرگ است. موضوعی که نیازمند دیپلماسی انرژی متناسب با آن است که متاسفانه در حال حاضر مشاهده نمی‌شود. باید توجه داشت که بیشتر کشورها براساس منافع اقتصادی خود تصمیم سازی می‌کنند که در سیاست گذاری کشور مغفول مانده است.
همچنین موضوع مهمی که برخلاف منافع اقتصادی ایران است اینکه قطر گاز خود را از میدان مشترک با ایران، پارس جنوبی، صادر می‌کند که با توجه به تکنولوژی بالای قطری‌ها و در مقابل تحریم ایران، امکان برداشت بالا برای دوحه وجود دارد که متاسفانه ایران از آن محروم است.