گروه حمل و نقل- مل‌ونقل‌ ریلی‌ به‌عنوان‌ یکی‌ از بخش‌های‌ مهم‌ حمل‌ونقل، نقش‌ عمده‌ای‌ در عرصه‌ اقتصادی، صنعتی‌ و اجتماعی‌ کشورها دارد. ایران به دلیل موقعیت جغرافیایی مناسب و قرار گرفتن در مسیر کریدورهای ارتباطی استراتژیک زمینی و دریایی، جایگاه ویژه‌ای در منطقه داشته و می‌تواند با گسترش حمل‌ونقل ریلی خود درآمدهای فراوانی را بدست آورد که ازجمله پیش‌نیازهای توسعه حمل‌ونقل ریلی "تولید و خودکفایی"در ساخت "واگن" است. تولید واگن در کشور ازجمله الزامات توسعه شبکه‌های ریلی است. بومی‌سازی و خودکفایی این محصول مهم ریلی با توجه به فرسودگی بالای واگن‌های درحال استفاده -که بعضاً قدمتشان به ۴۰سال قبل می‌رسد- و نیاز مبرم شرکت‌های بهره‌بردار، دارای اهمیت فراوانی است. در چند سال گذشته، شرکت‌های تولیدکننده داخلی توانسته‌اند با استفاده از دانش و فنّاوری بومی نیاز کشور به واگن را تا حدود نسبتاً زیادی تأمین کنند و به خودکفایی ۷۰ درصدی برسند.
به گزارش اقتصادسرآمد، درحالی‌که برخی کارشناسان در واکنش به اظهارات مسئولان در تاکید بر بومی‌سازی در بخش ریلی، این پرسش را مطرح می‌کنند که اگر ساخت داخل برخی قطعات و مجموعه‌ها در داخل قابل انجام اما اقتصادی نبود؛ تکلیف چیست؟ یک کارشناس حمل‌ونقل معتقد است: این‌که با افتخار بگوییم فلان قطعه را نمی‌سازیم چون قرار نیست همه چیز را خودمان بسازیم تنها بیانی دیگر از ضرب‌المثل «نرسیدن دست گربه به گوشت» است.چندی پیش سعید قصابیان کارشناس حمل‌ونقل در بخشی از یادداشتی که در این شبکه خبری منتشر شد، در مورد بومی‌سازی در بخش ریلی نوشت: منظور از بومی‌سازی چیست؟ یعنی قطاری که کاملاً ساخت داخل باشد؟ آیا اصلاً لزومی دارد که این قطار کاملا ساخت داخل باشد؟ آیا منظور این است که هر چه قابل ساخت در داخل است از بیرون تامین نشود؟  آیا علت سردمداری و توفیق شرکت‌های آلستوم و زیمنس و بمباردیه و CRRC و GM و GE و دیگر شرکت‌های قَدَر در ناوگان ریلی آنست که همه قطعات و زیر مجموعه‌ها را خود تولید می‌کنند؟ چیزی که به عینه می‌بینیم عکس این است.اتفاقاً علت سردمداری و توفیق شرکت‌های قَدَر در ناوگان ریلی آن است که همه قطعات و زیرمجموعه ها را خود تولید نمی‌کنند. آیا بنا داریم خلاف این رویه بین‌المللی شنا کنیم؟پس از درج این مطلب، یک کارشناس حمل‌ونقل در پاسخ به این دیدگاه در شبکه‌های اجتماعی نوشت: تفاوت است میان این‌که کاری را بتوانیم انجام دهیم، اما منابع‌مان را صرف کاری پرسودتر کنیم و این‌که کاری را نتوانیم انجام دهیم.
شاهرخ ظهرابزاده تاکید کرد: زیمنس، آلستوم و بمباردیه غول‌های صنعت ریلی هستند و مثلاً زیمنس که برندی آلمانی است، قطعات محصولاتش را در شبکه جهانی تامین می‌کند و دلیل این کار ناتوانی در تامین محصول در داخل مرزهای آلمان نیست، بلکه نیروی کار آلمانی را مشغول به قطعات با فناوری بالا می‌کند و قطعات با فناوری پایین‌تر روز را از خارج تامین می‌کند و نکته جالب این‌که نظارت دقیقی هم بر تامین‌کنندگان خارجی دارد و هزینه این نظارت را هم از آنها می‌گیرد.
وی گفت: اما در ایران قضیه برعکس است، محصولاتی از خارج تامین می‌شود که بالفعل در داخل ساخته نمی‌شود (اگر چه در بسیاری مواردی توانایی ساخت داخل وجود دارد) و قطعات با فناوری بالا وارد می‌شود و قطعات معمولی و بافناوری پایین‌تر داخلی هستند و بر عکس مثلاً زیمنس، کارخانه‌های ایرانی نظارتی بر تامین‌کننده خارجی نداشته،  بلکه التماس دعا دارند.
او با بیان این‌که کشور نیازمند تغییر این رویه و رفتن به‌سمت تولید قطعات بافناوری بالاست، افزود: همچنین، برون‌سپاری زیمنس دلیل دیگری هم دارد. آلمان کشوری با جمعیت حدود ۸۰ میلیون نفر است که تقریباً برابر با ما است.
ظهرابزاده خاطرنشان کرد: تولید ناخالص داخلی آلمان، ۳.۶ هزار میلیارد دلار است که سهم هم نفر  ۴۵ هزار دلار می‌شود، ضمن این‌که در آن کشور بیکاری فراگیر وجود ندارد. حال اگر آلمان تنها به نیروهای کار داخل مرزهایش اکتفا می‌کرد به چنین میزان تولیدی دست نمی‌یافت و با برون‌سپاری فعالیت‌های با ارزش کمتر و تمرکز بر فعالیت‌های با ارزش بیشتر، راندمان تولید خود را بالا برده است.